Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door 
Onze verontschuldigingen voor de vertraging bij de publicatie.  Wij werden opnieuw op non-actief gezet.

Goede Vrienden,

Vrijdag 24 december 2021 vierden we een bijzondere Kerstmis. We begonnen met de lange byzantijnse ‘matines’ of morgengebed. Na het ontbijt werden die verder gezet met de “koninklijke uren”  (primen, tertsen, sexten, nonen), waarna de uitgebreide vespers. (“Koninklijke” uren genoemd, omdat destijds de keizer in Constantinopel daarbij aanwezig was).

Het was de bedoeling het gebed af te sluiten  met een Latijnse Eucharistie. We moesten evenwel de vespers voortijdig afbreken omdat het al tegen drie uur in de namiddag liep. In de nieuwbouw was immers al een grote groep weeskinderen, gehandicapten en gasten toegekomen, klaar om de gouverneur en zijn gevolg te ontvangen: mo’taz (gouverneur) Abu Nasr Guran.  Een gouverneur is hier als een president ter plaatse en wordt ook met die eer ontvangen.

De hoge gasten werden eerst naar de grote zaal aan de ingang geleid. Daar zei de gouverneur dat hij gekomen was om een kaars aan te steken voor de opvang van weeskinderen, een kaars voor Syrië, voor de president, het leger en het volk en een kaars voor hemzelf en zijn gezin. De wrede oorlog tegen Syrië heeft heel vele gehandicapte kinderen en weeskinderen nagelaten. Het is al lang de bedoeling rond ons klooster de terreinen klaar te maken voor een dorpje om deze meest behoeftigen een warme thuis te geven. Na de ontvangst in de grote zaal, trokken we naar de nieuwbouw die overvol was. Behalve veertig weeskinderen en gehandicapten met hun begeleiders (die tijdens de grote vakantie de zaterdag bij ons  komen doorbrengen), waren er nog drie groepen kinderen in kleurige danskledij.

Een van hen was een delegatie vanwege een Chinese hulporganisatie “Peaceland foundation”* die wil helpen bij het oprichten van een centrum voor weeskinderen. Elk van de groepen bracht een dansje terwijl een van de kinderen met heldere, ja keiharde stem in de micro een smetteloos toespraakje hield. Een kleine gehandicapte jongen, door zijn vader in de armen gedragen, zong voor de micro feilloos het nationaal volkslied. Tussendoor klonken de internationaal gekende kerstliederen, waarbij groot en klein dansten, waar nog een ruimte vrij was.

We hadden heel de tijd geen elektriciteit zodat we ons moesten behelpen met licht van een batterij. Voor de fotografen met hun grote camera’s was dat geen probleem, zij hadden hun eigen verlichting bij. Voor ons was het moeilijker om goede foto’s te nemen. Dan verscheen de “kerstman”, knalrood en het gezicht helemaal bedekt met een enorme witte baard. Toch kon je aan de bijgewerkte wimpers duidelijk zien dat het een “kerstvrouw” was. Inmiddels werden grote plastiekzakken vol kerstcadeaus over de hoofden van de mensen doorgegeven tot bij de gouverneur die ze uitdeelde aan de weeskinderen en gehandicapten.

De man, die de rechterhand van de gouverneur blijkt te zijn, gaf eerst een toespraak. Hij noemde Syrië het land van Jezus (hij sprak niet van ‘Isa’, zoals in de koran!), de profeet van de liefde, die vrede op aarde verkondigde aan alle mensen van goede wil. Door de oorlog tegen Syrië zijn vele mensen als martelaren gestorven en is er veel verwoest, maar het land heeft stand gehouden dank zij zijn saamhorigheid. De kloosters en religieuze gemeenschappen bleven overeind zoals een citadel, voegde hij er aan toe. De gouverneur  prees moeder Agnes-Mariam en de gemeenschap voor hun inzet. De verschillende dansgroepen wilden daarna allemaal een foto met de gouverneur. En hij zelf wilde nog kaarsen aansteken in de kerk. Ondertussen werd voor de kinderen een maaltijd aangeboden. 

Het is me een raadsel hoe alles in deze overrompeling zo vlekkeloos verliep. Er blijkt een goede samenwerking te zijn tussen de verantwoordelijken van het klooster en de verschillende verantwoordelijken van de hulpverlening. Merkwaardig is ook dat verschillende moslims als vrijwilligers van de hulpverlening het kruis van de gemeenschap trots op hun vest dragen. Wij trokken met het gezelschap naar de kerk waar de gouverneur enkele kaarsen aanstak bij de kribbe en ook het gulden boek tekende. Met grote dankbaarheid wederzijds vertrokken de hoge gasten. En zo was het half zes vooraleer wij in  de refter ons eenvoudig ‘middagmaal’ konden nemen.

