Terwijl we dagelijks een preek omtrent ons consumptiegedrag moeten aanhoren, bepalen de heren (… en dames?) van de haut finance de dans. Bekijken we eens de zgn. geplande veroudering, het vooraf geprogrammeerde stukgaan, bv. van huishoudapparaten. Producten worden gemaakt met een vooraf bepaalde – sterk verminderde – levenstijd. Het doel ligt voor de hand: ervoor zorgen dat gekochte producten regelmatig – liefst zo snel mogelijk – moeten vervangen worden. Een Duits onderzoek uit 2013 bracht aan het licht dat de vooruit geplande slijtagedatum de Duitse huishoudens jaarlijks ca. 100 miljard euro kost. En als toemaatje, worden we dan ook nog met een schuldgevoel opgezadeld: een grote hoop schroot, afval, gevolgen voor het milieu… En als het niet snel genoeg kapot gaat, dan wordt de milieubewuste Gutmensch om de oren geslagen met een te hoog elektriciteits- en waterverbruik, dat van jaar tot jaar “bewuster” dient te worden. Dit alles om de afzet te doen stijgen, de winst van de industrie te doen toenemen en de man in de straat te melken.

Zo worden we gedwongen mee te lopen in het wegwerprad der consumptiemaatschappij.