EUropees volksvertegenwoordiger voor de AfD, Guido Reil, is gefrustreerd:

“In elke democratie, overal ter wereld, is het het grondwettelijk recht van volksvertegenwoordigers de regering vragen te stellen. We hebben hier geen regering – God zij dank – maar wij hebben de almachtige, verlichte Commissie. En het is eigenlijk normaal, in elke democratie van de wereld, dat volksvertegenwoordigers zo veel vragen mogen stellen als zij willen. Hier is het anders: het aantal vragen is beperkt. En het is ook normaal dat deze vragen in een bepaalde tijdsduur beantwoord worden. In de Duitse Bundestag bv. duurt de beantwoording van een vraag gemiddeld één week.

Hier heeft de Commissie het voornemen de vragen binnen zes weken te beantwoorden. Zes weken. Het is slechts een voornemen, want de Commissie slaagt er niet in. Twee derde der gestelde vragen duren duidelijk langer.

Ik heb bv. verleden jaar, op het hoogtepunt van de eerste coronagolf, op de 15de mei, een vraag ingediend over de gedetailleerde (ver)korte-termijn arbeid in EUropa. Het antwoord kwam op het hoogtepunt van de tweede golf, op 14 september, en het antwoord was… dat de Commissie het eigenlijk niet zo juist wist. Maar ze was bereid goede raad te geven…

Zo gaat men met volksvertegenwoordigers niet om.

En dan zegt de Commissie: “ja, we hadden veel werk, door corona hadden we een probleem. Klopt. Dat geloof ik ook. Het probleem is echter niet nieuw. 25 jaar geleden heeft de Britse Polaris voor het eerst aandacht gevraagd voor het “probleem”. Sindsdien wordt het quasi jaarlijks aangekaart. Volksvertegenwoordigers worden door de Commissie idioten genoemd omdat ze het gewaagd hebben vragen te stellen, stress te veroorzaken, bijkomend werk uit te lokken, problemen te scheppen. En dat wil men niet. Het zou, zoals in elke normale democratie, ook hier, in dit EU-parlement ooit eens mogelijk moeten zijn…”

Elke democratie? Al eens in dit land komen kijken? … Oeps!

"Democratie (van het Grieks δῆμος/dèmos, "volk" en κρατειν/kratein, "heersen", dus letterlijk "volksheerschappij") is een bestuursvorm waarin de wil van het volk de bron is van legitieme machtsuitoefening."