Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

De brief van Paulus eindigt met vijf kleine hoofdstukjes vol praktische raadgevingen en aansporingen voor een goed christelijk leven (Romeinen 12-16). Ze kunnen ook nu gemakkelijk, met veel vrucht door iedereen gelezen worden.

“Stemt uw gedrag niet af op deze wereld. Wordt andere mensen met een nieuwe visie”. (Romeinen 12, 2). Gelooft de grote media niet, laat ze terzijde. Zij hemelen misdadigers op en stellen slachtoffers voor als boosdoeners, die moeten bestreden worden. Het wordt zo verdraaid dat er maar oorlog gevoerd zou worden en de wapenindustrie nog meer zou floreren. Volg ook de nieuwe normen en waarden niet, volg het voorbeeld van Jezus Christus en uw geweten, dan weet je wat goed is, edel en volmaakt. Gebruik uw gaven en tracht in liefde te leven, zoals het Evangelie het leert (12, 3-21). Wat Paulus schrijft over een “levende,  heilige offergave” is precies het tegendeel van wat hij zei over het wangedrag van de heidenen die helemaal leven vanuit vleselijke lusten voor eigen genot en glorie. In Romeinen 13 pleit Paulus in navolging van Jezus, voor gehoorzaamheid aan het gezag, (zolang het niet ingaat tegen de goddelijke geboden). Verder handelt hij over de waakzaamheid, de  verdraagzaamheid, de onderlinge liefde, de eenheid in de gemeenschap. Hij wil dat “de sterkeren” (mogelijk gelovigen uit de volken) rekening houden met de “zwakkeren” (joodse gelovigen). De ene is heel gevoelig en hecht veel belang aan bepaalde dagen en voor een andere zijn ze allemaal gelijk. Geef elkaar geen aansloot.

Uiteindelijk maakt Paulus zijn reisplannen bekend. Hij gaat eerst naar Jeruzalem. Vanuit Macedonië en Achaia heeft hij steun gekregen voor de armen in Jeruzalem. Deze wil hij veilig overbrengen. Daarna wil hij naar de gelovigen in Rome en vandaar naar Spanje, dat  beschouwd werd als het uiteinde van het Romeinse Rijk. Hij blijft gedreven om het Evangelie van Jezus Christus over heel de wereld te verkondigen. Hij heeft heel de streek ten Noord Oosten van de Middellandse zee geëvangeliseerd en nu wil hij nog verder.  Hij weet nog niet dat hij inderdaad naar Rome zal gaan maar dan als gevangene en daar ook de marteldood zal sterven. Op het einde van de brief vernoemt hij niet minder dan 29 mensen en vraagt hen te groeten. Bij sommigen van hen komen de gelovigen samen. En nee, Paulus is helemaal geen onbekende in Rome. Moge deze inleidende woorden slechts een aansporing zijn  om deze vijf kleine hoofdstukjes van Paulus nu zelf ook te lezen.

*

Nu en in volgende bijdrage  brengen we een stichtend verhaal uit eigen midden.  Om aan te tonen dat de materialistische, louter positivistische wereldopvatting van de 18e eeuw, die helaas de huidige openbare opinie nog domineert, onhoudbaar is. We denken aan de “geestelijke leiders” van het Wereld Economisch Forum zoals Klaus Schwab en Yuval Noah Hariri. Zij schijnen te menen dat heel de rijkdom van het menselijk leven uiteindelijk kan herleid worden tot stofdeeltjes in de hersenen waardoor ze de hele (door hen gereduceerde mensheid) volledig als robots kunnen  controleren. Het zijn de criminele en gevaarlijke illusionisten van de “homo deus”, de mens die god speelt. We geven graag toe dat het materialistisch positivistisch wetenschappelijk wereldbeeld zijn eigen beperkte voordelen heeft. Wanneer iemand in een laboratorium een ware ontdekking doet, kan deze over heel de wereld gecontroleerd en herhaald worden door iedere gelijkaardige wetenschapper, of hij nu een boeddhist is, een moslim, een christen of een confucianist… Dat is de grootheid en universaliteit van deze positivistische wetenschap. Ik weiger echter te aanvaarden dat je hiermee heel de werkelijkheid kunt vatten. Een man kan aan het sterfbed van zijn moeder of van zijn vrouw een diepe geestelijke ervaring meemaken die heel de rest van zijn leven bepaalt en die nooit iemand in een laboratorium zal kunnen vatten. Deze geestelijke ervaring overstijgt iedere materialistische, positivistische wetenschap De mens en het heelal zijn oneindig groter. Alle grote natuurkundigen van onze tijd hebben dit enge materialisme al lang afgelegd en zijn eerder mystiekers in hun kijk op de werkelijkheid, om nog niet te spreken van een Jérôme Lejeune,  vader van de moderne genetica. Het was juist door de eenheid van zijn diep christelijk geloof en zijn uitzonderlijk wetenschappelijk talent dat hij de ene uitvinding na de andere deed. Zie hier dan het verhaal voor deze week.

Nvdr: video 1: een kennismaking met het alavitisme. En klik op: https://humanistischecanon.nl/venster/islam-en-humanisme/alevieten/

Ahmed, een jongen uit Deraa, verblijft enkele dagen bij ons. Hij is uit een familie met vier jongens,  allen alawieten, die oorspronkelijk uit Aleppo komen. Alawieten zijn de zogenaamde slappe moslims, door de harde moslims (soennieten) soms nog meer verafschuwd dan de christenen, omdat zij niet echt als moslims overkomen (zie video 2). Ze houden wel erg van Christus en van Maria. Zijn familie heeft een bijzondere band met Maria. Hij was hier al enkele dagen in 2016 en het klooster trekt hem bijzonder aan. Hij sliep toen in een van de oudste kamers waar de eerste Eucharistie werd gevierd tijdens de heropbouw zo’n 30 jaar geleden) en hij vertelde dat hij daar de geur van olie waarnam. Hij kreeg toen een paternoster met een medaille van Maria die hij sindsdien altijd bij zich draagt. Hij kreeg toen ook zalfolie waarmee hij de krampen in zijn benen verdrijft. Hun familie gaat regelmatig naar de kerk en naar de Eucharistie (uiteraard zonder te communiceren). 

In 2005 was hij zeven jaar en zijn moeder was in verwachting. Er waren grote moeilijkheden met de zwangerschap en de geboorte werd een drama. Het kind kwam geheel zwart tevoorschijn en werd dood geboren. Het medisch team deed alle moeite maar het was tevergeefs. Moeder begon onbedaarlijk te huilen en viel bewusteloos. In een droom zag ze Maria over haar kind komen, ze zei iets wat moeder niet onthouden heeft.  Maria streelde het kind en het kwam weer tot leven, tot stomme verbazing van gans het personeel. Heel het ziekenhuis was als het ware in jubel. De jongen kreeg de naam Noer (licht) en is nu nog markant erg donker van huidskleur, in tegenstelling tot zijn witte broeders.

Ahmed vertelde nog een andere ervaring van hun familie met Maria. Alawieten, de mensen van de partij  van de president, werden door de terroristen tijdens de oorlog extra geviseerd. De vader van Ahmed is bovendien een ingenieur die voor het leger werkt. Vele alawieten werden gemarteld en gedood. Ook hun familie en huis werden een mikpunt. Op een nacht had moeder weer een droom van Maria. Ze zag Maria boven hun huis zweven en het beschermen tegen de bombardementen en  beschietingen. Toen moeder dit ’s morgens vertelde, lachte Ahmed dit weg. Toen hij overdag echter rondkeek zag hij dat alle huizen rondom gebombardeerd of beschoten waren behalve hun huis.

Volgende keer over “de vervulling van de heilige Geest”.

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 21.7.23

Nvdr: Video 2: Bijgaande video is ca. 10 jaar oud, toen Al-Qaeda, Al-Nusra, nog terroristen genoemd mochten worden, toen hun betrachting een moslimstaat op te richten en Assads seculiere Syrië te vernietigen, onomwonden kond gemaakt werd. De alawitische gemeenschap zag zich verplicht te vluchten om hun levens te redden.

