VLAANDEREN

Er zijn geen weiden als wiegende zeeën. En ook de Noordzee is vervuild
Alleen blijft de wind, die zoals in ‘ t verleden over de lafheid van de Vlamingen huilt.
De Vlamingen, die eens als vrije poorters de Franse ridderfleur versloegen
En op een nacht, met terreur en met moorden, ‘t Brugse verraad de dood injoegen.
Maar dat is allemaal ‘historie’ : ons volk heeft lijdzaamheid geleerd
Een volk zonder fierheid, een volk zonder glorie,
nog eenmaal opstandig voor Outer en Heerd,
Nog eenmaal een kruistocht voor God en zijn Kerk,
en boerenzonen met lijven als beren
Trokken in drommen naar ‘t missiewerk om er de negertjes Frans te leren.
Jongens van ons volk, in Flanders Field, kleurden met hun bloed de papavers rood
Voor een staat, die hun bloed niet verdiende
en hen verstoorde tot zelfs in hun dood.
Knapen nog, vol idealen, vielen neer in ‘t steppengras
Omwille van leiders met hun verhalen, dat het voor God en Vlaanderen was.
En zij die terugkeerden werden verstoten, hun harten, hun huizen uitgebrand.
En als verraders opgesloten door mensen van hun eigen land.
Bleke studenten betogen voor vree en tegen verdrukking in ‘t buitenland.
Altijd voor anderen, altijd voor vreemden, don Quichottes van een apenland.
Deftige burgers bouwen bedrijven en villa’s het gaat hen voor de wind.
Hun dure wagens en dito wijven en hun welvaart maakt hen blind
voor het feit dat ze niet vrij zijn en daaraan helpt geen parlement.
Een illusie van gearriveerd zijn voor een kleine selecte bend’
Waarvoor de andere Vlamingen stemmen.
En maar mopperen op de staat, en ‘Ze zullen hem niet temmen’
waarna elkeen naar huis toe gaat. De politiek is nu verpest
en dat zal iedereen beamen.
Maar na het ‘ita missa est’ van hun partijvoorzitters zeggen ze ‘amen’.
Waar is der ouderen fierheid gevaren, vervangen door lamheid met chagrijn.
En ik beken, na al die jaren dat het moeilijk is een Vlaming te zijn.
Want er zijn geen weiden als wiegende zeeën en ook de Noordzee is vervuild.
Alleen blijft de wind, die zoals in ‘t verleden
Over de lafheid van de Vlamingen huilt.

JEF ELBERS in Berkenkruisje, ed. maart-april 2015

Dank aan de wijze Anna Bijns voor de inzending.