Het aanzwellende koor

Vrije tribune door Gerolf Annemans

Na de verkiezingen in Frankrijk groeide het koor weldenkenden die zich, voor binnenlands gebruik, distantiëerden, van FN en Vlaams Belang.

‘Tu quoque fili mi’ plaatste ik als twitterbericht op de aankondiging van Pieter Bauwens dat Peter De Roover nu ook al (in Doorbraak 16 december 2015 ) het aanzwellende koor kwam vervoegen. Het aanzwellende koor van weldenkenden die zich distantiëren van het Vlaams Belang of het Vlaams Belang aanvallen naar aanleiding van de laatste peilingen of van de verkiezingsoverwinning van Marine Le Pen.

Mijn ‘fili mi’ sloeg natuurlijk niet op Pieter Bauwens maar -ironisch- op Peter De Roover, deze stoere soldaat van de stilstand.

Opmerkelijk aan die vrije tribune is niet zozeer wat er in staat. Eigenlijk niets meer dan een beetje het klassieke gedoe van De Roover. Een aanval op mijn partij omdat we nutteloos zouden zijn en omdat stemmen voor ‘extreem-rechts’ (hij ook) zowel in Frankrijk als in Vlaanderen een straatje zonder einde is. Of hij de Fransen oproept om (nog maar eens) Sarkozy te stemmen is niet meteen duidelijk, maar voor Vlaanderen  is zijn conclusie een beetje altijd dezelfde: stem voor de N-VA.  Wie ooit had gehoopt dat De Roover zoiets als de kritische stem van de Vlaamse Beweging binnen de N-VA zou kunnen worden, is al lang bedrogen uitgekomen.

In dat aanzwellende koor van Vlaamse stemmen tegen Marine Le Pen traden natuurlijk ook een schier ontelbaar aantal journalistieke stemmen aan die met krantentitels en welgekozen scheldwoordachtige bewoordingen de manipulatieve uitslag van de tweede ronde der regionale verkiezingen als een teken probeerden af te doen dat het voor alle Fransen (en dus uiteraard ook voor de Vlamingen) nu wel duidelijk mocht zijn: je stemt toch nu absoluut niet meer voor Le Pen en vooral ook niet op wie daar in Vlaanderen op lijkt.
Ik had mijn volgers op Twitter dan ook aangeraden: ‘Als supporter van Le Pen kan u vandaag beter uw radio afzetten en geen kranten lezen. Zo bespaart u zichzelf veel dwaasheid en onzin.’

De Standaard
Iets wat vermoedelijk vandaag een belangrijk iemand zodanig inspireerde dat hij besloot het koor weer wat verder te doen aanzwellen. Ik bedoel Bart Brinckman van De Standaard.  Zijn uitval tegen het Vlaams Belang laat hij vanuit zijn krant de vorm aannemen van een aanbeveling aan Frankrijk over het kleinkrijgen van Marine Le Pen. ‘Ondanks het aanschurken tegen buitenlandse succesverhalen van extreem-rechts in Europa’ zo schrijft hij, ‘krijgt de partij Vlaams Belang nu haar motor niet aan de praat.  Het was daarom wat gênant dat Gerolf Annemans in De Afspraak het succes van Marine Le Pen bewierookte.’

Vervolgens looft Brinckman de wijze waarop na de Franse verkiezingen een andere zanger uit het koor, Bart De Wever, had besloten om van de ene naar de andere tv-studio te lopen in een poging om een afstraling van Le Pens overwinning voor zijn partij op gang te brengen. De Wever is uiteraard slim genoeg om de bui van de stabiele positieve peilingen voor Vlaams Belang te zien oprukken. Hij had ook opgemerkt dat het akkoord dat zijn federale regering had gesloten met Erdogan, in heel wat verkeerde keelgaten was geschoten. In een vocale climax van het aanzwellende koor voegde Brinckman er nog aan toe: ‘Vlaams-Belangvoorzitter Tom Van Grieken? Gehoord noch gezien.’

Een uitval die nog niet eens zo gek zou zijn als niet diezelfde Brinckman en zijn censuur-bastion dat De Standaard heet in het bezit zou zijn van een metershoge stapel geweigerde vrije tribunes en in de versnipperaar gekieperde persmededelingen en meningen van Tom Van Grieken.  En als hij niet in zowaar hetzelfde stuk mijzelf (en impliciet ook de redactie van De Afspraak) verweet te hebben gesproken naar aanleiding van de overwinning van Le Pen.

Het aanzwellende koor werd vandaag ook heel mooi aangevuld door Karl Drabbe. Karl Drabbe heeft opnieuw een job en mocht zijn nieuwe werkgever komen bejubelen in Knack. Ook hij viel uit naar het Vlaams Belang door allerlei impliciete verwijzingen en redeneringen waarvan deze eigenlijk de sfeer goed samenvat: ‘Wie kan lezen en schrijven, zit bij de N-VA.’

Dat er volgens Drabbe in Vlaanderen niet wordt nagedacht over onafhankelijkheid en dat er geen plan bestaat voor onafhankelijkheid bewijst wel dat er wat geheugenverlies bij Drabbe begint te ontstaan, iets wat wel eens meer voorkomt bij mensen die hun verleden proberen te vergeten om een nieuwe job niet in gevaar te brengen. ‘Il va à la gamelle‘, zou Marine Le Pen daarover zeggen als ze de tijd zou hebben om zich over het geval Drabbe te buigen.

Mij staat in ieder geval nog vers in het geheugen hoe Drabbe en ikzelf maandenlang onderhandelden over de uitgave door Pelckmans van mijn boek ‘De Ordelijke Opdeling van België’, tot wanneer de volledige redactie van Pelckmans een veto uitsprak tegen het uitgeven van een boek van een Vlaams Belanger. We hebben het toen bij Uitgeverij Egmont uitgegeven en het werd een bestseller.

Brinckman en Drabbe: één front. Van Van Grieken nooit iets gehoord. Van een plan over onafhankelijkheid nooit iets gehoord.

Hervormers
Ik moet hier afronden. Iedere dag zwelt het aanzwellende koor verder aan. Bij iedere peiling die het Vlaams Belang op winst plaatst. Bij iedere verkiezing waar één van onze bondgenoten de regerende partijen overklast. Telkens wordt giftig uitgehaald. En telkens wordt het grote gevaar bekampt: het Vlaams Belang, dat bescheiden maar rechtlijnig de compromissen en de hiaten aanklaagt van de partijen, van àlle partijen, die de Belgische en de Vlaamse regering rechthouden.

Vlamingen zullen ondertussen wel inzien dat besturen (en naar het woord van – ik denk – De Roover ‘niet aan de kant staan’) een zaak is die soms tot ongewenste resultaten leidt, zoals we hebben gezien toen de Belgische regering akkoord ging om Turkije verder op te doen nemen als lid van de Europese Unie.

Wij zijn inderdaad (vooralsnog) geen bestuurders, wij zijn hervormers. Wij vergaren steun voor ideeën, voor idealen en voor een andere vorm van bestuur. Voor een beter bestuur. Wij doen dat samen met bondgenoten die in Frankrijk, Oostenrijk, Nederland en Italië behoren tot de grootste partijen van hun land en in de meeste gevallen dat ook gewoon zijn.

Het aanzwellende koor is dus wat mij betreft een gunstig voorteken, een teken van een kentering in Vlaanderen, op weg naar een eveneens aanzwellend aantal (Vlaams-nationale) kiezers voor mijn partij.

Met dank geleend bij Doorbraak.