Onverstoord timmert de EU voort aan het pad der absolute controle. De gaskraan open draaien krijgt intussen bijna een macaber geschiedenistintje. De Duitse groene minister Habeck helpt zijn EU-presidentin von der Leyen een handje; hij heeft haar dringend verzocht de EU-lidstaten bindende spaardoeleinden op te leggen.

Wie niet de EU-marsbevelen volgt, zij het privé of als bedrijf, moet in geval van nood ertoe gedwongen worden. Los van het feit dat verschillende EU-lidstaten ronduit geweigerd hebben, vindt Habeck dat zijn wens – een absoluut maximum gasverbruik – ook moet gecontroleerd kunnen worden.

Maar, zo luidt de Habeck-boodschap, er zal geen “gaspolitie” komen. Alsof dat nodig is bij de huidige gasprijzen… Alsof de bevolking het nog niet begrepen heeft: je gelooft warempel dat de Stasi aan een tweede leven begonnen is! Vooral dan in de Bundesrepublik Deutschland, zoals bv. in NRW (Noordrijn-Westfalen), aan de andere kant van de grens, waar het ministerie voor kinderen, jeugd, gezin, gelijkheid, vlucht en integratie – naast de vier reeds bestaande “controle- en meldplaatsen” nog meer rapporteerplaatsen georganiseerd heeft voor de bezorgde burger, die inbreuken en vijandigheid kan melden tegen de gekende belaagde mensensoorten… zoals racisme tegen “queersoorten, tegen moslims , tegen zigeuners (… oeps, macht der gewoonte, lees: anti-rondtrekkende reizigers), tegen negers (… mea culpa, tegen donkerhuidigen) tegen Aziaten…” en alle andere soorten racisme die u zich kan inbeelden en waartegen u zich plaats vervangend kan verzetten.

De Stasi heeft in de toenmalige DDR serieus steken laten vallen. De strijd tegen discriminatie wordt voorwaar een feest van de verklikking!

In Essen (NRW) bestaat er bv. een loket voor inbreuken tegen “corona-beschermingsordonnanties”. In Baden-Württemberg is er voor uw gemak een open contactpunt (LADS) voor “iedereen die zich gediscrimineerd voelt”. In Brandenbiurg bestaat er zoiets als een adviespunt voor “alle betrokkenen van racistische discriminatie, ook voor hun familie en ondersteuners/*innen”. De stad München beschikt over een “voorbeeldcentrum voor klachten over seksuele intimidatie en huiselijk geweld, waarbij in alle gevallen door stedelijke diensten een onderzoek geopend wordt”.

Soortgelijke instellingen, die naar eigen zeggen een alom tegenwoordige discriminatie moeten bevechten, bestaan niet uitsluitend in de Duitse Bundesländer (gewesten). Vanzelfsprekend staat de Bund, de federale staat der Duitsers en aangespoelde andere nationaliteiten, vooraan als lichtend voorbeeld. In de hoofdstad Berlijn is er het meldbureau der regering, die zich achter deze doelstellingen verenigd voelt:

“In Duitsland leven naar schatting meer dan 5 miljoen moslims*. Velen van hen worden tijdens hun dagelijks bezigheden geconfronteerd met racisme in woord en beeld, met discriminaties, met aanvallen, mishandelingen. Een federaal agentschap wil dergelijke euveldaden nu systematisch in kaart brengen.”

*Illegalen niet meegerekend.

Geen enkel gewest, geen enkele regio, geen enkele stad kan nog ontsnappen aan de druk die hen dwingt klachtenbureaus of dito initiatieven op te richten, vooral omdat de eventueel te lauwe politieke inzet dikwijls door privé verenigingen hierdoor aangestoken wordt. Waarmee we dan bij de stasi-praktijken – verklikking – beland zijn. Historici denken dan ook aan het goede voorbeeld van ene Joseph Fouché, die de Franse Revolutie een handje toestak.

En dan is de agressie van de staat en van NGO’s slechts een deel van het kwaad.

Als men een blik werpt op de mensen die naar verluidt op een dergelijke wijze moeten beschermd worden dan stelt men vast dat het uitsluitend om bepaalde minderheden gaat. Erger… het voorbeeld van de moslims toont aan dat deze als een vervolgde minderheid voorgesteld worden. In werkelijkheid ziet het er enigszins anders uit. Het Bundeskriminalamt (Duits federaal ministerie van justitie) meldt voor het jaar 2021 onder de rubriek „Straftaten gegen das Leben, Straftaten gegen die sexuelle Selbstbestimmung, Rohheitsdelikte und Straftaten gegen die persönliche Freiheit“ (strafbare feiten tegen het leven, tegen de seksuele voorkeur, gewelddaden en strafbare feiten tegen de persoonlijke vrijheid) 40.593 Duitse slachtoffers, waarbij een immigrant (of meerdere) als verdachte(n) genoteerd werd. Omgekeerd tonen de cijfers: 11.107 import-slachtoffers van niet nader genoemde verdachten/daders. Als we dit dan nog eens zouden omrekenen naar het % dat de importburgers uitmaken in vergelijking met het totaal van de Duitse bevolking, dan zou de slachtofferstand niet 4 vs. 1 maar een heel ander percentage tonen.

In elk geval wekt heel die discriminatiehetze de indruk dat de officiële bestrijdingspolitiek vanuit een zeer eenzijdig standpunt behandeld wordt. Waar kan de “oude, blanke man” tegen de huidige weg-met-ons politiek klacht indienen? Waar blijft de bescherming van het traditionele gezin die door een bepaalde kanselier/in bij het huisvuil geplaatst werd? Waar vinden de talrijke christenen hulp, die ook in westerse landen door moslims getreiterd en vervolgd worden? Wie durft aan te voeren dat er in moslimlanden christenen vervolgd worden, die riskeert een klacht voor racisme.

Of, een simpele vraag. In zwembaden allerhande – in heel gastvrij Europa waar de exotische invasie een feit geworden is – is er telkens weer sprake van gevechten die meestal door Arabische, of andere gepigmenteerde groepen veroorzaakt worden. Waar zijn de klachtenloketten, de meldplaatsen voor anti-blank racisme, voor haat t.o.v. christenen, voor onze vrijheden en cultuur? Sinds de opkomst van de slimme telefoons worden de beelden quasi à la minute verspreid. De media en politiek kunnen de “verhitte toestanden” in de zwembaden niet meer onder de mat schuiven, kunnen niet meer ontkennen wie er in zwembaden, treinen, stations, op stranden, en allerhande samenkomsten met veel publiek degenen zijn die heibel schoppen, die meisjes en vrouwen lastig vallen, die ouderen weg treiteren…

En toch laten wij het allemaal maar gebeuren.