Om kwart over zeven baden we het gedeelte van de vespers dat we afgebroken hadden: de lange lezingen met de profetieën en de zegening van het brood, de wijn en de olie, waarna ieder met gewijde olie werd gezegend en een stuk brood ontving dat in wijn gedompeld werd. We bleven even mediteren over de indrukwekkende profetie van Daniel 2 met het kolossale beeld van goud, zilver, brons ijzer maar op lemen voeten, dat uiteindelijk verbrijzeld wordt. Het is als de wereldwijde oppermachtige dictatuur van onze tijd, die geen stand zal houden, hoeveel ellende ze ook nog zal veroorzaken. Hierna werden de “matines” van kerstmis gezongen. Er was helaas echt geen tijd meer om nog de volkse “caminata” te doen. Het is een Spaanse, carmelitaanse traditie waarbij we met Maria en Jozef van deur tot deur gaan en vragen of ze welkom zijn, onder ritmische gezangen.  Het werd reeds tien uur ’s avonds.

Abouna Georges, de priester van Qara kwam voor de byzantijnse Eucharistie.  Deze werd opgeluisterd door een koor van een 30tal jongens en meisjes uit Mamura. Dit is een dorpje op ’n half uur rijden van hier richting Homs. Het dorp telt een 1000-tal inwoners, allemaal christenen. Er zijn zovele grote gezinnen dat ongeveer de helft kinderen zijn. Abouna Georges heeft ook deze parochie nu onder zijn hoede, waarbij fr. Jean af en toe als diaken helpt. Na de byzantijnse nachtmis bleven we in de kerk geen kerstliederen zingen, zoals ieder jaar,  maar gingen we naar de crypte voor een kennismaking met de jongeren van Mamura. De vraag was: “Wat is voor u het meest kenmerkende van het christelijk leven?” Ieder had zijn of haar eigen verhaal en er werd tussendoor veel gelachen. Het eigene van het christelijk leven is: liefhebben, barmhartig zijn, vergeving schenken, inzet voor armen… Uiteindelijk bestaat het in het kennen, liefhebben en  navolgen van Jezus Christus.

Om half één ’s nachts was het uiteindelijk tijd voor ons kerstmaal.  En ook voor ieder van ons was een pakje voorzien met verrassingen: een noodzakelijk warm kledingstuk met enkele kleinigheden. We hebben dankbaar nagepraat over deze overvolle en gezegende dag totdat rond half vier in de morgen ieders kaars werkelijk aan het doven was.

Met kerstmis vierden we ’s middag de Latijnse Eucharistie en in de late namiddag baden we het rozenhoedje voor de miljoenen ongeboren kinderen die in de moederschoot gedood worden, de grootste misdaad tegen de mensheid uit heel de geschiedenis. We zijn nu met de openbare opinie zo ver dat dierenrechten openlijk opgeëist  worden en mensen in de moederschoot wettelijk vermoord worden. We moeten internationale organisaties die zich hiertegen verzetten helpen of een nieuwe liga oprichten. We nemen de 2 Egyptische vroedvrouwen Sifra en Pua (Exodus 2) als voorspreeksters. Zij  weigerden te gehoorzamen aan het bevel van de farao om de joodse jongetjes te doden.  Hierna zongen we de vespers.

Wat het weesdorpje betreft, zijn we nog lang niet aan de “eerste steenlegging” toe, maar toch al onderweg en zien dankbaar uit naar blijvende steun.  Inmiddels hopen we immers de nieuwbouw te kunnen ontruimen zodat hier reeds kinderen kunnen opgevangen worden. Welkom kinderen, in naam van het Kind in de kribbe!

P. Daniel

*Peaceland Foundation wil zich inzetten voor internationale humanitaire hulp, nood lenigen bij catastrofen, met hulpprojecten zoals de bestrijding van landmijnen in Cambodja, van het stropen van wilde dieren in Afrika… enz…

Flash

Op 23 december vierden we ’s avonds de bijzondere verjaardag van moeder Agnes- Mariam met sketches, Bijbelverhalen  en gezangen. Hoe wij dit jaar onze kerstmis vierden hebben we in de inleiding uitgelegd.

