Dat in de politiek je grootste vijanden in je eigen partij te vinden zijn, mag je weliswaar niet luidop zeggen, maar het is desalniettemin een feit. We hebben dit in het verleden dikwijls ondervonden bij vergaderingen over de lijstvorming – zichtbare ego’s en onzichtbare messen in de rug indachtig – en ook toen we voor onze partij, en bijgevolg ook voor de kandidaten op de lijst, gingen plakken. Let wel: wij waren de vrijwilligers, de arme sloebers, die voor een hoger doel, ons ideaal, ‘s avonds, na de arbeid waarmee we ons dagelijks brood verdienden, wilden steunen door vrijwillig en onbezoldigd, door weer en wind (soms vroor de lijm aan onze borstel of waren we doorweekt) met onze auto, met in de koffer grote en kleine ladders, emmers met lijm, borstels, vodden, handdoeken en enkele flessen water, van verkiezingsbord naar verkiezingsbord, van dorp tot dorp trokken. We gaan hier nu geen namen noemen, maar een bepaalde mevrouw, een kandidate voor onze partij, die zichzelf een christelijk aureool gegeven had, die mevrouw dus, had een eigen plakploeg, die na onze doortocht de nog natte affiches van onze nationale en plaatselijke kandidaten van de borden trok om vervolgens haar aanminnige aanwezigheid erop te kleven. Opvallend: niet de affiches van de tegenpartijen, maar wel van medestanders!
Een lange inleiding waaraan we even moesten terugdenken bij de concurrentieslag tussen Merkel en Merz. Hun rivaliteit duurde ca. 20 jaar.
Friedrich Merz moet dikwijls gevloekt hebben. De vervulling van zijn politieke ambitie, het kanselierschap, werd jarenlang door Angela Merkel gesaboteerd. Zij erkende wel zijn kwaliteiten, zijn intelligentie, zijn spreekvaardigheid, maar spijtig waren het net deze die hem op de achtergrond dwongen. Merz verliet de actieve politiek omwille van Merkel, die geen rijzende ster naast zich wou dulden. En hij was niet de enige, die ze op de achtergrond, op de strafbank of in de vergeetput dwong*. Zijn retraite legde Merz geen windeieren. Hij verdiende naar verluidt miljoenen bij Blackrocks Raad van Bestuur**.
Merkel beschreef Merz als een briljant redenaar – Merz is jurist – en wuifde met het wierookvat omwille van zijn ambities, maar vond dat net deze kwaliteiten een probleem vormden in hun relatie. We citeren Merkels memoires “Freiheit“:
“We zijn bijna even oud… We groeiden op in totaal andere omstandigheden, wat eerder een aanbeveling dan een hindernis was,… maar we hadden een probleem, reeds van in het begin, we wilden beiden de baas zijn.”
Merkel zag haar kans toen de Union (CDU-CSU) bijna – met slechts 0.01% voorsprong op de SPD – de federale verkiezingen verloor in 2002. Zij duwde Merz als fractievoorzitter aan de zijlijn, benoemde zichzelf en zwaaide daar bovenop de voorzitterscepter van de CDU. En ze leidde Duitsland van 2005 tot 2021.
Nog een citaat uit haar memoires “Freiheit“:
“Men heeft deze absolute wil tot de macht***nodig. Friedrich Merz heeft die. En daarom gun ik het hem.” (Nvdr: het kanselierschap)
*https://www.wienerzeitung.at/h/die-gefallenen-konkurrenten-der-kanzlerin