In de FAZ wordt een reeks gewijd aan de ontwakende ontevredenheid in Europa over de EU.  Met een nadere beschouwing per lidstaat die een rebellerende partij aan het politieke spectrum in zijn rangen heeft.  Via dit bruggetje vindt u het artikel over het VB, de Vlaamse ‘Störenfried’

Wat hebben de Europa-minnende, doch EU-kritische, partijen gemeen?  Vanuit verschillende wereldbeschouwingen delen ze dezelfde bezorgdheid om Europa.  De EU is ondemocratisch, elitair, bureaucratisch, dictatoriaal, geldverslindend, hautain en wereldvreemd.  Ze zien hun eigen natie (of regio) als de wettelijke vertegenwoordiging van het volk voor de politieke besluitvorming.  Ze willen de strakke leiband van hun land met de EU lossen of zelfs helemaal uit de EU of minstens uit de eurozone treden.

Een blik op de politieke landkaart (zie boven) toont dat het EU-scepticisme vooral een Noord-Europees gegeven is.  De grootste traditie daarin heeft Groot-Brittanië en de Scandinavische landen, die pas later tot de EU toetraden.  Hierbij komen de oprichters zoals Nederland en het land b en, sinds het verschijnen van de AfD, nu ook Duitsland.  In Zuid- en Oost-Europa spelen de EU-sceptische partijen, behalve dan in Italië, een kleinere rol.
Zonder enige twijfel zal het zuiden lang de EU gekoesterd hebben omwille van de gulle geldstroom die van noord naar zuid gesluisd werd.  In het oosten speelde de afkeer van het communistisch systeem een rol.  (… terwijl we nu binnen een EUSSR gerold zijn en gerold worden!)

In het huidige EU-parlement treden ze in gescheiden slagorde op, met aan de ene kant de fractie onder de leiding van de Britse UKIP en aan de andere kant de fractieloze volksvertegenwoordigers, zeg maar de lepralijders zoals het VB en het Front National.  Samen zijn ze met z’n 50, ongeveer 6.5% van alle zetels.
Er wordt verwacht dat ze hun aantal minstens zullen verdubbelen.  Méér dan de liberalen, groenen of linksen elk voor zich kunnen verwachten, maar niet genoeg om de meerderheid van de christen-democraten en de socialisten in gevaar te brengen.

Bij ons is het afwachten of / wanneer de niveanen van kamp zullen wisselen.  Blijven ze bij de EVA, met prof. Eric Defoort als voorzitter*, dan zullen ze zoals in het verleden de verdere uitbouw van de EU steunen en Europa mee naar de bliksem helpen.  Of durven ze naar de fractie van Nigel Farage gaan, waar momenteel ook de voormalige voorzitter van het VB**een onderkomen gevonden heeft?  Naar verluidt gaat die uit de politiek.  Relatiebureau openen? Genoeg verdiend?   Of door niemand gewenst?

*”In 2003 legde hij al zijn partijpolitieke functies neer na een conflict met Geert Bourgeois^[4] en Matthias Storme over een plaats in de Senaat. Andere argumenten die hij aanhaalde waren de aanvaring over de Palestijnse kwestie en het feit dat de partij de werkgeversorganisaties te veel achternaliep.^[5]“

In verband hiermee vragen wij ons af wat vandaag de mening is van de eerbiedwaardige professor over de blauwselblauwe N-VA.  U weet wel: dezelfde Defoort, die erin slaagde er na enkele maanden voorzitterschap het ledenaantal van de Vlaamse Volksbeweging   te doen decimeren.

Wie het nog eens wil nalezen, verwijzen wij naar de O.V.V.-webstek.

Gisteren zagen we op televisie enkele gesprekken met enthousiaste N-VA kiezers tijdens het nieuwjaarsfeestje, die volmondig beaamden vroeger voor de liberalen gestemd te hebben.  Over de samenstelling van de lijsten waarbij er regelmatig rijpe blauwe druiven in de N-VA-schoot vallen, hebben we het al gehad en zullen we het in de toekomst nog hebben.  In elk geval is de  houding en stemgedrag van de N-VA binnen de EU in direct conflict met hun nationale politiek, die slechts oog heeft voor VOKA en diens belangen.   Een spreidstand waaraan de kwaliteitsmedia geen aandacht besteden.

** Wie het bruggetje volgt, zal merken dat FVH ongeveer een jaar geleden nog ‘een vuist gemaakt’ heeft.  Op 27 februari 2013 klonk zijn ‘Vlaamse stem in Europa’ het laatst.  Zou er iemand kunnen berekenen hoeveel hij per uur gepresteerde arbeid verdient?

FVE