Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

De Kerk heeft wereldwijd een “synodale” weg genomen. Het Griekse woord synode  (syn + odos = samen op weg) betekent samenkomst. Franciscus wil dat er meer deelname en inspraak komt zodat de Kerk meer gemeenschap vormt. Hierbij zijn vier etappes voorzien. De eerste stap is nu gezet en bestond in een luisteren naar wat er leeft onder de gelovigen. Hierop zullen de bisschoppen zich per regio of continent bezinnen (september 2022 – maart 2023). In oktober 2023 volgt de eigenlijke bisschoppensynode. Ter afsluiting zal de paus hierop een postsynodaal document schrijven, wellicht in het voorjaar van 2024.

We hebben de rapporten gelezen van de Vlaamse bisdommen. Al is dit slechts een heel klein deeltje van de wereldkerk, verschillende belangstellingspunten blijken ook elders in de westerse Kerk te leven. Een samenvatting geeft deze vijf krachtlijnen: (https://www.kerknet.be/kerknet-redactie/artikel/besluiten-synodaal-overleg-belgi%C3%AB-gepubliceerd-5-krachtlijnen).    

  • 1. Onze droom: een solidaire kerk, die inclusief is, ondersteunend en oog heeft voor de veranderingen in de maatschappij.
  • 2. Diversiteit in het priesterschap, open voor gehuwde priesters en open voor vrouwen.
  • 3. Niet veroordelend tegenover relaties en seksualiteit met de mogelijkheid van een rituele en sociale erkenning van samenwonenden, homoseksuelen en uit de echt gescheiden hertrouwden.
  • 4. Jongeren en nieuwkomers hebben een eigentijdse Kerk nodig met een begrijpbare liturgie; digitale communicatie en authentieke geloofsgetuigen. De boodschap van de Kerk sluit niet aan bij het leven van de mensen van onze tijd. De liturgische taal werkt vervreemdend. Er is vertaling en vertolking nodig van de Bijbelse Boodschap.
  • 5. Kerk is zoveel meer dan zondagseucharistie. Er zijn nieuwe plekken nodig voor geloofservaringen, verschillende wegen voor innerlijk leven en christelijk gebed.

Deze brede synodale beraadslaging heeft het grote voordeel dat ze zoveel mogelijk mensen meer actief bij de Kerk kan betrekken. De Kerk is goddelijk én menselijk, eeuwig én tijdelijk, heilig én zondig, aards én hemels. Als aardse instelling moet de Kerk zich voortdurend hervormen. Een voorbeeld. Wanneer vrouwelijke religieuzen hun habijt willen bepalen of veranderen, moeten ze dan in een modeshow voor een kardinaal defileren, die de “oscar” zal uitreiken? Door overleg kan er mogelijk een betere oplossing voorzien worden.

Het grote nadeel van dit ruim overleg is dat hierdoor de indruk gewekt wordt alsof de Kerk een puur democratische organisatie zou zijn, waarbij  de mening van de meerderheid deskundig omgezet wordt in beleidsbeslissingen. De Kerk dient daarentegen de enge weg van het Evangelie te gaan en niet de brede weg van de wereld, En het zijn de bisschoppen die uiteindelijk moeten waken over de trouw aan de geloofsschat. Jezus wees duidelijk de richting aan: “Bekeert u want het Rijk Gods is nabij” (Mattheus 4, 17). Dat was al de prediking van de profeten, van Johannes de Doper en ook van de apostelen. Ziedaar de leidraad voor iedere synodale weg in de Kerk en daarbij moet zij met Christus een “teken van tegenspraak” (Lucas 2, 34)  durven zijn. In de bovenvermelde krachtlijnen vinden we enkele modegrillen, die mogelijk de opvatting van een meerderheid vertegenwoordigen maar niet de vaste leer van de Kerk, die de wil van Christus voorhoudt. In een volgende bezinning wil ik hier dieper op ingaan. Nu wil ik slechts wijzen op een algemene wezenlijke bekommernis.