Nvdr: foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelatenNvdr: foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten

Flash.

Met de drukkende warmte zijn verschillenden van ons ziek of geblokkeerd.

De groene waterplant, azolla, die de vissen niet lusten maar de kippen wel, wordt nu eerst gedroogd en dan eten de vissen die wel.

Voor de opvang van groepen worden nu ook onze tieners ingeschakeld en leren hoe ze moslims kunnen evangeliseren. Aan het einde bidden ze tot God en Jezus en de bezoekers mogen dit gebed nazeggen, wat velen doen en ze kunnen hun leven aan Jezus geven!

Deze week woensdag 19 juli 2023 was het 59 jaar geleden dat ik in de abdijkerk van Postel, samen met mijn confrater, dorpsgenoot en emeritus abt Marcel Lasters (+ 2019) tot priester werd gewijd door de Tongerlose confrater en missiebisschop J. van Uytven. Het werd door klein en groot luidruchtig en ludiek gevierd.

Woensdagavond nodigde de bisschop ons uit om aanwezig te zijn bij de viering van de grote profeet Elias in Rableh, wat een feest is voor heel het bisdom. Hier, aan de Libanese grens, is het heiligdom, klooster, bedevaartsplaats van de profeet Elia,. Verschillende bevriende families en jongeren uit Qâra reden mee. We waren net op tijd voor de Eucharistieviering, voorgegaan door de bisschop en ’n tiental priesters. Na de Eucharistie was het processie, driemaal liepen we rond het grote terrein met de icoon van de heilige Elias. Het was “op koppen lopen”. Scouts met trommels, trompetten en bazuinen zorgden voor het ritme. Meisjes in witte gewaden droegen lampen. Daarna zag je overal families op de grond zitten of liggen terwijl ze picknickten. Een waar volksfeest. Rond half elf reden we terug naar huis.

Over de waarheid van de Bijbel II

Naar een vaste canon van het Oude Testament[1]

Vorige week hebben we gezien dat er gedurende de tijd van onze Heer Jezus Christus geen vaste canon van het Oude Testament was. Er was onenigheid tussen de verschillende Joodse sekten (Farizeeërs, Sadduceeërs, Essenen) over welke boeken van het Oude Testament geïnspireerd waren en welke niet. Vandaag willen we ontdekken dat de Kerk van de levende God, “de pijler en de grondslag van de waarheid” (1 Timotheüs 3, 15), geleid door de Heilige Geest, heeft vastgesteld welke boeken de canon uitmaken voor het Oude Testament.

In de eerste drie eeuwen na Christus waren de exacte grenzen van de canon van het Oude Testament geen dringende theologische kwestie. Veel belangrijkere kwesties waren het opnemen van niet-Joden in de Kerk (Handelingen 15), de relatie tussen de wet en verlossing in Jezus Christus (Romeinen; Galaten) en het bewaren van de zichtbare eenheid van de Kerk (zie 1 Clement en de brieven van Ignatius van Antiochië). De tweede en derde eeuw werden gekenmerkt door veelvuldige vervolgingen van de gelovigen, die het voortbestaan van de Kerk bedreigde. Dit verklaart waarschijnlijk waarom we pas na de legalisatie van het christendom door Constantijn (313)[2], aan het begin van de vierde eeuw, lijsten beginnen te krijgen van de canon van de Schrift van verschillende kerkvaders en concilies. Aan het einde van de vierde eeuw werden de Kerken die in gemeenschap waren met Rome het eens over de canon die vandaag de dag door de Katholieke Kerk wordt erkend, zoals blijkt uit de Concilies van Rome (382), Hippo (383) en Carthago (397 en 419), en ook Augustinus.

[1] Wat volgt is een samenvatting van het boek A Catholic introduction of the Old Testament geschreven door professors in Theologie Dr. Brand Pitre en Dr. John Bergsma.

[2] Het Edict van Milaan – ook wel Tolerantie-edict – is een bepaling van de West-Romeinse keizer Constantijn de Grote (ca.280-337) en de Oost-Romeinse imperator Licinius (263-325). Met het Edict van Milaan, uitgevaardigd op 3 februari 313, kwam er een eind aan de christenvervolgingen.