In de byzantijnse liturgie worden op de laatste zondag van de Advent als voorbereiding op  Kerstmis, alle heiligen van het Oude Verbond herdacht, vanaf Abraham tot Jozef en Maria. De grote figuren die Kerstmis voorbereiden in de Latijnse liturgie zijn vooreerst Jesaja, de profeet van de verwachting en de vertroosting. Hij heeft het duidelijkst Jezus komst voorspeld als God en Mens, geboren uit een Maagd en Moeder (Jesaja 7, 14: de sleutel van alle profetieën); vervolgens Johannes de Doper die de laatste en grootste profeet is uit het Oude Verbond omdat hij de Messias niet van verre aankondigde maar van het meest dichtbij heeft aangewezen: “Zie het Lam Gods…” (Johannes 1, 29). Hij heeft er ook zijn leven voor gegeven. Maria is tenslotte de grootste van allen die Jezus’ komst hebben voorbereid. Zij heeft Hem, de volheid van de  godheid, als Moeder in haar schoot gedragen en is zo op de meest verheven wijze de vervulling van “het heilige der heiligen” van de tempel. December is  ook de Mariamaand bij uitstek. Van Maria kunnen we best leren hoe ons voorbereiden op de Komst van Jezus.

Het Romeins Martyrologium vermeldt op indrukwekkende wijze het volgende:

“In het jaar 5508, volgens de kroniek van de oosterse kerk,  sinds de schepping van de wereld, toen God hemel en aarde gemaakt heeft, het jaar 2957 sinds de zondvloed, het jaar 2015 sinds de geboorte van Abraham,  het jaar 1510 sinds de uittocht van het volk van Israël uit Egypte, het jaar 1032 sinds David tot koning werd gewijd, in de 60e week volgens de profetie van Daniël, het 42e jaar  van de regering van keizer Octavus Augustus, het 33e jaar van de regering van Herodes de Idumeër,  is de scepter uit Juda gekomen, volgens de profetie van Jakob. Heel de wereld was in vrede en toen is Jezus Christus, de eeuwige God, de Zoon van de eeuwige Vader, die de wereld wilde heiligen door zijn heilige Komst, geboren in Bethlehem in Juda. Magiërs, geleid door een ster, kwamen het goddelijk Kind aanbidden. Herders die hun kudden hoedden werden verwittigd van de geboorte van hun Redder  door een groep hemelse wezens die in de hemel zongen: Eer aan God in den hoge en vrede op aarde aan de mensen van goede wil. Aan Jezus, Onze Redder, glorie en lof in de eeuwen der eeuwen”.

De voorbije jaren hebben we tijdens de kerst- en nieuwjaarsdagen ’s avonds genoten van de filmen van The Lord of the rings. Nu zagen we de film over twee avonden verspreid: “A Christmas Carol” van 1984. Een prachtige, oude Engelse film over een gewiekst zakenman, Ebenezer Scrooge, die voor niets en niemand anders aandacht heeft dan voor zijn business. Kerstmis is voor hem alleen maar een tijd om extra zaken te doen. Hij prijst zichzelf gelukkig om zijn succesvolle commerce en misprijst alle anderen. Op originele wijze wordt hij geconfronteerd met zijn ellendig, asociaal leven van rijke vrek. Hij wil radicaal veranderen en doet het ook. Hij wordt de gulle gever, die kerstmis viert met behoeftigen.

De traditie van de “Onschuldige kinderen” op 29 december in de Byzantijnse liturgie (in Latijnse liturgie op 28 dec.!) hebben we in ere gehouden. De Eucharistie werd opgedragen voor de miljoenen ongeboren kinderen, in de moederschoot gedood, voor de ouders, vooral de moeders die dikwijls  gedwongen werden te doen wat ze zelf niet wilden en voor de moordenaars van dokters, opdat deze grootste aller misdaden zou eindigen. In de  namiddag namen de kinderen de leiding voor een originele ontspanning voor groot en klein.

De laatste dag van het jaar deden we wat we iedere avond even trachten te doen: vergeving vragen voor onze zonden en tekortkomingen, anderen vergeving schenken voor hun tekortkomingen tegenover ons, God danken om al het goede dat Hij ons gaf en ons vol vertrouwen toewijden aan Hem. Het werd een dag van stilte, bezinning, boete, vasten en gebed… tot aan de vespers. 

