Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Met grote belangstelling las ik een mij toegestuurd artikel met commentaar over de “Crisis in België” als een bijzonder project van de  vrijmetselarij. Ik wil mij niet mengen in de historische verhoudingen tussen de Noordelijke en Zuidelijke Nederlanden en Wallonië. Evenmin moei ik me met de mogelijke politieke oplossingen voor ons  land. Ik wil de onderliggende toon van dit artikel bevestigen: wij leven, naar mijn overtuiging, nog volop in de  geest van de eeuw van de zogenaamde “Verlichting”. Om de geschiedenis grondig te vervalsen wordt nog steeds  de voorgaande  periode bestempeld als “duistere middeleeuwen”.

Toch gaf deze periode ons de  rijkdom van de Europese beschaving: wetenschap, universiteiten, landbouw, technische ontwikkeling, economie, kunst, liefdadigheid. En de grote drijfveren waren het christelijk geloof en de katholieke Kerk. De Franse Revolutie echter moeten we vereren als de moeder van de  rechten van de mens en als de bevrijding van het “duistere” geloof door het licht van de “Rede”. In werkelijkheid was het een terugkeer naar een barbaarse oertijd van massamoorden en verwoestingen van nagenoeg de hele cultuurschat in Frankrijk en Europa. Troon en altaar werden omvergeworpen om de dictatuur van een nieuwe “godsdienst” in te voeren, de grenzeloze aanbidding van de “godin” van de  rede. Dat is nog steeds de geest waarin ons volk dag na dag ondergedompeld wordt. Geloof, Evangelie van Jezus Christus, Kerk moeten als duistere elementen vervangen worden door de “bevrijding” van   pure vrijzinnigheid en  materialisme vanuit een zuiver menselijke rede.

Alle christelijke waarden moeten afgeschaft worden en vervangen door menselijke manipulatie: abortus, euthanasie, onbeperkte kunstmatige bevruchting en oeverloze manipulatie met het menselijk leven. Neen, de mens mag geen  beeld Gods meer zijn maar een fabrieksproduct, gemonteerd met vervangstukken en de handelaars in onderdelen doen er gouden zaken mee terwijl ze de mensen zelf in de diepste depressie achter laten. Welk kind zal spontaan blij zijn wanneer het zijn papa nr 1 en papa nr 2 of mama nr 1 en mama nr 2 als waanzinnigen ziet springen en kronkelen op een voorbijrijdende praalwagen van een gay parade?

Vrijmetselaars van België, geduchte heersers van ons volk, geef ons de  vreugde terug over het wonder van het leven zoals God het ons gaf, de rijkdom van de huwelijksliefde tussen man en vrouw, de geborgenheid van een gezin met kinderen en de eerbied voor het menselijk leven vanaf de conceptie tot aan de natuurlijke dood. Stook uw tempels  af, als je wil. Rook die nesten vol addergebroed uit, maar houd uw handen af van de kostbaarste heiligdommen van de westerse beschaving zoals de Notre Dame van Parijs en zovele andere. Uw “Verlichting” is niets anders dan duisternis, barbaarsheid en deprimerende ellende. Als jullie zelf daarin willen leven, geef tenminste het volk  zijn katholiek geloof en het Evangelie van Jezus Christus terug, opdat het vrij en vol vreugde kan belijden:

“Ik dank U voor het wonder van mijn leven, voor alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt” (psalm 139, 14). Voor een gelukkig volk en een vrij land! Voor een  België, bevrijd van de verstikkende duisternis van de maçonnieke verlichting! (Bedoeld artikel:www.katholiekforum.net/2019/07/04/maconnieke-staat-belgie/)

We geven uitvoerig nieuws vanuit de gemeenschap met een verslag over ramptoerisme, (erg) heet van de naald. Deze keer geen uitleg over de oorlog maar wel  een uitgebreid beeldverslag. Uit  de bijgevoegde info en video’s kun je zelf voldoende “oorlogsverslagen” vinden.

