Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Goede Vrienden,

De heilige Augustinus (+ 430), die we woensdag vierden, mag geen aanleiding zijn om de grootheid en originaliteit van oosterse kerkvaders en heiligen te vergeten. Niettemin willen we nu en hier in het oosten een speciale meditatie aan hem wijden. We beschouwen hem als de grootste vormgever van het christelijk geloof in het westen, na de heilige Paulus. We willen hem voorstellen als de patroon van alle zoekers, van hen die in verwarring zijn en krampachtig verlangen naar de diepste waarheid. Zijn moeder, de heilige Monica, was een zeer gelovige vrouw. Augustinus echter beschouwde gedurende de eerste periode van zijn leven het christelijk geloof en de Bijbel als iets voor oude vrouwen. Zelf was hij een verwoede aanhanger van het manicheïsme, de leer van de Babyloniër Mani uit het midden van de derde eeuw. Mani bracht zogenaamd na Zarathustra, Boeddha en Jezus eindelijk de echte “gnosis” of kennis en het ware heil, gebouwd op een radicaal dualisme. Onafhankelijk zouden er twee machten bestaan, die van het goede en die van het kwade. Alleen met Mani kon men het kwade overwinnen en in de wereld van het heil geraken.

Augustinus bleef eerlijk met zichzelf en begon steeds meer tegenstrijdigheden in het manicheïsme te ontdekken. Ondertussen was hij de gevierde retor in de keizerstad Milaan en moest af en toe op feestdagen een rede houden ter ere van de keizer. Hij wist dan dat hij aan het liegen was en hij wist dat de toehoorders wisten dat hij loog. Zij genoten van zijn gedreven toespraak en hij zelf genoot er ook van, maar in zijn hart bleef hij eerlijk. Dit bracht hem uiteindelijk tot de ontdekking van de waarheid. Hij gaf zijn baan op. In de kathedraal van Milaan weende hij omwille van de schoonheid van de liturgie en van de heilige Schrift, door Ambrosius uitgelegd. Nu beleefde hij wat hij in het diepst van zijn hart steeds had verlangd. Plots wist hij: ik heb de Waarheid gevonden, Gods Liefde in Jezus Christus, zijn Evangelie en zijn Kerk.

“Laat heb ik U bemind, Schoonheid, zo oud en zo nieuw…”.

Zijn lange, zware en eerlijke strijd met zichzelf, zijn overgave en uiteindelijk zijn persoonlijke ontmoeting met Jezus Christus en de Kerk, beschrijft hij uitvoerig in zijn beroemde “Belijdenissen”. Hij belijdt zijn eigen zonden en onmacht én hij belijdt de grootheid van Gods liefde die hij altijd, ook onwetend in het diepst van zijn wezen meedroeg. “Gij waart binnen en ik zelf was buiten”. Augustinus heeft naar de waarheid gezocht, hij heeft passioneel van een meisje gehouden, waarmee hij niet getrouwd was, die hem zijn zoon Adeodatus gaf en waarmee hij vijftien jaar geleefd heeft. “De plaats waar ik haar uit mijn hart gerukt heb is altijd blijven bloeden…”. Hij heeft zijn moeder ontgoocheld en bedrogen door te beloven met haar naar Italië te reizen en dan ’s nachts alleen te vertrekken. Hij heeft zijn toehoorders bedrogen. In het diepst van zijn wezen bleef hij echter eerlijk met zichzelf en daar ontmoette Hij God. Hij had de moed om aan zijn leven radicaal een andere wending te geven. Hij kon niet leven zonder gemeenschap van mensen. In zijn eerste gemeenschap nam hij zijn zoon en zijn moeder op. Later, als bisschop leefde hij samen met zijn priesters. Toch vraagt hij dat ze hem de laatste dagen van zijn leven alleen laten omdat hij zich wil voorbereiden op de grote ontmoeting.

De “belijdenissen” bevatten zijn levensgetuigenis, strikt persoonlijk en uniek met de weergave van zijn meest intieme gevoelens. Hoe kan deze meest eigene levensgeschiedenis anderen interesseren? Omdat zijn “Belijdenissen” zo authentiek zijn, daarom zijn ze ook zo universeel.

Je krijgt enig nieuws uit de gemeenschap, een hoopvolle klank uit Syrië en een grote hoeveelheid nieuws en berichten over de politieke, militaire en morele situatie. Tenslotte geef ik je weer een hoeveelheid slechte foto’s van een slechte fotograaf met een oude kapotte camera, als bewijs dat de inhoud van een boodschap belangrijker is dan de Hollywoodkwaliteit van beelden. (Nvdr: kunnen wij op technische redenen niet bijvoegen.)

P. Daniel

Vrijdag 30 augustus 2019

Stichtende verhalen

In Qâra heeft een rijke Syriër een mooi huis gebouwd. Naast zijn huis heeft hij een modern sportcomplex aangelegd in dank aan de president en ter ere van de “martelaren”, nl. de vele soldaten en anderen die hun leven gegeven hebben voor de bescherming van het volk. Iedere groep en iedere persoon mag gratis het sportcentrum gebruiken. Moge de Heer deze edelmoedige Syriër zegenen.

