Enkele reacties bij het overlijden van Manu Ruys:

‘Als je met de Walen praat en handelt, is mijn ervaring negatief. Ik ben thuis in Antwerpen opgevoed in het Frans en heb geen probleem, zoals velen van mijn generatie, om te praten met de Walen.

Ik was beginnend parlementair journalist bij De Standaard en op mijn eerste dag in 1949 trok ik naar het parlement om kennis te maken met de collega’s.

Ik kom binnen en de journalisten van Le Soir, La Libre Belgique, La Dernière Heure staan samen en reageren, ah, le gamin du Standaard est là. “On ne vous serre pas la main parce que vous êtes un flamin-boche.”

Ik was een collaborateur van de Duitsers, een flamin-boche.

Deze mensen zijn geen landgenoten, de Walen en de Franstaligen zijn anders dan wij. Jaren later, ik ben gehuwd, op reis en stop bij de terugkeer in Wallonië om te lunchen. ’t Is koud en mistig, brrr. De ober komt naar ons en zegt, “il fait froid”, en gaat verder, “ça vient du nord comme toutes les mauvaises choses”.

Die Waalse mentaliteit blijft typisch, dat komt van Vlaanderen, dus is het slecht. Wat de dames Milquet en Onkelinx vertellen, wortelt in misprijzen. Ik heb Gaston Onkelinx, een Limburger, haar vader, zeer goed gekend. Zijn dochter is in ’t Frans opgevoed en heeft de typische mentaliteit van wij Walen contra de Vlamingen.

 

Met dergelijke mensen kan je geen land vormen, zij zijn geen landgenoten. Je kan er mee samen-werken, niet mee in hetzelfde land leven, op dat gebied ben ik een separatist. Ik ben in de allereerste plaats een Vlaamse staatsburger en van de Vlaamse gemeenschap is iets te maken. Lukt dat met de Walen, soit, oké. Lukt het niet, dan doen wij het zonder hen en dat begint langzaam door te dringen.

Vroeger was de opinie in Vlaanderen: wij hebben Brussel nodig, wij hebben Wallonië nodig. Vandaag zeggen meer en meer Vlamingen neen, wij kunnen het zelf, alleen.’ (Doorbraak)

Omtrent het overlijden van Manu Ruys:

“Het is met een bezwaard gemoed dat we het zoveelste overlijden van een groot Vlaming moeten bespreken.

Op enkele blogs, zoals o.a. “Doorbraak.be”, waren al commentaren te vinden, die aanknoopten met het “tsjeven-verwijt” dat we zo vaak uit bepaalde hoek hebben gehoord.  Dit komt van personen die niet inzien dat er nooit zo veel “tsjevenstreken” in Vlaanderen zijn als heden.

Manu Ruys, geboren in Antwerpen op 25.2.1924 en verleden week overleden was een Vlaming van onschatbare waarde!! Van hetgeen we van hem weten, kunnen we hem zeker een Vlaams-nationalist noemen.  Hij vormde, samen met o.a. Karel de Witte (Gva) en Mark Platel (Belang v.Limburg), een journalistieke stem, die steeds het algemeen belang van Vlaanderen op het oog had.

Manu Ruys had een andere stijl dan de betreurde Mark Grammens, maar leefde voor Vlaanderen met heel zijn hart, heel zijn ziel en heel zijn verstand!  Het was een grote “geste” de voorzitter van het Vlaams Parlement Jan Peumans  de begrafenis van Mark Grammens te zien bijwonen.  Het getuigt eveneens van respect dat Geert Bourgeois de journalist en mens Manu Ruys eerde. 

Manu Ruys steunde heel beslist het initiatief van het “Nationalistisch Verbond”, dat 25 jaren heeft bestaan.

Geleid door Geert Wouters, Renaat Vanheusden, Geeraard Sleegers en Jaak Peeters heeft het met nooit gebroken moed de rangen terug willen sluiten tussen de verscheidene Vlaams-nationale fracties.  Het is algemeen ongekend hoe deze mensen jarenlang geheime pogingen hebben gedaan om  de tweespalt en verloochening van principes in de Beweging tegen te gaan.  Ook dan kon men steunen op Manu Ruys.

Bij al de gedachten omtrent hen, die met de PEN Vlaanderen verdedigden, moeten we toch oog hebben voor de Vlaamse kleine militanten.  Het zou de vooraanstaanden sieren dezen ook eens met veel bravoure te vermelden.  Ik denk aan de vele “kleine luiden”, die in de moeilijke jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw, het plak en colportage-werk voor de VVB, en de VU waarnamen.  Heel vaak waren het Oud-Oostfronters, leden uit de Vlaamsnationale Jeugdbewegingen en arbeiders- en middenstands-jongeren.    Met het oog op de A.S. drukte rond de verkiezingen zou het van beide Vlaams-bewegende partijen een signaal zijn, dat ze niet vergeten wie hen zover bracht.

Om de gedachtenis van Manu Ruys, en de tientallen andere pas overleden Vlaams-nationalisten te eren, dienen wij het werk af te maken waarvoor ze heel hun leven hebben gegeven.  Het belangrijkste is m.i. de Vlaamse identiteit concreet uitdragen en in het verzet gaan tegen de neo-liberale dictatuur die onze vrijheid van meningsuiting ver afgeschaft heeft.  Samen met de misdadigers van extreem-links  (Antifa, Groen e.d.) zorgen de neo-liberalen voor het herstel van een unitair Belgie, indien we niet tot het uiterste weerstand bieden.

Daarom is het werk van Manu Ruys en Mark Grammens niet tevergeefs geweest.  Maar ook het werk van de kleine Vlaams-radicaal die voor zijn inzet zelden waardering krijgt!  Gedenk hen allen!”

Jos Wouters,  veldwerker in de Vlaamse Beweging,  Boom.

https://youtu.be/Sb8aq_lpG5Y

...”Nostalgische holbewoners”…

https://youtu.be/6SI6ExvBwVo

Humo biedt dit artikel aan: Manu Ruys is overleden. Herlees hier gratis ‘De nadagen van Manu Ruys’