Fondsen.  We worden de laatste jaren rond de oren geslagen met fondsen allerhande.  Steek een berg beloftes, schulden en borgstellingen in een blikken doos, verpakt in geschenkpapier, een grote strik errond en geef het een naam.  Een fonds.  Dat moet vertrouwen wekken, de indruk doen ontstaan dat er xxx aantal miljoenen, zelfs miljarden, eurobiljetten netjes in Reih und Glied opgestapeld liggen intresten te verzamelen bij de schatbewaarder van de overheid  totdat ze uitgereikt kunnen worden.

Zoals bv. het Zilverfonds, opgericht om de gevolgen van de vergrijzing op te vangen.  Kwatongen beweren dat er in werkelijkheid vervuilde lucht in zit, maar de Keizer van Oostende ontkende dat ten stelligste.  Niet dat het iets aan de situatie verandert, want we mogen dat Monopolygeld sowieso niet gebruiken.  Er zijn nl. voorwaarden aan verbonden, die deze en de vorige regering niet van dichtbij of zelfs van ver kan vervullen.

“Deze manier van werken kan vergeleken worden met iemand die 100 euro kapitaal in een vennootschap stopt en deze er vervolgens weer uithaalt tegen een schuldbekentenis. De 100 euro kan worden uitgegeven, maar toch kan de claim gemaakt worden dat er een “vermogen” van 100 euro in de vennootschap zit.”(Wikipedia)

Een vergelijking met de Griekse IOU is niet ver weg.

Blijven we echter in het land b met het depositogarantiefonds, u weet wel, het fonds dat onze spaargelden op een depositorekening een gegarandeerde bescherming biedt tot een bedrag van 100.000 euro per bank en per rekeninghouder.  Brengt wel zo goed als niets op, maar het staat er veilig.  Denk je.  Toch?

Wie rondloopt met de romantische gedachte dat er een spaarpotje bestaat om het Belgische spaargeld te garanderen, moeten we zwaar ontgoochelen. De inhoud van het spaarvarken is door de overheid in de schatkist overgeheveld met de plechtige belofte om dat terug te betalen als het nodig is. Het geld is vervolgens door de overheid gewoonweg uitgegeven.  Lees meer…

Bij Wikipedia lezen we: “Binnen Europa zijn nationale depositogarantiestelsels de afgelopen jaren steeds verder op elkaar afgestemd. Sinds eind 2010 is het dekkingsniveau voor de gehele Europese Unie vastgesteld op € 100.000. Elk land moet die garantie zelf kunnen waarmaken. Verder is de uitbetalingstermijn aan depositohouders verkort van drie maanden naar maximaal 20 werkdagen.”

Een EU-Münchhausen-richtlijn, gebaseerd op gebakken lucht.

“Die depositogarantie van 100.000 euro is dus niets meer dan een valse geruststelling voor 95% van de bevolking (de kiezers), maar die in geval van een ware crisis snel zal worden ingetrokken.”

Lees meer over de valse geruststelling

FT