… ook al is het naar de sjokkedeizen!

In de Frut vraagt men zich af:

Waarom kent de trotse Antwerpenaar zijn officiële volkslied niet?

Nu Antwerpen met ‘Antwaarpe’ van De Strangers er een officieus volkslied bij heeft, komt ook de ‘officiële’ hymne van stad en provincie weer in de kijker: De Schelde van de Brugse componist Karel Mestdagh. Maar geen Antwerpenaar die het kent…

Volgens onze mening is dit lied veel te theatraal, te weinig toegankelijk, te weinig volks. De Strangers daarentegen beroerden met hun “Antwaarpe” een gevoelige snaar, het chauvinisme, de fierheid, de verbondenheid, de onuitgesproken liefde voor ‘t Stad én de melancholie van verloren tijden.

Los van het bovenstaande, smaken verschillen, wat op het eerste zicht een Antwerps-Vlaams muzikale gewetenskwestie is, legt echter de pijnpunten bloot. Hoeveel échte Antwerpenaren wonen nog in de Koekenstad? Welke “hymnes” kennen, zingen, vereren de neo-Antwerpenaren? Zingen zij überhaupt? Mogen zij wel zingen? Voer voor een volgende uitzending “Wakker op zondag”… Dries Van Langenhove wordt voor zijn conclusie nog maar eens verketterd.

En we grijpen terug naar een tumultueuze debatavond met één van de cantoren der neo-Antwerpenaren, die geen codex als gezangboek heeft, maar wel “het boek van Allah”. Wijken we nu te veel af van het thema, het zgz. Antwerpse volkslied? Ja, als de vraag retorisch is. Neen, als we de vinger op de wonde leggen, want ook het geliefde “Antwaarpe” van de Strangers is ten dode opgeschreven, zoals het Antwerpen, dat wij ons herinneren, (ben in de Pieter Van Hobokenstraat geboren, talrijke zon- en vakantiedagen gaan zwemmen in ‘t Noordkasteel, grootgebracht op ‘t Eilandje, schor-gezongen avonden doorgebracht in de Piet Pot…) nooit meer zal zijn wat het was. En dàt nemen we tot het einde onzer dagen de politici kwalijk: zij hebben Antwerpen laten bezetten, willoos overgegeven en de witte vlag gestreken. Wellicht is de dodenmars toepasselijker…