Gisteren hield het Vlaams Belang een pre-verkiezingscongres in Gent onder het motto “Eerst onze mensen”. Ingesloten een videoverslag. De toespraak van Gerolf Annemans (… een begenadigd schrijver en spreker) publiceren wij hieronder onverkort:

“Dames en heren goede vrienden,
Wat een grote eer en wat een groot genoegen is het voor mij hier vandaag, als ouderdomsdeken welhaast, om dus te mogen spreken omringd en overvleugeld door allemaal jonge mensen. Niet alleen onze partijvoorzitter zelf, maar ook de nieuwe jonge generatie die hij nu de laatste tijd steeds meer ontplooit. Applaus daarvoor, Mister President : ik vind het prachtig.

Ik vind het prachtig en het reflecteert ook wat ik steeds meer ondervind langs Vlaanderens wegen. Dat het Vlaams Belang opnieuw zoals weleer de partij van de jonge mensen geworden is. Jonge mensen die terug aansluiting vinden bij de hoop die wij als partij uitstralen, niet alleen het protest tegen de gang van zaken maar ook de hoop, de hoop dat ondanks multicultuur en immigratie, ondanks globalisme en politieke correctheid, ondanks linkse dominantie in de betere en weldenkende kringen, dat ondanks dat alles het tij toch nog kan gekeerd worden.

Ik vind het dus prachtig, dat een politieke partij met jonge mensen de nieuwe tijd wil aanvatten door het tij te keren. Het tij van de Westerse zelfvernietiging keren door middel van een politieke partij die de richting aangeeft waarin dat moet gebeuren. En wat is die richting? Die richting is niet wat ons doorgaans opgeplakt wordt door anderen, door politiek correcte betweters allerhande, is niet “racisme” of “bekrompenheid” of ”achterlijkheid”. Soms worden tot op de dag van vandaag nog gouwe ouwe evergreens uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw bovengehaald : wij zouden nu opnieuw “fascisten” zijn zowaar.

Nee. Stop, lieve linkse dommerikjes. De richting die wij aangeven is niks van dat alles en is in feite heel simpel te onthouden. Twee dingen : onafhankelijkheid en vrijheid.

Daar kom ik u vandaag over spreken, over onafhankelijkheid en vrijheid. Onafhankelijk en vrij hoofdzakelijk ten opzichte van ook twee dingen : ten opzichte van België en ten opzichte van de Europese Unie.

Om te beginnen : België. Zwaar geval.

U weet dat die hype in de media rond De Wever nog altijd min of meer blijft voortduren. Ge kunt zowat dagelijks vernemen wat De Wever vindt van van alles en nog wat. Het ene al wat futieler en onnozeler dan het andere. Zo hebben we ooit allemaal in die Vlaamse pers (van ons) De Wever op een plastic konijn in Bobbejaanland kunnen zien zitten. En we hebben hem ook allemaal in een Tv-show gezien, verkleed in een panda-carnavalskostuum En we hebben ook ooit kunnen vernemen dat hij geërgerd is door “een klotsend glas water” (vraag mij niet wat hij daar in vredesnaam mee bedoelt) en geërgerd is hij ook door wat hij noemt “kussende mannen”. (Vraag het mij niet, kennelijk zijn er zelfs mannen die hem willen kussen)

Hoe dan ook, u mag gerust weten dat ik afgezien van die vele futiliteiten waarin geen enkele mening voorkomt waarin ik nog zelfs maar van ver geïnteresseerd zou kunnen zijn, u mag gerust weten dat ik het met Bart De Wever wel bewust en hartsgrondig oneens ben op een bijna oneindig aantal dingen waarin wèl een mening voorkomt die mij aangaat, en vandaag pik ik er dus uit die lange reeks verschilpunten voor u twee uit. Ten eerste, dat wil ik hier toch wel even duidelijk zeggen. Niet dat het zo belangrijk is, maar het moèt tegengesproken worden.
Ik lust in tegenstelling tot hetgeen ik in een boekske in een wachtkamer over De Wever heb mogen lezen dus wèl ossentong in Madeira-saus. Als hij niet de beschikking heeft over een kok die dat iet of wat behoorlijk kan klaarmaken, dan is dat zijn probleem maar ik haat dat gerecht dus niet. Laat dat hier duidelijk gezegd zijn, De Wever : Leve ossentong in Madeira-saus.