P. Daniel

Vrijdag 26 juli 2019

Viering van de profeet Elia en meer

Elia was de grote profeet en zelfs de “vader” van de profeten in de tijd van koning  Achaz en Izebel in de 9e eeuw voor Christus. Rableh, behorend tot ons bisdom Homs aan de Libanese grens,  heeft  een groot heiligdom ter ere van deze profeet en een miraculeuze icoon. Zijn  feest wordt op 20 juli in de byzantijnse  liturgie gevierd.

https://youtu.be/tUeqQ294xxc

Op de vooravond zou onze bisschop voorgaan in de feestelijke eucharistie en nodigde onze gemeenschap uit daaraan deel te nemen. Hij wenste ook dat ik met eigen witte kazuifel mee zou concelebreren.  Vrijdag in de late namiddag reden we met gans de  gemeenschap naar Rableh. Alle leden van de  gemeenschap waren voor deze gelegenheid voorzien van hun grote  witte mantel. Vanaf Qousseir tot Rableh is het zicht langs beide kanten van de weg bijzonder droevig. Huizen en gebouwen, allemaal herleid tot hopen puin van steen en beton, weliswaar afgewisseld met  boomgaarden en groene velden.

Nvdr: Oude beelden van de bevrijding. Een tunnelstad onder Qousseir, ontvoering en foltering van inwoners, huizen in de fik bij de aftocht, verbrande aarde, maar ook opslagruimtes met medisch materiaal:

https://youtu.be/XVCTeAjwaHM

Tussen en op het puin stonden soldaten  en er waren wat meer controleposten dan we voorzien hadden. Overal autobussen, auto’s,  motoren en  groepen mensen die optrokken naar het heiligdom. We  kwamen vlak voor het evangelie toe, wat voor Syrische normen in deze omstandigheden nog  op tijd is. Ik deed mijn witte kazuifel aan en baande me een weg naar het podium, waar de bisschop me  nog een lege stoel  aanwees zodat ik me bij de 17 concelebranten kon voegen. We zagen een zee van mensen in verschillende  richtingen. De zang van het koor weerklonk over heel het terrein langs grote luidsprekers. De bisschop droeg een schitterend  groen gewaad en de meeste priesters waren in mooie witte gewaden. Deze viering was tevens een dankzegging voor de terugkeer van de mensen van Qousseir.

De bisschop drukte zijn vreugde uit omdat de mensen hier terug in veiligheid en orde kunnen leven, dank zij de standvastigheid van het volk en de heldhaftigheid  van het leger. Hij bleef herhalen: God leeft!

Na de mis werd de miraculeuze icoon van Elia in processie overgebracht naar het kleine heiligdom, voorafgegaan door een indrukwekkend muziekkorps van scouts met trommels en trompetten. De  gouverneur van Homs sprak  zijn dankbaarheid uit over de eensgezinde  strijd tegen het terrorisme, waarbij hij de bisschop en de christenen  dankte en gelukwenste.  Het muziekkorps bleef nog lange tijd spelen, waarna een uitgebreid kleurrijk vuurwerk boven de massa uiteenspatte. In drommen gingen de mensen  het kleine heiligdom binnen om de miraculeuze icoon van de heilige Elias te vereren, waarvoor ze eerbiedig zich van hun  schoeisel ontdeden.

Over heel het terrein verspreid lagen groepen mensen op een tapijt of op matrassen terwijl ze koffie of thee dronken met een versnapering. En allen wensten elkaar een zalige feestdag van de heilige Elias. Voortdurend kwamen mensen naar ons toe om te vragen of ze met ons of met de zusters op de foto mochten staan.  Dikwijls wilden ze dat we voor hen baden en hun kinderen zegenden. De bisschop had de priesters en onze gemeenschap uitgenodigd voor een avondmaal  in een van de gebouwen op het terrein. Het was overvloedig  maar ook eenvoudig.

Nadat wij gegeten en gedronken hadden, maakten we plaats voor de leden van het muziekkorps en daarna kwamen weer anderen aan de  beurt. En zo namen we deel aan een echt volksfeest van Syrische christenen. Voor mij was deze vrijdagavond 19 juli een blijde en geheel onverwachte verrassing voor de 55e verjaardag van mijn  priesterwijding. En hierop volgde nog een door mij onvoorziene  wending. Zaterdagavond zongen we plechtig de vespers in onze kleine kapel van de nieuwbouw. Daarna  kondigde Moeder Agnes-Mariam aan dat deze kapel voortaan naar de profeet Daniel zou genoemd worden, naar aanleiding van mijn  wijdingsjubileum en vroeg of ik de aanwezigen wilde zegenen. Op het grote terras was gebak voorzien zoals op een verjaardag gebruikelijk is. Het werd bovendien een bijzondere avond omdat de kinderen spontaan hun vroegste (erg dramatische) herinneringen begonnen  te vertellen alsook de manier waarop ze toen hier opgevangen werden. We luisterden allen met gespannen aandacht. En zo werd het zonder dat we het beseften middernacht…