Het is belangrijk om hier te benadrukken dat voor de vroege Kerk, het feit dat een boek “bijbels” of “canoniek” was, niet betekende dat het gedrukt was “tussen de kaften” van een “Bijbel” gebonden in leer en bladgoud. Dat laatste werd pas enkele eeuwen later uitgevonden. Canonisatie was geen literaire realiteit, maar eerder een liturgische. Voor de vroege Concilies en de Kerkvaders waren canonieke boeken die door legitiem apostolisch gezag gemachtigd waren om in het openbaar in de eredienst gelezen te worden.

Geen privé gecomponeerde psalm of niet-kanoniek boek mag in de kerk gelezen worden, maar alleen de canonieke boeken van het Oude en Nieuwe Testament. (Canon 59, Concilie van Laodicea, 364 n.Chr.)

Buiten de gecanoniseerde Schriften mag er in de kerk niets gelezen worden onder de naam van goddelijke Schrift (Canon 24, Concilie van Carthago, 419 na Chr., waarbij Canon 36, Concilie van Hippo, 383 na Chr. wordt geciteerd).

St. Augustinus :

Welnu, met betrekking tot de canonieke Schriften moet het oordeel van het grootste aantal katholieke Kerken worden gevolgd; en onder hen moeten diegenen die waardig zijn bevonden om de zetel van een apostel te zijn uiteraard een belangrijke plaats krijgen. Oordeel onder de canonieke Schriften volgens de volgende norm: geef de voorkeur aan die welke door alle katholieke Kerken worden ontvangen boven die welke sommigen niet ontvangen.[1]

Ten eerste is het veelzeggend dat St. Augustinus als criteria voor canoniciteit niet voorstelt (1) de persoonlijke ervaring van de gelovige, (2) de mening van geleerden, (3) het geloof van de Joden, (4) het citeren van een boek in het Nieuwe Testament, of (5) een abstract principe zoals ‘profetisch karakter’. Integendeel, Augustinus maakt duidelijk dat het oordeel van de Kerk het belangrijkste criterium is voor canoniciteit. De Schrift heeft de goedkeuring van de Kerk niet nodig om geïnspireerd te zijn; ze is geïnspireerd door God op het moment dat ze werd samengesteld. De individuele gelovige heeft echter de leiding van de Kerk nodig om te weten welke boeken geïnspireerd zijn.

Het is interessant om hier het werk van de Heilige Geest te zien die de bisschoppen van het hele Middellandse Zeegebied in staat stelde om het eens te worden over welke boeken goddelijk geïnspireerd waren en welke niet. Gezien het feit dat het menselijk gezien bijna onmogelijk is om het over iets eens te zijn – denk maar aan de politieke wereld of zelfs problemen binnen families – is het opmerkelijk dat de hele christelijke wereld van toen (Midden Oosten, Griekenland, West-Europa en Noord-Afrika) het eens was over de canon van het Oude Testament.

De canon van de Schrift, goedgekeurd door de concilies aan het einde van de vierde eeuw, werd de standaard voor de Kerken in gemeenschap met Rome voor de rest van de Oudheid en de Middeleeuwen.

[1] Augustine, On Christian Doctrine 2.12-13, in Nicene and Post-Nicene Fathers, 1st series, ed. Philip Schaff, vol. 2 (1887; repr., Peabody, Mass.: Hendrickson, 1994), 538-39 (hereafter abbreviated NPNF1).

Maar wie heeft die macht gegeven aan de bisschoppen? Kunnen zij werkelijk oordelen over welke boeken Goddelijk geïnspireerd zijn en welke niet? We zullen volgende week zien dat de Heer Jezus zijn Apostelen bindende macht heeft gegeven om over geloofskwesties zoals de vastlegging van de canon te oordelen.

Varia.