En een tweede punt dat hier moet gemaakt worden. Recent mocht Vlaanderen vernemen -nog steeds in de rubriek futiliteiten (pas op hij doet dat meestal vrij bewust hoor, doorgaans om de aandacht af te leiden meestal van een of ander probleemgeval voor de N-VA) maar goed recent mochten we dus vernemen op welke skipistes De Wever liefst naar beneden raast. Ik bedoel dus niet de economische cijfers van België maar dus echt skipistes… Daarover mochten wij als gewone simpele Vlamingen zelfs vernemen dat hij liefst buiten de pistes skiet. Nu hoor ik u vragen : Wat kan ons dat allemaal in godsnaam schelen, zeg.

Klopt, natuurlijk, maar toch grijp ik het punt hier even aan omdat ik het volgende wil zeggen : De Wever had beter één keer, die ene keer van zijn grote verkiezingsoverwinning in 2014, één keer in plaats van (zonder nog te spreken van Vlaamse autonomie) zijn partij in een Belgische regering te loodsen, hij had beter toen, die éne keer eens één keer buiten de politieke pistes van de Belgische machtspolitiek geskied. We zouden een pak verder gestaan hebben dan nu!

Want dàt is de schandvlek van de afgelopen jaren, vrienden, de N-VA heeft vijf jaar lang, inspanningen geleverd… voor de onafhankelijkheid… van Catalonië. Voor Catalonië alles, voor ons niet gelaten. Versta mij niet verkeerd. Maar dat wàs het punt helemaal niet. Het was helemaal iets anders. Het was voor Catalonië alles, en voor Vlaanderen niks. En dàt is de echte schande.

Dat de gedachte aan Vlaamse autonomie in een diepvries is geplaatst en dat ze ons probeerden wijs te maken dat het lijk nadien wel ontdooid zou worden, dàt is de ware schande. Maar zelfs daar vallen nu, na vijf jaar schande, opnieuw de maskers af. Want ze willen helemaal niks uit de ijskast halen.

Opnieuw komt nu helemaal op het laatst amper enkele dagen geleden op 21 maart Siegfried Bracke in de media met de melding dat hij nog altijd de bocht van Bracke trouw is, waar hij voor de verkiezingen van 2014 plots mee af kwam (en wat nadien ook werkelijkheid zou worden) namelijk dat de Vlaamse autonomie niet meer het belangrijkste was voor de N-VA maar wel de machtsdeelname, ik neem aan inclusief het binnenhalen van het Kamervoorzitterschap. Opnieuw komt die nu zeggen dat dat is omdat het sociaal-economische eerst komt en dat dus een Belgische regering vormen eerst komt, hoewel we dus hebben gezien met welke dikke buizen de sociaal-economische zogenaamde herstelregering van Charles Michel en Bart De Wever aan het eindrapport is verschenen.

Opnieuw komt nu Jan Jambon vorige week in de pers doodleuk vertellen dat hij kandidaat eerste minister van België is. Sorry, beste Jan Jambon, we hebben op vele strijdtonelen samen zij aan zij gestaan maar hoe kunt ge zo zwaar zijn afgedwaald : zelfs nog maar doen alsof het probleem van België, alsof de fundamentele problemen van België kunnen opgelost worden met de aanduiding van de juiste eerste minister. Komaan zeg. Stop daar in vredesnaam mee. Vlaanderen is meer waard dan dit soort carrièrisme.

Hoe loodzwaar weegt op ieder van Jambons woorden de bocht van Bracke? Het is Bart Maddens die in zijn fameuze Paradox van Maddens die problematiek van de N-VA haarscherp heeft geformuleerd.

In die Belgische regering gaan, zonder de Vlaamse autonomie aan de orde te stellen, verplicht u op het einde om naar de Vlaamse kiezers te trekken met een uitleg over hoe goed ge het gedaan hebt binnen de Belgische structuren waarvan je vroeger zei dat ze onwerkbaar waren zonder Vlaamse autonomie. Zulk een regeringsdeelname is met andere woorden dodelijk voor uw geloofwaardigheid. En het is niet door op het einde rap rap (zwaaiend met het Pact van Marrakesh) uit die regering te stappen en u dan te vermommen in de pels van een oppositiepartij, dat ge kunt doen vergeten dat ge de Vlaamse zaak met uw diepvries in feite een dodelijk slag hebt toegebracht.

