…..Taal is een wezenlijk element voor het bepalen van je nationale identiteit. …..Daarom is integratie van anderstaligen in onze samenleving sowieso totaal tot mislukken gedoemd, zolang zij de taal niet feilloos onder de knie krijgen, maar dat terzijde. Illustratief voor de betekenis van taal voor de nationale identiteit is het boek van de van origine Franstalige katholieke priester uit Frans-Vlaanderen, Jean-Marie Gantois, “Hoe ik mijn taal en mijn volk terugvond” (1942). Hierin beschrijft Gantois zijn nationale bewustwording als Vlaming door de Nederlandse taal te leren. Op zijn grafsteen staat dan ook niet voor niets de aan Prudent van Duyse toegeschreven uitspraak: ‘De tael is gansch het volk’.
De taal bepaalt niet alleen in belangrijke mate je nationale identiteit, maar staat ook grotendeels borg voor de nationale cultuur, of moet ik zeggen ‘volksaard’? Er zullen ongetwijfeld azijnpissers zijn die nu gaan roepen dat er geen ‘nationale cultuur’ of ‘volksaard’ bestaat, maar daar ben ik snel klaar mee. Ik heb in diverse landen van Europa gewoond en weet waarover ik spreek. Neem België, in feite een door-en-door verdeeld land. Het is in wezen geen land, maar een federatie. En dat komt heus niet alleen omdat Vlaanderen het grootste deel van de rekening van Wallonië betaalt, maar ook door de taal- en cultuurverschillen. De Franstaligen houden hun hand op, maar stellen zich daarbij ook nog eens hautain op. Zo’n houding dwingt dus geen solidariteit af. Dat doen gedeelde waarden.

…Er bestaan grote verschillen in cultuur tussen Noord- en Zuid-Europa en de nationale taal speelt een belangrijke rol bij de vorming van de nationale identiteit. En ook al spreek je vloeiend Spaans, je wordt daarmee nog geen Spanjaard (al helpt het wel om de verschillen te verkleinen, waarmee het belang van een gedeelde taal als ‘sociaal bindmiddel’ nog eens onderstreept wordt).

….het willen samenvoegen van die enorme verschillen tussen landen is tot mislukken gedoemd. We zouden dat ook helemaal niet moeten willen nastreven, want de kracht van de Europese Unie schuilt in haar diversiteit. We zouden juist moeten nastreven die diversiteit te koesteren en te behouden in plaats van af te breken. Het is ook helemaal niet nodig om de natie-staten af te breken om een economisch krachtige EU te vormen. Die opvatting berust op een hardnekkig misverstand. En zij is bovendien gevaarlijk. Ontneem de burger zijn nationale identiteit en je hebt het ideale recept voor oorlog. De geschiedenis spreekt boekdelen. Daarom is het zowel onbegrijpelijk als onverstandig, dat de Europese politieke elite deze feiten negeert en door blijft gaan met het streven naar ‘unificatie’.
http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/08/geef-bezorgde-burger-een-stem