Dat het bij het Eurovisie (Song)Festival minder om muziek dan om een politieke lobby gaat, werd met de overwinning van Conchita Wurst verleden jaar bewezen.  Of de man – Tom Neuwirth – echt talent had werd niet beoordeeld.  Maar hij moest en zou winnen; een circusfiguur – de vrouw met baard – in een glanzend kleed.  Veel  toleranter kan niet.  Wie verder keek dan het gewenste en bereikte eindresultaat, was een bekrompen, onverdraagzame,  achterlijke zak.  Verdraagzaamheid is politiek correct, wat niet wil zeggen dat het synoniem is van ‘correct’.  Verdraagzaamheid – tolerantie klinkt moderner – tot hoogste goed verheven.  Alles moet kunnen.  Een wedstrijd voor het mooiste lied, de beste stem… nonsens, het is dé wedstrijd van de tolerantie.

Finland volgt die trend en zal dit jaar tonen dat ook krokodillentranen een stem hebben.  Moeten hebben.  Met de punkband Pertti Kurikan Nimipäivät (PKN) – samengesteld uit  mensen met het Downsyndroom en autisme,  die sowieso met een joker starten tegenover deelnemers die menen dat het om een liedjeswedstrijd gaat.

We zullen weer blootgesteld worden aan emotionele chantage zoals bij de artificiële Conchita Wurst, met dat verschil dat deze Punkbandleden écht zijn wie ze zijn en dat  ze hun handicap niet even kunnen afpellen zoals Conchita haar glanzend kleed in de garderobe kon achterlaten.    Hun muzikale kwaliteiten in vraag stellen is hoogst ongepast.  Een vergelijking maken met deelnemers uit andere landen maken is absurd, tenzij er nog eentje uit een andere minderhedengroep present mag tekenen.   Stevenen we af op poco minderhedenquota zoals bij de verplichte aanwezigheid van vrouwen in bestuursorganen, van migranten bij de overheid, ongeacht hun (on)bekwaamheid?  Een songfestival als een rariteitenkabinet?  Met een gestuurd eindresultaat?  Een verplichte winnaar?  Doen we hen daarmee een plezier?

Natuurlijk verdienen mensen met een beperking waardering voor hun prestaties.  Maar hen laten wedijveren met ‘normale’  of misschien zelfs begaafde kunstenaars is voor niemand een geschenk.  Als ze winnen zal er altijd de vraag – of het verwijt – opduiken of ze omwille van hun handicap of ondanks hun beperking de eerste plaats mochten bekleden.  En als ze verliezen, dan zal onmiddellijk de verontwaardiging over de onverdraagzamen groot zijn.

Positieve discriminatie is geen blijk van waardering maar eerder het tegenovergestelde.

FVE