Bert Peleman werd 100 jaar geleden geboren en hij keerde 20 jaar geleden terug naar zijn Schepper.

Dit gedicht werd gepubliceerd in “Franciscus en de Vlaamse Gaai: een ‘vlucht licht gevederde’ verzen”  (1982)

Franciscus en de Vlaamse Gaai

 

Eens, tussen karekiet en kraai
Streek er een felle Vlaamse gaai
Op Sint Franciscus’ schouder neer
En schonk hem fier zijn schoonste veer
Franciscus blijkbaar erg vereerd
Had daags voordien wat Vlaams geleerd
En zei: “ Ik dank u goede gaai!
Ik vind uw veer bijzonder fraai!”
Daarop werd urenlang verteld
Hoe het in Vlaanderen was gesteld…
Een hemel blauw of parelgrijs
Gans Vlaanderen een paradijs!
Noch lucht noch water leek verpest
De vogels bouwden er hun nest
In geurig groen, bij riet en lis
Nog nooit dreef er een dode vis!
Acht eeuwen gleden sinds voorbij;
Het water werd een grauwe brij,
De wolken drijven zwart als roet,
Geen vogel die nog rustig broedt…
Alleen de Vlaamse gaai hield stand.
Geen stond door wanhoop overmand,
Blijft hij met Bredero beweren:
“Hoe zwaar het lot, het kan verkeren!”