Een verslag uit Syrië zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

“Allen, joden zowel als heidenen bevinden zich in de macht van de zonde” (Romeinen 3, 9). De uitgebreide leer over de zonde vinden we in de universele catechismus van de katholieke kerk. Er zijn grote en kleine zonden, dagelijkse zonden en doodzonden, zwakheden en boosheid… Een klein onrecht kan na een tijd echter ook tot een groot kwaad uitgroeien. We mogen best mild zijn tegenover hen die kwaad bedrijven, zowel als tegenover onszelf, zondaars. Belangrijk is dat we eerlijk zijn tegenover onszelf en tegenover God. Immers van nature hebben we de neiging het kwaad bij anderen in het volle daglicht te zien en ons eigen kwaad in de avondschemering met een klein lampje.

Met ons menselijk verstand alleen kunnen we niet begrijpen wat zonde eigenlijk is. We verstaan wel dat mensen die elkaar bedriegen, beliegen en bestelen, een samenleving veel last kunnen bezorgen. De sociale weerslag kunnen we begrijpen. Dat zonde in wezen een opstand is tegen God, kunnen noch de filosofie, noch de wetenschap ons duidelijk maken. Alleen de openbaring geeft ons inzicht in de echte werkelijkheid van de zonde. Alleen de Geest Gods kan de wereld overtuigen van wat zonde is (cf. Johannes 16, 8). Elders spreekt  Paulus over het “mysterie van het kwaad/wetteloosheid/goddeloosheid” (2 Thessalonicenzen 2, 7: Grieks:‘mystèrion tès anomias’, ‘Latijn: mysterium iniquitatis’). Daarom zegt hij ook dat de eigenlijke strijd in deze wereld en in ons persoonlijk leven niet gaat tegen vlees en bloed maar tegen de machten van de duisternis (cf. Efeziërs 6, 12v).

Zonde bestaat uiteindelijk in de zelfverheerlijking en zelfbevestiging van de mens tegenover God, nl. de goddeloosheid. Heiden en jood, allen leven van de schepping maar weigeren zichzelf samen met het heelal nederig als schepsel te zien en de Schepper van alles te erkennen. We hebben de neiging de goddelijke waarden ondergeschikt te maken aan onze aardse waarden. Wat gezaaid werd in de eeuw van de Verlichting (18e eeuw) gaat nu naar zijn dieptepunt. De Franse Revolutie wilde altaar en troon omverwerpen maar werd zelf een gruwelijke godsdienst met een alles verwoestende misvorming van “vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid”. Een van de voornaamste profeten van deze goddeloosheid is Fr. Nietzsche (+ 1900). Zonder ons enige filosofische deskundigheid aan te meten, menen we toch dat hij wellicht het scherpste inzicht had in het wezen van het christendom. Hij begreep dat de Gekruisigde Christus er het hart van is. Arrogant en welbewust bleef hij deze Christus verwerpen. Buigen voor het kruis vond hij een aanslag op de menselijke waardigheid. De “God is dood” slogan wordt aan Nietzsche toegeschreven maar in feite ging hij veel verder en schreef: wij hebben God vermoord! Hij vond dat ook de taak van de mens die zijn waardigheid wil behouden. Een dergelijke levenshouding straft echter zichzelf. Deze “geniale” filosoof is van zijn eigen verzet als krankzinnige gestorven. Andere invloedrijke  figuren van deze goddeloosheid zijn K. Marx (+ 1883) die geen schepper of godsdienst erkent. Voor hem is de werkelijkheid alleen maar aards en bestaat de mens helemaal op zichzelf, onafhankelijk. Dit gaat radicaal in  tegen de houding van de huidige grootste natuurkundigen, die allemaal een soort mystieke dimensie erkennen in de werkelijkheid. Een aparte invloedrijke Franse filosoof is J.P. Sartre. Dat de mens verantwoording zou moeten afleggen tegenover een ander, vindt hij mensonwaardig.  Wie van levensmoeheid en zinloosheid houdt, moet Sartre lezen. De humanistische psychologie van de Amerikanen Carl Rogers (+ 1987) en Abraham Maslow (+ 1970) met een nagenoeg exclusieve nadruk op zelfontplooiing en ontwikkeling van de persoonlijkheid vanuit eigen gevoelens, heeft op haar wijze bijgedragen aan een soort goddeloosheid door het Evangelie als norm opzij te schuiven.

In het verleden ontstonden geheime genootschappen zoals de loges van de vrijmetselaars, voorgesteld als werkplaatsen om de waardigheid van de mensen en de ontwikkeling van de maatschappij te bevorderen. In het verborgen werden godsdienst en Kerk bestreden. Nu wordt de strijd openlijk gevoerd. Klaus Schwab, zijn Wereld Economisch Forum en zijn  ideoloog Yuval Noah Hariri spotten nu openlijk met God, Schepper, Jezus Christus Verlosser, Evangelie en Kerk. Zij beelden zich in dat zij nu zelf de macht en de mogelijkheden hebben om god te spelen. Een verwerping van God is echter ook een verwerping van de waardigheid van de mens.  Voor hen is de mens niet meer dan een manipuleerbaar dier, een robot. Deze arrogante tirannen, zeker van eigen succes, willen beslissen over leven en dood van gans de wereldbevolking. Als we hen laten doen maken ze van de samenleving een hel  (https://thepeoplesvoice.tv/klaus-schwab-god-is-dead-and-the-wef-is-acquiring-divine-powers/).

