Goede Vrienden,

In Astana, dat  Genève als nieuw centrum van de werelddiplomatie vervangt, hebben de  gesprekken over Syrië plaats gevonden (23-24 januari). Hier werden alvast bevestigd: de onafhankelijkheid en soevereiniteit van Syrië, zijn territoriale eenheid, zijn multi-etnische en multi-religieuse eigenheid en zijn niet sektaire democratie. Het zijn allemaal eigen- schappen die  de terroristen en hun westerse broodheren tot heden wilden vernietigen. Ondanks aanslagengaat de  beveiliging van Syrië onverminderd  verder. Ook aan deheropbouw wordt flink gewerkt. Veel zal nu afhangen van de steun die de westerse mogendheden aan de terroristen al of niet blijven geven.

“Al is Trump geen voorbeeld van een moreel hoogstaand leven, we verwachten dat zijn buitenlandse politiek  werkelijk zal bijdragen tot de vrede in Syrië” zo iets zeiden we aan de Nederlandse  journalist Wierd Duk. Hij gaf de inhoud hiervan goed weer, maar met zijn eigen (nogal straffe) woorden in het Algemeen Dagblad van zaterdag, dat blijkbaar door de pers ook in ons land werd overgenomen. Ik heb genoten van de overweldigend positieve reacties. Vlaanderen wordt wakker en protesteert tegen de massaleugens van de media en de elite.

Een kleine Trump-aardbeving?

Na een kort verblijf  van 11-21 januari in de abdij van Postel ben ik weer veilig in Mar Yakub, Syrië. Deze week heb ik mijn laptop echter niet kunnen gebruiken omdat hij in reparatie was en pas  nu krijg ik hem terug. De apostelen werkten met het visnet en wij werken met internet. En als er ergens iets hapert vallen wij stil en worden technisch werkloos. Zo kan ik nu alleen maar wat intern nieuws melden.

Hopelijk kan ik volgende week een gewoon bericht geven.

Daniel

Vrijdag 27 januari 2017

Terug thuis

Zaterdagmorgen vertrokken we in Zaventem, waar we Marc al achter een tas koffie aantroffen. In  Beiroet werden we door een onbekende taxichauffeur opgewacht. Na drie kwartier hadden we elkaar gevonden. Hij bracht ons naar het appartement in Zakrit. Onderweg toonde hij een foto van hem met zijn vader, die monnik is in een orthodox klooster in Libanon. We werden  hartelijk ontvangen door moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel, die een bijzonder avondmaal hadden voorzien. De Grieks-melchitische (= katholieke) pastoor van de parochie, samen met zijn  vrouw waren voor die gelegenheid uitgenodigd. In de byzantijnse  ritus zijn er katholieke pastoors die gehuwd zijn  en anderen die ongehuwd zijn. Verder was nog  een Amerikaanse familie uitgenodigd die nu in Taiwan leeft en die inmiddels met ons partners  zijn voor de hulpverlening aan de  bevolking van Aleppo. Natuurlijk was ook de familie van zr. Carmel, die in de buurt woont,  van de partij. Een bijzonder aangename en lange avond. Zondagmiddag hebben we de eucharistie bijgewoond,  bij die pastoor in de parochie. Zijn vrouw en hun dochter zaten op de eerste rij. Een groep mannen en vrouwen vormden het koor en zongen er stevig op los. In de kerk waren nogal wat  kinderen en jongeren aanwezig.

Na een eenvoudig middagmaal  bracht een taxi ons over de twee grenzen naar Damascus. Het is klimmen en dalen. Toen we in Libanon in de  bergen zaten, lag er veel sneeuw en zagen we alom families met kinderen die met het skiën pret beleefden. In Damascus werden we door twee auto’s opgewacht, nl. van de  familie Sroer en van de burgemeester van Qâra. We zagen de gekende, gezellige drukte in de  stad terwijl de zon al aan het zakken was. Uiteindelijk arriveerden we tegen half zeven ’s avonds in het klooster waar we hartelijk werden ontvangen. Voor het goede verloop en alle goede gaven hielden we eerst in de kerk een tijd aanbidding  bij het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Daarna genoten we van het avondmaal en luisterden naar de verhalen van beide kanten: de thuisblijvers en de teruggekeerden.

Sierbomen, abrikozen en amandelen

Maandagmorgen waren  de mannen op het terrein. Systematisch worden alle dorre bomen uitgerukt en door nieuwe aanplantingen vervangen. Het gaat hierbij vooral om abrikozenbomen en amandelenbomen. Aan de rand van het domein, alsook aan beide kanten van de weg die voor het klooster loopt (van Qara naar Libanon) werden sierbomen geplant. Het is  handwerk: in de woestijngrond een gat maken, er wat goede aarde in doen, boompje planten en overvloedig water geven. En zo werden deze dagen een paar honderd bomen geplant. De eerste avond wilde de  verantwoordelijke van het terrein, (het moslimgezin dat nu nog bij ons woont) de groep mannenn uitnodigen naar aanleiding van onze terugkeer. En zo zaten we met allen rond zijn  houtkacheltje. Vanaf mijn terugkeer tot nu toe is er heel veel stroomonderbreking. Hele avonden en nachten moesten we het zonder elektriciteit stellen. Men vertelt hier dat terroristen in Palmyra een belangrijke centrale hebben vernield, met grote gevolgen. Tot heden schreven westerse journalisten dat  dergelijke grote aanslagen niet door rebellen gepleegd kunnen worden omdat zij enkel in  staat zijn “tot wat gepruts aan de keukentafel” (‘aldus een vrt-journalist). Het is dus allemaal  de schuld van Assad en zijn  leger. Waarom juist soldaten en veiligheidsmensen 1/3^e van de  doden uitmaken, kunnen ze dan niet uitleggen. En zo blijft de leugenmachine verder draaien. Bij dit familiebezoek lieten we het ons niet aan ons hart komen. Eerst thee met gebak, door moeder de vrouw zelf gebakken, dan fruit, dan koffie. En ondertussen maar kwebbelen en lachen. Ook de man die hier als eerste concierge gediend heeft, was enkele dagen op  bezoek en was deze avond ook bij ons. Hij is een allawiet. Toen het hier heel gevaarlijk werd in 2013 is zijn vrouw naar Lattakia vertrokken. Daarna werd het echter ook voor hem veel te gevaarllijk en is ook hij vertrokken. Als enige allawiet in heel de streek zouden de  terroristen hem niet in leven gelaten hebben. Hij was ook in het hele dorp goed gekend.

Allen zijn  de oorlog meer dan moe!

Van de  verschillende  bezoeken die we kregen  uit Qâra en van elders vernemen we dat het voornaamste gevoel van de mensen nu is: we zijn deze oorlog kotsbeu. Het goede hiervan is dat dit ook voor vele “opposanten”  geldt. In de Wadi Barad Valley (Damascus) geven nu 2.600 strijders zich over en leggen de wapens neer. Mensen zijn  niet  geïnteresseerd in de politiek zoals het buitenland aan hen wil opdringen. Ze vragen hoe ze aan  warme kleding kunnen geraken of hoeveel een paar  schoenen kosten of waar ze werk kunnen vinden. Jongeren vragen zich af of ze hier hun toekomst kunnen uitbouwen.

Natuurlijk zijn er onrechtvaardigheden op niveaus van de  regering, van het leger en van de samenleving. Zeker nu, mede door de ontwrichting van deze gruwelijke  oorlog.  Er zijn  altijd mensen die profiteren van de ellende van anderen. Denk je dat dit bij ons minder het geval is? Of dat dit bij ons helemaal het geval niet is? Tegelijk zijn er  in tragische om- standigheden ook altijd helden en heiligen. In ieder geval moet het stilaan duidelijk worden dat Syrië het recht heeft bestuurd te worden zoals het eigen volk dit wil en dat de beste bijdrage aan de “democratie” en vrede van het land is dat al die vechtjassen, door het buitenland gesteund verdwijnen. Dit is gewoon internationaal recht. Het is onzin hiervoor iemand uit te maken voor “een geheime agent van het regime”. Als ik beweer dat buitenlanders de Belgische regering niet moeten bepalen, ben ik dan een “fan” van het “Belgische regime en zijn eerste minister?” Dan respecteer ik gewoon het recht en de democratie. Ik behoud mij wel het recht voor om vanuit mijn  situatie hetgeen den  regering doet positief of negatief te evalueren.

De korte boodschap aan de  buitenlandse mogendheden is: laat het Syrische volk gerust!

Daniel