Lage rente-beleid klopt spaarders elk jaar 100 miljard uit de zakken
Een blanke Amerikaanse bankrover probeerde met dit Afro-Amerikaans masker de camera’s en de politie te misleiden in Ohio in 2010. ‘Het beleid’ past nu een gelijkaardige vermommingstruuk toe. Door het lage rente-beleid wordt je geld uit de zakken geklopt terwijl je erbij staat en blijft de politiek volledig buiten schot.
Zelfs meer dan 100 miljard, in € en wereldwijd welteverstaan. Dat is wat spaarders door de neus geboord wordt door ‘het beleid’. In feite door de opkuisoperatie die de centrale banken – De Amerikaanse en Japanse op kop – momenteel voeren: ze laten de geldpersen draaien zodat de rente laag blijft en de schulden betaalbaar. Politici hoeven hun handen niet vuil te maken aan onpopulaire maatregelen.
Die artificieel lage rente en dus zeer povere vergoeding voor spaarders gecombineerd met toch wel wat inflatie, levert een “verdoken spaardersbelasting” op van het hoger genoemde bedrag. Het is geen toeval dat een Duitse denktank en bank – Dekabank en het onderzoeksbureau Institut der Deutschen Wirtschaft (IW) – de impact van deze politiek op je portefeuille berekenden en aandacht kregen in de Frankfurter Allgemeine. Het is mogelijk aan deze wurggreep van lage rente en hogere inflatie te ontsnappen, verder meer daarover. Klik hier als u uw dag nog verder wil verpest zien.
http://www.vief.be/geld-en-recht/lage-rente-beleid-klopt-spaarders-elk-jaar-100-miljard-uit-de-zakken.html
Tja, dit wordt ‘financial repression’ genoemd. Centrale banken proberen via een ‘zero interest rate policy’ en ‘quantitative easing’ inflatie aan te wakkeren teneinde de relatieve schuldposities te verkleinen. Spaarders worden tegelijkertijd onteigend. Pure diefstal.
Probleem is dat de ontwikkelde landen aangekomen zijn aan het einde van een super-schulden-cyclus. Vanaf zo’n moment ontstaat vraaguitval en lukt het niet meer om serieuze inflatie aan te wakkeren in productmarkten. De inflatie die we nu zien wordt voornamelijk veroorzaakt door lastenverzwaringen en is dus vooral overheidsgedreven. Men zou door moeten schakelen naar een negatieve rente, maar dat is tevens het definitieve failliet van het banksysteem. Geld buiten de bankbalansen aanhouden wordt dan immers zowel om monetaire alsook om fiscale redenen rationeel.
Deze fase kenmerkt zich door het steeds sterker worden van deflatoire krachten. Japan is zo’n 15 jaar eerder dan de rest van de ontwikkelde landen dit station binnen gereden. De economie is dan niet meer in staat om qua groei een ontsnappingssnelheid te realiseren die de totale schuldquote als % van het BBP doet afnemen. Dit is dan ook een vraagdepressie en geen aanbodrecessie. We zitten dus in de jaren ’30 en niet in de jaren ’80.
http://www.economie-macht-maatschappij.com/monetair-beleid.html