In het boek Genesis waarschuwt God de mens dat hij zal sterven indien hij zich tegen Gods geboden verzet (Genesis 2, 16).  En zo gebeurt het ook. “Het loon van de zonde is de dood” (Romeinen 6, 23). Deze dood is hier niet zozeer een moment van het sterven, maar de toestand van een geestelijk dood zijn. De mens in de zonde kwetst God maar verwoest ook zijn eigen geluk. “De mens wordt gestraft door datgene waardoor hij zondigt” (Wijsheid 11, 6). “De zonde is de boosheid” (1 Johannes 3, 4). De zondaar wordt door zijn eigen gedrag verplettert. Liever heer en meester zijn en ongelukkig dan leven, liefde en geluk in afhankelijkheid van God te ontvangen. Dat is leven onder de heerschappij van Satan (Hebreeuws: kweller aanklager), als een soort permanente poging tot zelfdoding. De duur van deze kwelling hangt niet af van God, die altijd wil vergeven, maar van de mens die geen vergeving wil ontvangen. De barmhartige vader in de parabel van de verloren zoon had zijn  zoon al lang vergeven toen hij nog in de grootste ellende verkeerde, maar de zoon kon er pas van genieten toen hij in nederig berouw terugkeerde naar zijn vader (Lucas 15, 11-32).

Het nederig en berouwvol erkennen van eigen schuld, de Bijbelse bekering, is zowat de grootste weldaad die we onszelf kunnen gunnen. De apostel Petrus stelde zich voor als de stoere, onverschrokken verdediger van Jezus. Onmiddellijk daarna, bij de openbare terechtstelling van Jezus, gaat hij volledig door de knieën. Hij schreeuwt en tiert dat hij deze Jezus niet kent! Het kraaien van de haan – die uitgelezen Bijbelse figuur! – brengt Petrus tot inkeer: “Hij ging naar buiten en begon bitter te wenen” (Mattheus 26, 75). Wat een kostbaar moment van waarheid, dat de zalige ommekeer bewerkt. Jarenlang mocht ik luisteren naar (en bidden voor) stervenden in het eerste in Vlaanderen opgerichte “hospice”. In het aanschijn van de dood vallen alle maskers af. Herhaaldelijk mocht ik mee genieten van de bevrijdende vreugde van mensen die de waarheid in hun leven erkenden en in nederig berouw tot oprechte bekering kwamen. Leven in zonde en opstand tegen God is eigenlijk verschrikkelijk. De bekering is de weg van de diepste bevrijding, vrijheid en leven. Deze leidt naar het leven in gerechtigheid door het geloof in Jezus Christus. Daarover volgende keer.

P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 30.6.23

Flitsen

Het oogsten van de lavendel gaat verder. De aangename geur in deze periode is bijzonder sterk. In een eerste fase worden alleen de bloemen geoogst en gedistilleerd. We kregen nu 21 kg bloemen bij elkaar. Daarna volgen de bloemen met de takjes. Inmiddels worden ook de abrikozen geoogst.

Vier deskundige Hongaren komen de fresco’s in onze kerk controleren. Zij zullen bestuderen wat er kan gedaan worden en welk bedrag ze kunnen bijeen krijgen voor herstellingen. We hadden voor hun vertrek een bijzonder aangename gedachtewisseling met hen.

Uit Damascus komt een groep christenen gedeeltelijk voor vakantie, gedeeltelijk voor een vormingssessie in het evangeliseren van moslims. Een algemene regel is hen niet kwetsen en vooral spreken over Jezus en het Evangelie. Er kan wel vermeld worden dat Jezus volgens de Koran de grootste profeet is. Tevens schrijft de Koran dat vrede moge komen over de dag waarop Jezus geboren werd, gestorven en verrezen is!  (Soera 19, 15; wat moslims over het algemeen niet weten of niet aanvaarden) .

Van een “katholieke” naar een ketterse “synodale” kerk

Op 20 juni 2023 publiceerde het secretariaat van de Bisschoppensynode het Instrumentum laboris, het werkinstrument voor de synode die in oktober 2023 en oktober 2024 in Rome wordt gehouden. We mogen verwachten dat de paus daarna een post synodale exhortatie zal geven begin 2025.

