Wie wil een opvangtehuis voor alleenstaande mannen oprichten? Crisisopvang voor vrouwen, jongeren en kinderen is bekend, maar opvang voor mannen die van geen hout nog pijlen weten te maken, waar vindt men dat?

In München staat het laatste, allerlaatste tehuis voor deze sukkelaars; in 1927 werd het voor het eerst bewoond. 600 m2 groot, 387 kamers. Voor 195 euro kunnen ze beschikken over een kamer(tje) van 7 m2. Er wordt niet gediscrimineerd – de huur is voor iedereen gelijk: gebruik van de kamer, meubels, verwarming, water, elektriciteit, poetsbeurt, lakens verversen, ijskast. De bevolking, 49 nationaliteiten, is van allerlei slag: de meest gefortuneerden krijgen sociale steun – zelfs tot 1500 euro per maand. De meesten moeten het met een pak minder doen. Keuken, toiletten, bad/douchekamer en ontspanningslokalen zijn gemeenschappelijk. De bewoners moeten niet per se vrijgezel zijn maar vrouwenbezoek is hoe dan ook taboe. De aanvragen vullen verschillende dikke mappen. Men neemt geen aanvragen meer aan. Slechts uitzonderlijk verhuist er iemand naar groenere weiden.

U wordt gegidst door de portier, die zich van schuldenbeladen “gast” naar een betaalde functie omhooggewerkt heeft.