Wat is de zending van de Kerk? Paulus VI gaf hierop een helder antwoord in zijn  apostolische aansporing Evangelii nuntiandi (8 december 1975): Evangelisatie is de reden van ons bestaan! (https://nl.frwiki.wiki/wiki/Evangelii_Nuntiandi) (We schreven er 35 jaar geleden een korte inleiding en commentaar op: Evangelisatie is de reden van ons bestaan, Tabor, Brugge, 1987). In nr. 19 legt hij uit dat het gaat om een totale vernieuwing van mens en maatschappij, nl. een radicale revolutie waardoor de heersende waarden, normen, denkwijzen, opvattingen, beweegredenen en levenswijzen omgevormd en doordrongen worden van Christus en zijn Evangelie.  Het gaat er dus om de wereld te doordringen met de waarden van het Evangelie. Het rijk van geweld van deze wereld moet omgevormd worden tot Rijk Gods. En dit geeft aanstoot (Grieks: skandalon) omdat de steen die de bouwlieden afkeuren, daarbij de hoeksteen wordt (cf. Lucas 20, 17). Niet de mening van de meerderheid maar Gods wil in Christus staat hierbij centraal.  In het huidige synodaal proces lijkt dikwijls het tegenovergestelde nagestreefd te worden: de Kerk, het priesterschap, het huwelijk, de liturgie… nog meer aanpassen aan de geest van de huidige wereld.  En daarbij gaat het dan veelal om structuurveranderingen. De Kerk dient echter om heel de mensheid te verlossen en te redden.  Dit gebeurt door ieder mens in contact te brengen met God langs Christus. De wezenlijke vraag voor ieder is: Hoe leer ik leven in gemeenschap met God?  Alleen in Hem vinden we het geluk, de bevrijding en de diepste reden van bestaan. 

We gaven vroeger reeds verschillende boeiende bekeringsverhalen van moslims die christen werden.  Ze hebben uiteindelijk Christus en de vereniging met God als de diepste kern van hun leven ontdekt en zoeken dan in de Kerk bescherming, leiding, onderricht en voeding. Nagenoeg allen betreuren het dat ze zo weinig steun vinden bij de kerkelijke hiërarchie en de parochieverantwoordelijken, die niet weten wat ze daarmee moeten doen of zelfs bang van hen zijn. Is de Kerk dan niet meer bekommerd om de aanpassing aan de geest van de wereld dan om haar wezenlijke taak?  

Het synodaal overleg moet op de eerste plaats een aanmoediging zijn om mensen te leren leven met God en wel met de vrijmoedigheid (Gries: parresia, Handelingen 4, 13) van de apostelen. Daarvoor dienen de christelijke leer, het leven vanuit de sacramenten, het gebed en de leiding van de Kerk. Het gaat er om God, Christus te ontdekken in zijn leven en van daaruit dienstbaar te zijn aan de medemens.  Een Kerk die zo teken van tegenspraak durft zijn, werft. Een Kerk die aangepast is aan de geest van deze wereld mist haar vitale zending. Deze slappe Kerk moet haar vurigheid herwinnen en niet zich nog meer keren naar de tijdsgeest. Overigens, discussies over moderne structuurveranderingen raken het leven niet:  “Gelukkig die vervolgd worden om de gerechtigheid, want hun behoort het Rijk der hemelen. Gelukkig zijn jullie, als ze je uitschelden en vervolgen en je van allerlei kwaad betichten om Mij. Wees blij en juicht: in de hemel wacht jullie een rijke beloning. Zo immers hebben ze de profeten vóór jullie vervolgd” (Mattheus 5, 10-12).

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 5.8.2022

Flitsen

In Constantinopel werd sinds onheuglijke tijden op 1 augustus een processie gehouden met het kruis. Hierbij werd gebeden om bescherming tegen de ziektes die in de maand augustus gewoonlijk uitbraken. Dit gebruik is in voege gebleven in onze byzantijnse liturgie. Na de Eucharistie van deze achtste zondag na Pinksteren hielden we dus een processie met het kruis.

Veertien dagen voor het hoogfeest van O.L. Vrouw Tenhemelopneming (in het oosten: het Ontslapen van Maria, de Dormitio) wordt ’s avonds de paraklisis (Grieks woord voor smeekgebed)  gezongen. Maandagnamiddag gingen we met enkelen deelnemen aan de paraklisis in de parochiekerk bij abouna Georges.

Een streling voor het oor…

De 1000 door Kerk in Nood Portugal bestelde H. Hartafbeeldingen zijn gemaakt! Het was een proces in drie etappen.  Ze worden gemaakt en gedroogd in de zon op het dak. Er is veel werk aan om ze bij te werken en af te werken in de “medicinale”. Daarna worden ze dubbel ingepakt.