En dus moet Vlaanderen het over een totaal andere boeg gooien. Geen bocht van Bracke meer. Geen ministeriële ambities meer. Maar een nieuwe Vlaamse renaissance.

Het Vlaams Belang keurt hier vandaag dan ook een programma goed waarin we opnieuw de taak opnemen om de Vlaamse autonomie vooruit te gaan stuwen. Wij hebben trouwens een kwaliteitskenmerk op dat vlak en een enorme ervaring en een enorm palmares. Want zolang wij, als Vlaams Belang, sterker werden, hebben wij de Vlaamse gedachte steeds dringender en hoger op de agenda geduwd. Van in de Voerstreek in de jaren zeventig tot aan het einde van Wilfried Martens. Daarna heel de jaren negentig lang, verkiezingsoverwinning na verkiezingsoverwinning, tot aan de vijf autonomie-resoluties van het Vlaams Parlement hebben wij de druk op de ketel gehouden en verhoogd. En vanaf het begin van de een-en-twintigste eeuw, hebben we – nog onder de regering Verhofstadt – het BHV dossier mee in gang gestoken. Een daar hebben we samen met de Vlaamse beweging van verkiezingsoverwinning naar verkiezingsoverwinning de druk opgevoerd tot op een punt waar het Belgische regime geen uitweg meer zag. Bij de vorming van de federale regering werd toen het wereldrecord Duur Van Een Regeringscrisis gebroken door dit onrechtvaardige koninkrijk. De overzijde, de Franstaligen willen sinds 1993 geen verdere Vlaamse autonomie meer en dus blokkeren zij die met de middelen die het Belgische systeem hen uitvoerig ter beschikking heeft gesteld. Met grendels en alarmbellen en met een ondemocratische pariteit.

Het Vlaams Belang neemt hier vandaag in die fiere Gentse stede de taak terug op. En de geest van die heropbouw ademt uit het vers van Albrecht Rodenbach over de Gentse Klokke Roeland : O heldentolk, o reuzenvolk, o pracht en macht van vroeger dagen, en Vlaanderens zonne gaat aan ‘t dagen, Vlaanderen de leeuw, tril oude toren en paar uw lied met onze koren, zing ik ben Roeland, ‘k kleppe brand, Luide triomf in Vlaanderland!

In die geest is het dat wij van hieruit – ik zou bijna zeggen – helemaal opnieuw beginnen. We laten het bevroren lijk van het confederalisme van Bracke en Jambon gewoon in hun rammelende diepvries steken en wij herstichten de Vlaamse strijd met de volgende woorden :

“Er komt in België, en dus in Vlaanderen, geen streng immigratiebeleid omdat een links Wallonië voorstander is van open grenzen. Er komt in België, en dus in Vlaanderen, geen structurele en duurzame sociaaleconomische hervorming op maat van Vlaanderen omdat dit niet strookt met de Waalse belangen. Er komt in België, en dus in Vlaanderen, geen sanering van de staatsschuld en een gezond begrotingsbeleid omdat een retro-socialistisch Wallonie dat niet wil. Het mislukte experiment van 4 jaar regeringsdeelname van de N-VA in de ‘Zweedse’ federale coalitie, heeft dit opnieuw aangetoond.
Alleen Vlaamse staatsvorming is een realistisch alternatief voor het onwerkbare België. Alleen die uitweg kan ervoor borg staan dat de Vlamingen als vrij volk hun plaats in Europa en in de wereld kunnen innemen en het beleid krijgen waar ze voor gekozen hebben. Daarom opteert het Vlaams Belang voor de ordelijke opdeling van België.” Einde citaat. Houzee!

Goede vrienden,

U hebt het begrepen, wij zijn een Vlaams nationale partij, die zich inzet voor de groei van het bewustzijn, het zogeheten draagvlak in Vlaanderen voor onze eigen vrijheid als onafhankelijke staat. Dat gaat ons geen lauweren, laat staan de zetel van een eerste minister of van een Kamervoorzitter opleveren. Maar die droom is wel een droom waarvan de tocht erheen ons ooit onvermijdelijk aan de juiste kant van de geschiedenis gaat brengen. Onafhankelijk van België en onafhankelijk van de huidige Europese Unie.

De Europese Unie is een serieus probleem en ons programma besteedt er veel aandacht aan. Terecht. Ik kom zelfs uit met een boek over enkele dagen waarin ik alles nog eens uitvoerig op en rijtje zet en ons alternatief schets.

De terechte en mooie gedachte die na de Tweede Wereldoorlog ontstond en die erop gericht was om de demonen van de 20ste eeuw achter ons te laten en op het Europees continent een platform van samenwerking tot stand te brengen, is gaandeweg ontvoerd en van haar oorspronkelijke inspiratie weggeleid naar de stichting van een reuze eenheidsstaat die steeds meer bevoegdheden van de onafhankelijke staten inpikt, opeist en in beslag neemt.

Zeker zolang het om zelfgewenste Europese samenwerking en zelfs integratie ging, elementaire economische samenwerking, vrijhandel en een aantal andere evidente zaken, stond Europese samenwerking synoniem voor iets dat als zeer positief werd ervaren. In België in het algemeen en in Vlaanderen in het bijzonder is tot op vandaag het debat over de Europese Unie in feite onbestaande en men voelt aan dat in Vlaanderen de EU-kritische benadering een taak is die niet is weggelegd voor iemand die in de brede omgeving van de macht nog carrièrevooruitzichten nastreeft.

EU-kritiek nu, is iets voor rebellen.

Ook daar in het Europees Parlement trekken we ten strijde en we doen het samen met mensen die regeringen leiden zoals in Italië en in Oostenrijk en die dus in de Europese Raad van regeringsleiders hun EU-kritische stem zullen verheffen. Wij doen dat met mensen die ook Europese commissarissen zullen kunnen benoemen die ook dààr in de Europese Commissie de nieuwe tijd, de tijd van de nationale identiteit zullen binnenbrengen. En wat dat Europees Parlement betreft : dat lijkt wel heel democratisch. Maar in de feiten is het geëvolueerd tot een stookoven van euro-fanatisme. Eens ze vanuit hun lidstaat daar verkozen zijn laten deze mensen meteen bij de inkomdeur in Straatsburg al hun nationale jas achter en tooien ze zich in de gewaden van de EU-federale muziekkapel. Het Parlement is gaan functioneren als een brandversneller van de Europese eenheidsstaat. Dus ook daar, in het Europees Parlement moeten wij tegen de stroom durven oproeien, strijden tegen het regime, tegen de mensen in de fauteuils van de macht en we moeten spitsroede lopen en het verwijt trotseren dat wij bekrompen zijn, muren willen bouwen en de vrede en de welvaart willen ondermijnen. Maar wij zijn integendeel diegenen die de tekenen van de nieuwe tijd in ons dragen. Multicultuur en supranationale organisaties zijn allemaal veel te ver doorgeslagen en hun tijd van gaan is gekomen. .

Dus gaan wij daar in dat Europees Parlement voor niets minder dan de volgende eisen :
– De opzegging van Schengen : grenzen zijn nodig en nuttig.
– Er moet een herziening komen van de Conventie van Genève en de nationale staten moeten opnieuw de volledige bevoegdheid overnemen inzake immigratie en volledig autonoom kunnen beslissen wie de grenzen over mag en een verblijfsvergunning krijgt.
– Het Vlaams Belang wil dat Vlaanderen een korting krijgt op de transfers naar de Europese Unie waarbij de bijdrage vanuit Vlaanderen begrensd wordt op 200 euro per inwoner per jaar, wat een besparing zou opleveren van een door ons berekende 900 miljoen euro.

Vrienden : Belangrijke jaren staan voor de deur. Laat u, in de komende weken dus niet van de essentie afleiden. De voorstanders gaan in hun taalgebruik systematisch Europa verwarren met de Europese Unie. Maar het is omwille van Europa en omwille van onze wens om de volkeren van Europa, vertegenwoordigd door hun staten, samen te laten leven dat wij tegen de gevaarlijke gecentraliseerde eenheidsstaat van de Europese Unie ten strijde trekken.

Europa is dus niet de Europese Unie en Vlaanderen hoort ook niet thuis in België. Daarom, vrienden, de enige betrouwbare stem voor onafhankelijkheid en vrijheid is mijn, is uw, is ons Vlaams Belang.
Houzee!