  • Ons vorig bericht met 5 video’s: 1 + 2  Paulus en de Romeinenbrief,  3 + 4. Grondige ontmaskering van De Da Vinci Code, 5. De Bijbelboeken: https://www.golfbrekers.be/een-verslag-uit-syrie-zonder-poco-bril-311/ 
  • Voor zover we begrijpen, zal de zogenaamde westerse humanitaire hulp in het Noorden nu eindelijk toch onder controle van Syrië gebeuren: https://www.sana.sy/en/?p=313304 ; https://www.sana.sy/en/?p=313304
  • Het wordt steeds moeilijker om de massale diefstal van Syrische olie door de VS verborgen te houden en de protesten in de VS zelf worden steeds sterker; toch gaan deze wurgende diefstallen week na week door: https://sputnikglobe.com/20230716/us-ramps-up-systematic-looting-of-syrian-oil-ships-35-tankers-out-of-country-1111927580.html; https://www.sana.sy/en/?p=313391.
  • Het Europees Parlement heeft op 12 juli een resolutie aangenomen, volgens Nasser Kandil in de meest verderfelijke koloniale stijl, over de Syrische vluchtelingen in Libanon, om de ontwrichting zowel van Libanon als van Syrië  te bestendigen: https://www.mondialisation.ca/resolution-du-parlement-europeen-du-12-juillet-2023-declaration-dun-mandat-colonial-sur-le-liban/5679525?doing_wp_cron=1689595767.7351510524749755859375
  • Boeiende en genuanceerde geschiedenis van Groot Syrië en van Damascus, een van de oudste steden die altijd bewoond bleef. Het is de geschiedenis van de Babyloniërs, Assyriërs, de Hethieten, Perzen, Romeinen, Byzantijnen, Arabieren en de immense dynastie van de Omejaden. In de 8e eeuw heerste het kalifaat van Bagdad, gevolgd door de Ottomanen  en de Mammelukken. De rijke christelijke erfenis mag hierbij niet vergeten worden: de heilige Simeon de Stelliet, de heilige Johannes van Damascus, Mar Yakub, Mar Mussa, de kerk van de Ceintuur van Maria in Homs, Krak des Chevaliers… De Fransen, die de beschermers van de christenen zouden zijn maar de provincie Hatay samen met het oude christelijke centrum Antiochië – het tweede Jeruzalem – gewoon aan  Turkije afstaan. Uiteindelijk verlaat de laatste Franse soldaat in april 1946 Syrië. In 1958 beslissen Egypte en Syrië om samen een nieuw land te vormen: de Republiek van de Arabisch Unie (vandaar de twee sterren in de Syrische vlag). In 1963 neemt de Baathpartij de leiding op grond van een lekenstaat. De soennieten geholpen door de moslimbroeders in Hama plegen alom aanslagen. In Aleppo worden 83 alawieten, kandidaat-officieren op staande  voet onthoofd. Hafez Assad laat heel het nest in Hama uitroeien (waar ook vele officieren van westerse mogendheden bij waren, wat het westen nooit zal vergeven!). Reactie van Hafez zou geweest zijn: we zullen nu voor 30 jaar rustig zijn! Ondertussen blijven de VS hun oude droom koesteren om in Syrië, bevriend met Rusland en Iran, een regeringswissel te bewerken en fanatieke moslimbroeders aan de macht te helpen waardoor de VS heel het Midden Oosten konden domineren. In 2011 breekt de huidige oorlog tegen Syrië los met de gekende gevolgen. Dank zij de tussenkomst van Rusland eind 2015 houdt Syrië stand. Heeft Syrië eigenlijk de oorlog gewonnen, het land is verwoest en in diepe armoede dank zij de sancties van de VS en Europa. De VS blijven olie, gas en graan stelen met de hulp van de Koerden. Syrië lijdt kou in de winter en honger. Vele jongeren kiezen helaas voor het buitenland. De christelijke kerken blijven zich heldhaftig inzetten voor de heropbouw van Syrië. De dag dat de laatste Amerikaan Syrië verlaat zal het land aan een pijlsnelle heropbouw kunnen beginnen: https://lesalonbeige.fr/la-syrie-ou-le-grand-combat-contre-lislamisme/

*