EU-bonzen verwijten Zwitserland verdragsbreuk en gebrek aan solidariteit.  De Zwitsers zouden slechts dat wat hun past uit de verdragen willen pikken.  Alsof de EU enige gelijkenis zou hebben met een filantroop.  Selectieve voorkeursbehandeling (Turkije), vriendjespolitiek en een ruime interpretatie van verdragen behoren tot de standaard geplogenheden van de EU.

De woedende open bedreigingen die de EU-elite en de politiek-correcte media uitten aan het adres van Zwitserland n.a.v. het referendum bevestigden de donkerste vermoedens van de EU-critici.  Een ‘democratisch Europa’  zou de ultieme droom zijn, zo klonk het van Brussel tot in Berlijn.  Maar zodra een volk buiten de lijntjes kleurt wordt er naar het wapen van chantage en strafmaatregelen gegrepen.  Wat ‘democratie’ inhoudt wordt door de EU bepaald en niet door het volk.

Plotseling worden alle verdragen met Zwitserland  in vraag gesteld.  Met daarbij de duidelijke boodschap dat de Zwitsers nu wel eens mogen ondervinden wat de gevolgen van hun tegenstand i.v.m. immigratie zullen zijn.
Wat hebben de Zwitsers nu eigenlijk beslist?  Dat ze hun grenzen hermetisch gaan afsluiten?  Niets is minder waar.  Maar ze willen wel zelf bepalen hoe de immigratie in hun klein land mag verlopen.  Het recht van een onafhankelijke natie te beslissen over zijn eigen toekomst.  Onafhankelijk, want geen EU-lidstaat.

Interessante beschuldigingen van de EU-bonzen: de Zwitsers zouden de room van de melk  scheppen en zich niet houden aan voorafgaande akkoorden.  Lichtjes overdreven, die beschuldigingen.  Sinds 30 jaren krijgen de Britten meer EU-gelden toegestopt dan hun eigenlijk toekomt en de ‘uitzonderingen’ bij het Schengen- en Euro-lidmaatschap voor verschillende EU-lidstaten zijn bij het haar getrokken.  Schengen?  Een lachertje.  Afspraak is dat een asielzoekers een asieldossier moeten indienen in het eerste Schengenland dat betreden wordt.  Hoeveel zijn er al doorgereisd naar vruchtbaarder weiden (lees: met meer kans op aanvaarding) zonder dat ze terug naar het eerste land moesten keren?  Zogezegd omdat het eerste Schengenland een niet humane opvang zou geven.  M.a.w. de meest slaafse EU-lidstaat wordt ‘beloond’ met nog meer gelukzoekers. Schengen is als een vergiet.  Hoe meer men het gebruikt, hoe groter de gaten, tot het helemaal bezwijkt.

Zwitserland vindt dat dat akkoorden ook opzegbaar en niet tot in de eeuwigheid der dagen opgelegd kunnen worden.  De  EU heeft er geen ander antwoord op dan Zwitserland te bedreigen.  Blijkbaar herinnert zich niemand in de EU cenakels  de ‘no-bail-out clausule’. Ooit is er afgesproken dat noch de Europese Centrale Bank (ECB), noch andere regeringen, een land in financiële nood te hulp zouden komen. Dit heet de “no bail-out” clausule. Deze is bedoeld om regeringen te dwingen tot de financiële discipline die nodig is om de ECB een onafhankelijk, op prijsstabiliteit gericht monetair beleid te laten voeren en te zorgen dat de euro een stabiele waarde houdt.

Hoe het in de praktijk gegaan is – en opnieuw zal gebeuren want Griekenland heeft méér geld nodig – weet iedereen.
Indien men op dit vlak de strenge maatstaven had gehandhaafd die men nu Zwitserland wil opdringen, dan zou Griekenland ten laatste in 2010 zonder veel poespas uit de euro gevlogen zijn.  En na Griekenland de andere staten die nu allemaal onder de ‘reddingsparaplu’ voort sukkelen.  En waarvoor wij kunnen opdraaien.

Andere maten, andere gewichten.  Als Zwitserland een nieuw verdrag wil onderhandelen, dan wordt er met strafmaatregelen gedreigd.  De potverteerders-lidstaten werden met miljarden euro beloond.

De arrogante Feldwebeltoon aan het adres van Zwitserland enerzijds en het negeren van de eigen akkoorden en wetten anderzijds, dragen alle kentekens van willekeur.  Willekeur omdat Zwitserland nog niet in de EU-klauwen beland is.  Wraak omdat een klein land weigert zich te laten rollen zoals de lidstaten.  Dictatuur omdat de EU alle natiestaten wil doen verdampen in een centralistisch bestuurd wangedrocht, waarin de natiestaten niets meer in de pap te brokken hebben en de EU-bonzen kunnen doen wat ze willen.

Het is een troost te weten dat er toch nog één vrijheidslievend en -bewust volk in Europa bestaat, dat niet aan de EU-ketting wil liggen.

Floriaan Terbeke