Dit werkdocument van 62 blz. blijkt helemaal in de lijn te liggen van hetgeen we reeds lazen in de continentale raadplegingen en in de resultaten van de besprekingen van de kerk in eigen land: de wijding van getrouwde mannen tot het priesterschap; de wijding van vrouwen tot het diaconaat; de regelmatige evaluatie van bisschoppen; het verwelkomen van gescheiden hertrouwden, polygamisten of LGBTQ+ mensen; de decentralisatie van het leergezag om rekening te kunnen houden met de eisen van lokale kerken…

Hierin klinken tevens de geliefde thema’s van paus Franciscus door. De eerste plaats geven aan de armen en de sociaal uitgestotenen; de zorg voor ons gemeenschappelijk huis, nl. de aarde met haar klimaatveranderingen; iedereen verwelkomen, de kerkelijke functies verruimen en uitbreiden, iedereen laten deelnemen aan het bestuur…

Dit werkdocument gaat in de richting van een radicale  breuk met de authentieke Kerk van Jezus Christus en het Evangelie, zowel op gebied van haar apostolische oorsprong als op gebied van haar leer. Jezus heeft zijn Kerk gesticht op Petrus en de apostelen. Zij hebben de taak gekregen van de heiliging, het bestuur en het trouw bewaren van de geloofsschat. Dit komt niet toe aan een soort democratisch overleg waarbij de meerderheid beslist. In de komende synode zullen voor het eerst leken, mannen  en vrouwen, deelnemen met stemrecht zoals de bisschoppen. Dit is een breuk met de apostolische Kerk. Ook de wijding van vrouwen tot diaken is een breuk. In de geschiedenis van de Kerk waren er inderdaad diaconessen, maar zij hadden geen enkele band met het wijdingssacrament, dat altijd exclusief overeenkomstig Jezus’ wil aan mannen werd gegeven. Er zijn zelfs abdissen geweest die meer macht en gezag hadden dan een bisschop en toch werd hen nooit het wijdingssacrament toegediend. Het feit dat Jezus daarvoor enkel mannen heeft gekozen, werd steeds als een goddelijk recht beschouwd, waarvan nooit werd afgeweken, tenzij door sekten. Wanneer Johannes Paulus II in zijn apostolische brief van 22 mei 1994 voor eens en voor goed deze zaak heeft uitgemaakt is dit niet gebeurd op grond van zijn macht of gezag maar in tegendeel op grond van zijn  onmacht en ontbreken van gezag in deze aangelegenheid: “Teneinde iedere twijfel over een kwestie van groot belang, die de goddelijke constitutie van de Kerk betreft, weg te nemen, verklaar ik op grond van mijn taak om mijn broeders te bevestigen (vgl. Lc 22,32), dat de Kerk op geen enkele manier bevoegd is om aan vrouwen de priesterwijding te verlenen en dat alle gelovigen van de Kerk zich aan dit standpunt dienen te houden als zijnde definitief”.

Zijn standpunt is: ik zie niet in welk gezag ik zou hebben om Jezus’ wil te veranderen en plots te beslissen dat vrouwen  het wijdingssacrament wel kunnen  ontvangen. Indien een paus of een synode hiertoe toch zou overgaan is dit geen waardige paus of waardige synode van de Kerk van Jezus Christus. De misbruiken in de kerk dienen we  zeker tegen te gaan. En verantwoordelijken moeten meer menselijk en liefdevol trachten te handelen maar dit mag geen afbreuk doen aan het wezen van de Kerk van Jezus Christus. De oplossingen voor de moeilijkheden in de Kerk mogen niet komen van een soort democratisch overleg maar van het Evangelie van Jezus Christus, zoals de heilige Geest het doorheen de geschiedenis van de Kerk heeft laten verstaan. In die zin is het ook onaanvaardbaar de authentieke leer van het Evangelie plots te veranderen en aan te passen aan de woke-geest van onze tijd. Een woke-beweging begon sinds 2020, zogenaamd om zich bewust te worden dat  minderheden niet mogen uitgesloten worden. Ze groeide vlug uit tot een fanatieke beweging die allerlei perversiteiten dwingend wil opleggen, ook in de kerk.  Er is een groeiend aantal wakkere gelovigen, priesters en bisschoppen dat zich verzet tegen de huidige verheerlijking van deze synodale kerk. De gerenommeerde Amerikaanse kardinaal Raymond Leo Burke zegt dagelijks te bidden opdat deze synode uiteindelijk niet zou doorgaan. En hij is vast niet de enige die zich hierover zorgen maakt. 

(https://fortesinfide.nl/index.php/2023/06/26/de-bezette-kerk/; https://lesalonbeige.fr/inversion-totale-de-la-pyramide-hierarchique-de-leglise-catholique-qui-pourrait-devenir-une-eglise-synodale/; https://restkerk.net/2023/06/21/kardinaal-burke-bidt-elke-dag-dat-de-synode-niet-zou-doorgaan; https://fortesinfide.nl/index.php/2023/06/27/komt-er-een-synode-der-verschrikkingen-onze-kant-op-in-2023-24/).

Varia

Nvdr: begeleidende foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten.