In deel 1 van mijn artikel betreffende de feministische solidariteit zagen we al dat, mede door de invloed van het Existentialisme, het Franse feminisme bepaald niet overliep van onderlinge solidariteit. Hoe was – en is – dat nu in Nederland?

(Door: Theresa Geissler)

……..En de islam? Tja…..tegelijk met van der Linden sijpelde het multiculturalisme definitief “Opzij” binnen. De eerste columniste met hoofddoek, Nora Kasroui, verscheen op de werkvloer. Men wilde de hoofddoek ook niet langer verbieden, men wilde zich ´ópen stellen.’ De artikelen omtrent huiselijk geweld in allochtone gezinnen werden voorzichtiger van toon; men wilde “het verschijnsel binnen de cultuur begrijpen.” De islam was niet langer iets wat men bestreed; in het kader van de cultuurverrijking begon het feministische standpunt gaandeweg te verslappen.

De strijdkreet dat vrouwen met elkaar solidair moeten zijn, bestaat officieel nog. Maar kon hij ooit worden waargemaakt? Antwoord: Natuurlijk niet! Voordat de feministen die norm introduceerden, leefde solidariteit niet of nauwelijks bij vrouwen onder elkaar. Hooguit incidenteel, maar in geen geval collectief. Bij vrouwen is er vanouds eerder sprake van het tegenovergestelde, de “krabbenmand-mentaliteit”, waarbij men in plaats van elkaar de voortrekkersrol te gunnen, elkaar voortdurend terug trekt in de positie waarin men nu eenmaal zelf verkeert. Een kenmerk dat men vooral bij traditionele moslima’s veelvuldig aantreft, maar dat geen enkele vrouw vreemd is. Ook geen feministe.

Door de geschiedenis heen is, al naar gelang de inzichten zich wijzigden, in feministische kring telkens voor andere groepen vrouwen de deur dichtgeslagen. Steeds opnieuw zijn er vrouwen geweest die er zich niet in thuis voelden of daarvoor domweg de kans niet kregen. Over het algemeen beschouwen feministen zich als links (hoewel links niet per definitie vrouwvriendelijk betekent) èn dus multicultureel. Zelfs als dat solidariteit inhoudt met de islam. En, vraagt men vervolgens, hoe zit het dan met de feministische solidariteit?

Ach, feministen zijn net…vrouwen – mènsen dus. Feministische solidariteit is een illusie.
http://ejbron.wordpress.com/2013/08/16/de-mythe-van-de-feministische-solidariteit-2/