Nvdr: kerstvieringen, oproepen voor de vrede en eindejaarsvreugde elders in Syrië:

Twee jaar corona

2021 was reeds het tweede jaar waarin het sociale leven vergiftigd werd door coronamaatregelen. Van vele mensen kreeg ik aanmoedigingen voor onze protesten tegen het hele circus,  de opgevoerde hysterie en de angst met waanzinnige, onwettige en onverantwoorde maatregelen, die de waardigheid van de mensen vernietigen.  Dank aan allen die meewerken aan een nuchtere bewustwording en de huidige massapsychose helpen doorbreken.

Sommigen echter menen dat ik me helemaal laat leiden door verderfelijke  “complottheorieën”. Tot hen wil ik me nu richten. Hierbij horen niet de goede vrienden die me af en toe deskundig wijzen op een zin die niet voldoende wetenschappelijk onderbouwd is. Neen, ik bedoel hen die me af en toe, meestal vriendelijk, laten verstaan dat ik totaal buiten de werkelijkheid zou leven in de complottheorieën.   Ik dank hen voor hun vriendelijkheid en geduld. Ik kan me goed voorstellen dat mijn schrijven over corona hen soms zwaar ergert en dat ze me toch niet willen kwetsen.  Ze blijven heel welwillend. Ik wil hen even  wijzen op het ontstaan van die beschuldiging van “complottheorie”. Toen de jongste president van de VS, John F. Kennedy  in 1963 vermoord werd,  kwam er meteen een lijvig rapport uit dat zogenaamd heel de zaak uit de doeken deed. Een lugubere misdadiger zou vanuit het raam de voorbijrijdende president doodgeschoten hebben. Deze man werd later zelf gedood. Onderzoek gesloten.  De officiële instanties in de VS beseften dat steeds meer mensen het voorgehouden verhaal niet meer geloofden, o.m. omdat bleek dat de president van dichtbij getroffen was en wel van de andere kant. Daarop heeft de CIA de beschuldiging van complottheorie uitgevonden om iedereen die het officiële verhaal tegenspreekt als complotdenker te brandmerken. Ondertussen begrijpt meer dan de helft van de Amerikanen dat Kennedy vermoord werd door een complot van binnen uit, omdat hij een gevaar was voor de machtige lobby’s van de “deep state”, maar wie het officiële verhaal niet volgt wordt nog steeds als complotdenker weg gezet. En zo komt het dat de meeste ‘complottheorieën” van onze tijd het juiste beeld weergeven, lang voordat de waarheid in de openbare opinie aan het licht komt.

Mijn bedoeling is zoveel mogelijk mensen mee wakker te schudden opdat de zeepbel van de hele coronahysterie zou openbarsten en de mensen hun vrijheid hernemen. Er zijn hier en daar moedige projecten, zoals dokters en verplegers die solidair de “vaccins” weigeren en wanneer één van hen hierom ontslagen wordt, allemaal ontslag nemen. Ondertussen zijn de overgrote meerderheid van hen die in intensieve diensten verzorgd worden, patiënten die volledig gevaccineerd zijn, maar de media blijven luid het tegendeel verspreiden. In Montpellier lijkt de verpleging plat te liggen zodat de niet gevaccineerden gevraagd worden terug te komen (/breve-synthese-de-lannee-2021-coronacircus-larbre-qui-cache-la-foret/5663671). Omdat ook vele kerkelijke leiders zich lieten opsluiten in deze coronahysterie, moeten christelijke gezinnen zelf hun oasen creëren bv. rond abdijen, spirituele centra, sterke parochies… Misschien kan het Franse initiatief “Monasphère” (van de Amerikaan Rod Dreher!)  hierbij enige  inspiratie bieden. Er wordt geholpen  bij huisvesting, werk, school en sociaal leven.

Créer des oasis de chrétienté – Monasphère est en train de créer une dynamique

(Ziehier enkele nuchtere over wegingen: https://www.lesalonbeige.fr/je-reverais-de-vivre-dans-un-village-monasphere/.

Een uitgebreidere kennismaking met Rod Dreher

Er zijn ook in Vlaanderen abdijen die op al deze terreinen nog behoorlijk wat mogelijkheden hebben. Ze moeten dan wel wat openheid hebben voor een zekere symbiose tussen gelovigen en de religieuze gemeenschap. Als deze laatste zich zelf “deskundig” afsluit en zich organiseert op een “economisch verantwoorde” wijze als een probleemloze begrafenisonderneming voor zichzelf, is er echter weinig hoop op heropleving. Als er visie is, is er hoop.

https://youtu.be/vjf6G7bWWyQ

En dit nog:

Onze trouwe en deskundige “Golfbrekers” schijnen telkens weer door een onzichtbare hand uitgeschakeld te worden !

*

*

*

*