Het moslim gezin met drie kinderen dat mee verantwoordelijk is voor het terrein, leeft in het huis dat we achteraan hebben laten bouwen. Ze komen uit Quosseir en waren tijdens de verwoestingen daar gevlucht met drie getrouwde broers en hun oude moeder. We hebben hen toen hier opgenomen. Moeder is inmiddels gestorven en twee broers zijn met hun gezin teruggekeerd. Hij wilde bij ons blijven. Hun kinderen spelen met onze kinderen en nemen dikwijls deel aan de liturgische diensten. Zij kennen ook het Onze Vader en het Weesgegroet. (Nvdr: maak kennis met Walid) Deze week werd nog eens het verhaal verteld dat we vroeger al vernamen. In 2012 was het hier uiterst gevaarlijk en gedurende korte tijd ook heel moeilijk om aan eten te geraken. Op een avond toen de nood heel groot was en deze moslimfamilie honger leed, zei het jongste meisje: laten we bidden zoals de zusters bidden. En ze begon het Onze Vader en Weesgegroet te bidden. Nauwelijks had ze het gebed beëindigd of er werd geklopt op de deur. Twee soldaten kwamen brood brengen!

Dinsdagavond bidden we na de vespers onmiddellijk de completen en iedereen gaat slapen. Deze nacht wordt namelijk een container verwacht en die moet onmiddellijk gelost worden. Om half elf arriveerde inderdaad een grote container vanwege “Entraide Internationale des Scouts de la Région de Cluses” (Frankrijk) met voeding (maggi, melkpoeder, confituur…), sanitair materiaal, schoenen, kleding, schoolgerief, vloeibare zeep… (Nvdr: op hun webstek hebben ze wijselijk gezwegen over de hulp aan Syrië via het doorgeefluik van Mar Yakub… kwestie van slapende honden wakker te maken…) Om half drie in de morgen was de klus geklaard. Iedereen, volwassenen en kinderen, zusters en broeders hadden geholpen… behalve ik. Niemand wilde mij wakker maken, hoewel ik er graag bij was geweest. Eerlijk gezegd, de afwezigheid van een 80 plusser op de werkvloer en dan nog in een nachtploeg is nu ook niet het grootste verlies voor de economie van een land. Woensdagmorgen vernam ik dat deze dag als een soort rustdag gold omdat iedereen ’s nachts gewerkt had. Ik kan dus alleen foto’s geven van het materiaal zelf, zoals het opgestapeld werd in de grote zaal onderaan de nieuwbouw. En dat is nogal wat.

Onze bisschop organiseerde deze week een tweedaagse in Rableh met de hulp van deskundige en bezielde religieuzen om goede catechisten te vormen. Twee medebroeders namen hieraan deel en genoten van de goede vorming.

Het klooster van de zusters is nog steeds als een bouwwerf. De vloeren zijn met een witte glibberige laag bedekt, waarmee de plaveien worden geschuurd. De muren worden proper gemaakt en het meubilair wordt opnieuw geschilderd. Vooral de refter en de kerk worden grondig bewerkt. De liturgische diensten worden hoofdzakelijk in de crypte gehouden en eten doen we op alle mogelijke en soms onmogelijke plaatsen.

Hoop doet leven

Na de belangrijke bevrijding van Khan Shaykhun gaat de strijd onverminderd verder. Tot heden hebben de terroristen, aangepord door hun westerse supporters ieder voorstel tot staakt-het-vuren en iedere onderhandeling hooghartig afgewezen. Ze beschouwden dit als een teken van onmacht van het Syrische leger. Ze hebben zich grondig vergist en moeten nu vaststellen dat het Syrische leger met hulp van zijn bondgenoten wel degelijk in staat is Idlib te bevrijden en het ook zal doen. De forse steun van de VS, Turkije en de NAVO aan de terroristen kan deze bevrijding bemoeilijken en tot een zware lijdensweg maken maar niet tegenhouden. Zij zullen zich uiteindelijk moeten terugtrekken. Hoe die bevrijding vordert kun je beter volgen met de berichten, de uitgebreide uitleg en de video’s die je achteraan in overvloed krijgt. Ik geef enkel iets weer van de sfeer en de hoop die hier heerst.

Ook onze Zwitserse vrienden die weer enkele dagen bij ons zijn en langs Damascus passeerden getuigen dat het leven daar steeds normaler wordt. De soeks zijn weer overvol. Bovendien werd op 29 augustus in Damascus de 61^e Internationale Handelsbeurs geopend door de eerste minister, Imad Khamis, in naam van president Bachar al Assad. Deze loopt tot 6 september met 38 deelnemende Arabische en andere landen. Het is een platform om Syrische producten te promoten en economische, culturele en sociale vernieuwing te bevorderen. De opening begon met de nationale hymne en een schitterende choreografie. Imad Khamis zei dat terroristen, de VS en Turkije wel een bedrijf kunnen stelen en vernietigen maar, zelfs na 9 jaar oorlog, niet de hoop van het volk. Na de soldaten zullen nu de arbeiders, boeren, handelaren en burgers hun moed en inzet tonen. Inmiddels had Feng Biao, de Chinese ambassadeur al laten weten dat de Amerikaanse dreigingen zijn land niet zullen beletten om met 58 bedrijven hier aanwezig te zijn. Verder beloofde hij ook de verdere steun in de strijd tegen het terrorisme. Ten slotte zal China ook 800 miljoen Yuan geven voor de opleiding van Syriërs op verschillende terreinen om mee te werken aan de heropbouw van het land. Hallo Europa en Amerika, kan er geen percentje van uw “humanitaire hulp” voor terroristen af voor het Syrische volk?

Nvdr: Beelden van de Internationale Handelsbeurs met 100.000 bezoekers op de eerste dag, Dag van de Marine in Latakia, terugkeer honderden Syrische vluchtelingen uit Libanon naar de Homs regio.

Voorstelling Arabische volbloedpaarden op de Handelsbeurs: