“… De leerling van Anton van Wilderode bleef in zijn korte voordacht bescheiden en liet weten slechts te hebben gedaan waar zijn hart hem heeft toegeroepen. Hopende op toekomstige beleidsveranderingen liet Van Oevelen weten dat het op het moment vooral aan de politiek ligt dat de samenleving de verkeerde kant op gaat en niet aan de Vlamingen zelf… en natuurlijk aan ‘die domkop van een staat’.”

Hector is in de Vlaamse Beweging een monument. Dichter en schrijver, maar vooral Vlaams-nationalist. Zijn 85ste verjaardag werd afgelopen weekeinde gevierd: Gedichten van Hector hebben ons wakker geschud – ReactNieuws. Onze redactie sluit zich graag aan bij de gelukwensen!

Beelden van de 11-juliviering 2014 georganiseerd door de Gulden Sinjoren op het H. Conscienceplein, hartje Antwerpen: schuif tijdlijn door naar 1’32” voor de Hofdichter op het podium:

Aan mijn volk, om te onthouden
Onthoud mijn volk, onthoud uw recht is oud,
uw recht waaraan gij niet moogt laten raken!
word staat, mijn volk of beter nog – word stout
en kraak de onstaat die u in wil maken!

Laat de staat die nooit de uwe was,
het politieke kikkerdom maar kwaken.
Word stout en loop niet langer in de pas
van ‘t anti-Vlaamse regiment van Laken.

Was ooit dit krakend land uw vaderland?
Bestond er tussen ‘Herenvolk van ‘t zuiden
en ‘t volkje van het noorden ooit een band?
Jawel, zolang het noorden centen spuide…

Ziehier ons bloed, werd ooit aan ‘t front gezegd.
Ziehier ons bloed, vergoten voor ‘t belgieksken.
Ziehier ons Vlaamse bloed, wanneer ons recht?
Het antwoord is bekend: voor Vlaanderen… nikske.

Pas als gij stout wordt, volk, wordt gij een staat
die trots zijn eigen toekomst kan bepalen
die welvaart brengt in plaats van loze praat
van Leliaards die heulen met de Walen.

Wanneer een kleurpartij naar stemmen speurt
en reeds herkauwde woorden blijft herkauwen,
onthoud dan, volk, dat niks zo rap verkleurt
als ‘t woord van gelen, groenen, rooien, blauwen,
die belgisch zijn en dùs niet te betrouwen.