Geknakte Knack

Knack, met ongevraagde, nog linksere bijlagen dan het weekblad zelf, heeft de strijd aangegaan om de abonnementen. Onze hoofdredacteur liet het over zich heengaan.  Twee maal abonnee, twee maal opgezegd, omwille van ideologisch onverenigbare inzichten.  Waarom een weekblad steunen dat ongevraagd extreem linkse druksels als Mo, een tv-blad, een “mooi-zijn advertentieblad met wat geschreven verzinsels”, een “trends/woonblad” en wat losse reclamefolders erbij voegt?  Alles inbegrepen, zegt u?  Inderdaad, alles inbegrepen in de verkoopprijs.  Niet alleen die reclamezwendel,  maar daar bovenop  nog artikels uit de pen van de linkse gedachtenpolitie, die meent dat zij als profeet van de politiek-correcte kerk de niet te weerleggen waarheid verkondigt.

Ze geven niet op, daar bij Knack.  Niet alleen krijgt onze hoofdredacteur al 6 weken – ongevraagd, onbesteld, onbetaald, zomaar, gratis voor niks – het hele pakket in zijn brievenbus, er volgden ook nog twee telefoontjes van een lieve vrouwenstem, die informeerde of zij hem toch terug tot het lezer / abonneebestand kon tellen.  Waarop telkens, even lief maar vastbesloten, een “neen, dank u” van onze hoofdredacteur.  Dinsdag werd er een in een hogere versnelling geschakeld.  In de brievenbus TWEE pakketten met Knack plus bijlagen: eentje voor het verloren schaap (onze hoofdredacteur) en eentje voor een ander – onnozel – schaap dat eventueel bereid zou zijn de Knackweide te begrazen.  Met als lokkertje het vooruitzicht op een geschenk voor het aanbrengen van een nieuw kuddelid.

En dan gisteren, de grote middelen: weer een telefoontje.  Ditmaal een mannenstem, met een aanbieding, die – we geven het toe – moeilijk te weigeren was.  Een aantal Knacks gratis en een abonnement voor een jaar aan de helft van de prijs.  Zonder opzegtermijn. Blijkt niet nodig te zijn.  Een blijk van vertrouwen. En een kado – iets dat een i-pad of tablet genoemd werd met nog wat uitleg over de technische hoedanigheden van dat ding, of – voor het geval de abonnee niet zo’n e-vernunft is – de keuze uit nog een x-aantal hebbedingen, plus de internetversie van Knack, plus korting op (linkse) evenementen en entreegelden, plus…  En dat allemaal omdat onze hoofdredacteur tot de vriendjes van Knack gerekend wordt.  Terwijl hij deze vriendschap – voor zover ooit ontloken – het liefst stil zou houden…

Wie onze hoofdredacteur kent, weet dat het woord “vriend” hem doet steigeren.  Dat woord heeft de laatste twee decennia een andere dimensie gekregen. Zowel bij vrouwen als bij mannen.

En dan de hamvraag.  Na de beleefde maar vastbesloten weigering, een: “waarom niet?  Waarom wilt u de stal van de Knackschapen niet weer vervoegen?”  De man was niet van gisteren.  Waarschijnlijk had hij de weigeringsreden al een aantal keren gehoord: de verwijdering van hoofdredacteur Rik Van Cauwelaert en satirisch columnist Koen Meulenaere waren er teveel aan.  Er volgde nog een flauwe poging om uit te leggen dat elk weekblad moet “evolueren” en “vernieuwen”, maar eigenlijk, feitelijk, wist de man aan de Knacklijn dat het verloren moeite was.

Ook niet-abonnees kunnen dit vergroot bekijken.
Studio Rony

Bij collega blogger E.J. Bron  staat er ook nog een beschouwing van de hand van Martien Pennings over een artikel van ene mevrouw Anabelle van den Berghe, die de goegemeente haar visie op de islam en de vrouwen kenbaar maakt.  Het draagt de titel : Laten we bidden voor Anabelle…

Onze hoofdredacteur is niet zo vergevingsgezind als Martien Pennings.  Met bidden kan de linkse indoctrinatie niet uit de wereld geholpen worden.  Men moet hen raken waar het pijn doet: in hun portemonnee. 

Florent Van Ertborn