Goede Vrienden,

Volgende zondag hoop ik aanwezig te zijn in de eucharistie van de Postelse gemeenschap in de abdijkerk (Abdijlaan 16, 2400 MOL-POSTEL), waarna ik graag met ieder die wil een tasje koffie drink en een babbel sla. De dagen daarna heb ik tot heden aanvaard enige uitleg te geven over de situatie in Syrië en de noodzaak om kritisch te staan tegenover de gewone berichtgeving. Sommigen worden daardoor opstandig maar velen beginnen in te zien dat we op schandalige wijze bedrogen worden. Voor hen is deze ontdekking een ware bevrijding. Een tweede onderwerp waarover wij zullen spreken is de inhoud van ons boek (Hoe een paus gelijk kreeg) om bij te dragen aan een herstel van een “Cultuur van het Leven”.

Daarover zullen we handelen in “Onze Ark” St. Michielslaan 35,  8200 St Michiels-Brugge op woensdag 17 mei 2017 om 19.30 u; in de bovenzaal De Valkaart, Albrecht Rodenbachstraat 42, 8020 Oostkamp om 19.30 u; in de universiteit van Tilburg, prof. Cobbenhagenlaan 19, op dinsdag 13 juni 2017, deze avond begint met een muzikale introductie om 20.00 u.

De officiële voorstelling van ons boek heeft plaats in de  Rafaelzaal van het gasthof van de Abdij van Postel  op vrijdag 2 juni 2017 om 19.30 u. Verder zal ik aanwezig zijn in de debatclub in Hotel de Basiliek in Edegem, Trooststraat 22, samen met prof. Amin  Makar, een Koptische christen (de uitnodiging hiervoor krijg je apart toegestuurd).

Nvdr: De aangekondigde uitnodiging verscheen niet in de aparte mail.  Waarschijnlijk gebrek aan passende software op pater Daniels pc  Hierbij:

De 35 vrouwen in Qâra die ijverig handgebreide kledingstukken en versieringen  maken vragen natuurlijk om enkele spullen mee te nemen, wat we graag doen. Het zijn evenzovele families die zo aan een zekere kostwinning komen. En je zal zien, het zijn mooie spulletjes. En zo gaan we het leven van de gemeenschap Mar Yakub en de politieke ontwikkelingen in Syrië even wat met rust laten. In Qâra zit ik op 1250 m boven de zeespiegel en dat biedt een goed panorama. Er is nog veel te zeggen  maar dat gaan we nu niet doen.  Nu zit ik even in de vlakte van de “Lage Landen” en dat levert een ander zicht op.

P. Daniel

Vrijdag 12 mei 2017

Voetbal

Vrijdagavond slaan we de vespers eens over om met de fraters naar Deir Atieh te rijden en te gaan voetballen. Daar is een eenvoudig en goed verzorgd sportterrein met twee kleine voetbalvelden met kunstgras. De speelterreinen zijn naar schatting half zo groot als nor- maal. Het kost een halve dollar om een uur te mogen spelen. De ploegen bestaan uit 6 personen. Iedere ploeg mag spelen totdat ze twee goals heeft gemaakt en dan moet de verliezende ploeg haar plaats afstaan. Worden er geen goals gemaakt dan speelt men voor tien minuten en geeft een andere ploeg van zes spelers de kans. Het is een bijzonder gezellige bedoening onder jongere en sommige minder jongere mannen. En iedereen kent iedereen. Er zijn vele vrijwilligers bij van de Rode Halve Maan die dikwijls bij ons komen. De ploegen vermengen zich soms ook naar gelang iemand te moe is en een andere nog veel adem heeft. Toen het donker werd gingen warempel de lichten aan, zij het eerder beperkt. Onze Nigerianen hebben overigens niet veel licht nodig om met hart en ziel te blijven spelen. Wat een gezonde ontspanning waar ze zelfs een oudere mee van laten genieten.

Viering van de martelaren

De dag van 6 mei wordt in Syrië beschouwd als de “dag van de martelaren”. Op die dag werden in 1916 een aantal Syrische en Libanese weerstanders door de Ottomaanse bezetter omgebracht. In Qâra had deze viering maandag plaats in een grote feestzaal waar vele honderden mensen verzameld waren. Moeder Agnes-Mariam met de twee oudere fraters en ik waren er uitdrukkelijk op uitgenodigd. Hoewel we halverwege de viering toekwamen werden we bij de eregasten gedropt en kregen meteen een lint om de hals met de kleuren van de Syrische vlag: rood, wit, zwart en twee groene sterren (destijds verwijzend naar Syrië en Egypte). De gouverneur en personaliteiten uit heel de streek waren aanwezig.

Dit is de derde grote “viering van de martelaren” die ik meemaak. Je voelt dan het lijden, de trots en de vastberadenheid van een volk dat bereid is offers te brengen voor de eenheid, onafhankelijkheid en vrijheid van zijn land en bevolking. Het is vooral een hulde aan de moeders en hun zonen. Aangrijpende verhalen zijn er in overvloed. Als westerling voel ik me beschaamd om de berichten die in onze pers blijven verschijnen en die alle gruwelverhalen leugenachtig in de schoenen van het leger en de president weten te schuiven. De werkelijkheid is dat zovele miliciens, gewone jongens hun leven hebben gegeven om anderen te beschermen. Moeders vertellen hoe trots ze zijn op hun zonen die de terroristen hebben bestreden om het volk te redden. Er zijn verhalen van jonge mannen die als broers voor elkaar gezorgd hebben bij de verdediging en bestrijding van de terroristen.

Ja, er zijn helden en heiligen bij. Je ziet ook jonge weduwen met een baby op de arm, met een glimlach en een traan. En jawel, na zeven jaar oorlog zie je het duidelijk: er zijn veel meer vrouwen dan mannen. Kinderen in kleurige jurkjes en kleding voeren dansjes op en declameren met heldere stem gedichtjes. Er worden toespraken gehouden en op iedere vermelding van het leger of de president volgt een hartelijk applaus. (Denken onze perslui  werkelijk dat de Syriërs zo onnozel zijn dat zij niet weten wie de moordenaars en wie de redders zijn of hoe hun kinderen zijn omgekomen?) Tussenin is er luide ritmische muziek. Ook het traditionele slokje koffie en de Arabische zoetigheden ontbreken niet.

Terug in het klooster vond daar de volgende viering plaats. Op de grote binnenkoer stond de nieuwe “hospitainer” met het teken van de gemeenschap, het kruis met vier punten en daar rond een rode halve maan en er onder deze tekst in het Arabisch: Equipe van de gemeenschap Mar Yakub, de Verminkte.

Het is eigenlijk een mobiele kliniek. De volledige uitrusting was enkele dagen geleden met die drie containers gekomen. Het is de bedoeling dat deze “rijdende kliniek” voor heel de streek dienst doet. Alle personaliteiten die in Qâra aanwezig waren kwamen een voor een  toe en werden door een haag van applaudisserende jongeren verwelkomd. De gouverneur knipte het lint door. Na enkele dankbetuigingen en wederzijdse begroetingen vertrokken de hoge gasten. Allen verzamelden zich in de grote zaal aan de ingang van de poort, een honderdtal. Velen namen plaats op de grond.  Er waren jongeren met een rood jasje, nl. de vrijwilligers van de Rode Halve Maan met of zonder het kenteken van onze gemeenschap en jongeren met een geel jasje, een pas opgerichte scoutsgroep die zich wil inzetten voor de heropbouw van de streek. Alle verantwoordelijken vertelden waar zij mee bezig waren of wat ze gedaan hadden. Telkens als de naam van het klooster of van moeder Agnes-Mariam viel, volgde een luid applaus. Vanwege het tapijtenfabriek werd een mooi tapijt aangeboden dat het Laatste Avondmaal uitbeeldt. Natuurlijk ontbraken de vragen niet. De verantwoordelijke voor de gehandicapten vond dat het tijd werd dat de gehandicapten een eigen plek zouden krijgen. De hoofdklemtoon lag bij dit alles op een gezonde heropbouw van de plaatselijke maatschappij. De wil om niet weg te trekken, zoveel mogelijk in eigen streek te blijven en mee te werken aan een goede samenleving, biedt hoopvolle vooruitzichten.

Europa, made in USA

Er worden nieuwe strofen gecomponeerd de melodie is een heel oud deuntje. Volgens het Pentagon is het Europees theater cruciaal voor de Amerikaanse belangen. De “internationale orde”, die gebouwd is op de westerse suprematie (zeg maar de VS-Israël) moet tegen iedere prijs in stand gehouden worden. Deze economische, politieke en militaire overheersing wordt nu bedreigd door het opkomende Rusland en ook China. En Europa moet de bufferstaat zijn van de confrontatie met Rusland, die gedirigeerd zal worden door de VS.

De verantwoording voor deze confrontatie is, zoals al 25 jaar lang gebeurt, gebouwd op een monsterleugen. Op 2 mei 2014 hebben Oekraïense neonazi’s onder leiding van de VS en de NAVO, tientallen Russen vermoord, wat tot heden handig voorgesteld wordt als de grote agressie van Rusland. Nu moet de oostflank van de NAVO versterkt worden en ook voor- zien worden van de nieuwste kernwapens om zogenaamd Rusland af te schrikken. Russofobie in steeds hogere versnelling. De oorlogsindustrie floreert. In Poznan, Polen,  wordt een nieuw hoofdkwartier opgericht voor o.m. de 6000 Amerikaanse soldaten in de omringende landen.

Het Europees (d.i. Amerikaans) opperbevel moet zijn historische rol in de strijd weer opnemen. Dat was de boodschap van de Amerikaanse Generaal Curtis Scaparrotti, de hoogste bevelvoerder van de geallieerden in Europa en dus van de NAVO, voor de Amerikaanse senaat op 2 mei 2017, precies drie jaar nadat het westen een staatsgreep pleegde in Oekraïne. Van een onafhankelijke en eigen Europese verdediging is geen sprake meer (Manlio Dinucci, 9 mei 2017: https://ilmanifesto.it/ecco-il-piano-del-pentagono-per-leuropa/).