Dagen lang werd gewerkt aan het opruimen van de mest uit de schapenstallen en over het terrein verspreiden. De vele tomatenplantjes en andere moeten water krijgen. Voortdurend moet er puin geruimd worden. Op het dakterras van het St. Jozefsklooster worden twee kamers afgewerkt. De muren van de kamers van vleugel van het ‘gastenkwartier’ moeten opnieuw bezet worden…

Dé oplossing voor de crisis in Syrië

Half juli gaven we een samenvatting van drie (naar onze bescheiden mening)  uitstekende analyses van experten over Oekraïne onder de titel: “Dé oplossing voor de crisis in Oekraïne”. Deze presentatie kreeg tot vandaag toe uitzonderlijk veel aandacht, positief en negatief op het internet. Of hierin wel voldoende de vrijheid van de landen rondom Rusland ‘verdisconteerd’ (= opgenomen) was, zo luidde een van de vragen in de commentaren. Jazeker, maar je moet hierbij wel de juiste verhoudingen blijven respecteren. Als je gasten op bezoek krijgt, mogen ze in de regel gaan zitten op de stoel die ze zelf verkiezen. Hun vrijheid gaat echter niet zo ver dat ze u mogen aanvallen omdat ze graag op de stoel willen zitten waarop jij zit.

We gebruiken  nu dezelfde titel in de hoop meer aandacht te krijgen voor de werkelijke situatie in Syrië, zijn soevereiniteit en territoriale integriteit. Als de illegale, aanwezigheid en activiteiten van de VS, de zionisten en de Turken ophoudt, zijn alle grote problemen in Syrië meteen grondig opgelost. Hiervoor is alleen maar nodig dat het handvest van de VN erkend wordt. En het zijn niet het Amerikaanse volk, het joodse volk of het Turkse volk die deze oplossing in de weg staan, maar hun criminele leiders.

De VS zijn in Syrië om het land te plunderen en van zijn levensnoodzakelijke grondstoffen te beroven. In 2008 produceerde Syrië, volgens het Syrische ministerie van petroleum, 406.000 barrel (één barrel = bijna 120 liter) petroleum per dag, oftewel een kleine 50 miljoen liter/dag. In 2015 nog 27.000 per dag, in 2018 slechts 24.000 en nu weer iets meer, nl. 89.000. Heel de rijkdom aan olie in het oosten van het land wordt door de VS gestolen.

De voormalige president D. Trump was tenminste nog eerlijk toen hij zei dat de VS alleen maar in Syrië zijn  om de olievelden te behouden, wat 40 miljoen dollar per maand opbrengt (dat is de moeite om te blijven, niet?).

Meteen controleren de VS ook de vruchtbare landbouwgronden in het oosten en alsof dit nog niet genoeg is proberen ze elders de graanoogst te vernietigen of te stelen. Voor de komst van de VS, bracht Syrië 20 % meer voedsel voort dan het zelf nodig had. Nu is het verplicht graanvoorraden aan te schaffen. Dat hiermee het Syrische volk tot armoede veroordeeld wordt, is uiteraard voor de officiële media het vermelden niet waard. Wel worden internationale donorconferenties vermeld, waarbij de Europese excellenties  met uitgestreken gezicht “het Syrische regime” aansporen beter voor hun volk te zorgen en meteen vertellen dat zij edelmoedig enkele miljoenen aan Syrië zullen geven (meestal om de terroristen te helpen, wat ze er niet bij zeggen). “Tegen de achtergrond van de huichelachtige bekommernis van de VS over het Oekraïense graan, is de plundering van Syrië door de VS bijzonder cynisch” (Alexander Lemoine, 28 juli 2022: braquage-a-lamericaine-comment-les-etats-unis-pillent-les-ressources-de-la-syrie/).

De westerse politici en media doen alle moeite om de werkelijkheid verborgen te houden  en de indruk te wekken dat het probleem van Syrië bij een verschrikkelijke dictator zou liggen, zoals ook in Rusland en Hongarije. Inmiddels zijn Bachar al Assad, Viktor Orban en Vladimir Poetin waardige staatsmannen die voor hun inzet door hun volk hoog gewaardeerd worden, in tegenstelling tot nagenoeg alle westerse marionetten met een – terecht – erg  belabberde populariteit. Anderzijds willen de VS Zelensky, de Oekraïense president aan heel de wereld opdringen als het model van een strijder voor vrijheid en democratie, terwijl het steeds duidelijker wordt hoe hij een marionet is, een leider van neonazi’s, bereid om de laatste Oekraïense burger de dood in te jagen om de VS te plezieren en zoveel mogelijk modder te werpen op Rusland. Inmiddels weten alle journalisten van de westerse mainstream hoe zij over Syrië moeten schrijven om goed betaald te worden, nl als een “regime”, “een dictatuur”,  “een burgeroorlog”. Het volk zelf weet wel beter.    

Einstein schijnt eens gezegd te hebben dat het verschil tussen genialiteit en stupiditeit ligt in het feit dat genialiteit grenzen heeft. Welnu, de westerse waanzin en huichelarij hebben geen grenzen. 

 Varia