Ibrahim Srour
Ibrahim

En zondagmorgen vertrokken we al vroeg om in Qâra de eucharistie mee te vieren n.a.v. de 40e dag van het overlijden van de  vader van Ibrahim, onze ongehuwde ingenieur, eindverantwoordelijke voor het terrein. Daarna trokken abouna Georges, onze Libanese orthodoxe diaken en ik weer op ziekenbezoek. Als je in Qâra de wegen bekijkt en de huizen langs de weg, kun je  de indruk krijgen dat je in een Afrikaans dorp bent. Wanneer je dan een huis binnen gaat, ben je soms stom verbaasd over de pracht van de woning en  de mooie binnentuin met zwembad en prieeltje!

Ramptoerisme

We hebben goede vrienden op bezoek gehad, o.m. Daniel Solymani en zijn  vriend uit Hongarije, verantwoordelijk voor het buitenlands beleid van de ridders van Malta. Samen met moeder Agnes-Mariam en zr. Carmel hebben ze deze week in de buurt van Aleppo een ziekenhuis ingehuldigd. Tot voor kort waren daar nog tienduizenden mensen verstoken van iedere medische hulp in de buurt. MSJM (Monastery Saint James the Mutilated) heeft daar een klein ziekenhuis ingericht en deze ridders van Malta hebben nu voor de uitbreiding gezorgd. Met deze Hongaren is het altijd heel aangenaam van gedachten te wisselen over de dynamische en moedige politiek, vooral gezinspolitiek van Hongarije. Toen iemand hem vroeg hoeveel procent moslims de Hongaarse bevolking kent, wat zijn antwoord erg duidelijk: 0!

Onverwacht werden we donderdagmiddag echter het middelpunt van ramptoerisme. De ruimte die wij “médicinale” noemen, grenst enerzijds aan de garages en de winkel, anderzijds aan de keuken en het klooster. Deze ruimte heeft een dak en  zijwanden van plastiek. Het is daar overdag in de zomer ondraaglijk warm. Er worden allerlei kruiden en vruchten gedroogd en kaarsen, zalven, thee, zeep … gemaakt. Iemand had gemerkt dat er verdacht veel rook uit die ruimte kwam.  Toen allen kwamen toegelopen was er in een hoek juist vuur ontstaan dat zich razend snel met al dat kurkdroog materiaal uitbreidde. Indien we tien minuten later gekomen waren, zou de hele ruimte in lichte laaie gestaan hebben en mogelijk overgeslagen zijn naar de kaarsenmakerij en het klooster. Er hing zulk een verstikkende rook dat men maar heel even een emmer water kon uitgieten en naar buiten vluchten. Toch werd het vuur zo ongeveer bedwongen.  De  brandweer arriveerde  met twee oude wagens en het nodige materiaal. Ze moesten  nog maar heel even spuiten en met hun groot zuigmachine was de ruimte meteen rookvrij. Ondertussen waren veel mensen toegestroomd die wilden helpen. De vuile smurrie gutste langs een buis op het voorplein, dat vorige week grondig was gepoetst. De brandweerlui hielpen alles proper maken. Ook wanneer heel de “médicinale” ontruimd was, lieten ze met plezier de kleine Firaaz  de hele ruimte (zichzelf en de anderen kinderen incluis) proper spuiten… Er was echter nog veel werk. Het vele materiaal dat gespaard gebleven was, moest gecontroleerd, proper gemaakt  en geordend worden. Hiermee worden immers de geneeskrachtige kruiden, dranken, zalven… gemaakt. Vermits de noodzaak geen wet kent, zoals het hier heet,(wij zeggen: nood breekt wet), werd vanavond nog lang verder gewerkt. De eucharistie en de wekelijkse nachtaanbidding worden verschoven naar de volgende dag. Tenslotte werden de besluiten getrokken: hoe kunnen we de veiligheid verhogen en bij groot gevaar de  bestrijding efficiënter organiseren?

En dit nog