Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Ons verblijf van drie weken in de abdij van Postel is vlug voorbij gegaan. Ik ben dankbaar om de grote vriendschap, het begrip en de steun die ik van velen mocht ontvangen. Sinds de blikseminslag op de abdij, dinsdag van vorige week, hebben we gans de week geen internet meer gehad. Wel ben ik als internetbedelaar in de onmiddellijke omgeving af en toe met open armen ontvangen zodat ik toch enkele mails kon versturen. Woensdag morgen vlogen we van Zaventem naar Beiroet.

Vanuit het klooster was er een goede taxidienst voorzien. De chauffeur met een Nederlands journalisten echtpaar stond ons op te wachten.

Vermits Syrische auto’s niet op de luchthaven van Beiroet mogen komen, had onze chauffeur een Libanese  wagen voorzien tot juist buiten de luchthaven. Hij was blij en fier dat hij een priester met een kruis in zijn wagen had, wat tevens de controles vergemakkelijkte. Nadat we de Syrische grens gepasseerd waren kregen we zelfs van een Syrische soldaat een roos als teken van welkom. ’s Avonds om half elf arriveerden we in Qâra waar de jongens nog een stevig avondmaal voorzien hadden, ijverig en fier door Firaaz (de jongen die we opvangen) opgediend.

Op zaterdagnamiddag vóór Pinksteren was er nog een laatste presentatie geweest in de mooie Rafaëlzaal van het gasthof de Beiaard te Postel.

De tvmol.be heeft er een opname van gemaakt en beloofde ons het resultaat te sturen zodra het klaar is. Het Geopolitiek instituut Vlaanderen en Nederland (GIVN) had vele foto’s van hun recent bezoek aan Syrië en aan ons klooster op tafels uitgestald en Rohalt, de bezieler van het  GIVN, gaf de nodige toelichting met beelden. Verder waren er nog oude en nieuwe foto’s van het leven van de  gemeenschap van Mar Yakub, naast souvenirs en producten. Zelf gaf ik een bondige samenvatting van de inhoud van mijn boekje “De kansen van onze samenleving en het evangelie”, samen met een PowerPoint. De tijd dat we heftige reacties kregen tegen onze visie op de toestand in Syrië is voorbij. Ondertussen gaat onze  aandacht meer naar de grote crisis van onze  westerse beschaving zelf. We hopen ons hiervoor in de nabije toekomst steeds meer te kunnen inzetten om een beweging van actieve en positieve weerstand tegen een morele afbraak te steunen. Morele afbraak maakt mensen ongelukkig en herleidt volkeren tot slaven. We zijn geschapen naar Gods beeld om gelukkig te zijn. Om hieraan bij te dragen willen we graag samenwerken met hen die een gelijkaardige bezieling koesteren.

P. Daniel

Vrijdag 14 juni 2019

Terwijl het westen verder slaapt…

De tijd dat ik tijdens mijn  lezingen heftige reacties kreeg, schijnt voorbij te zijn. De meesten beseffen dat ze door de media ronduit belogen worden over de oorlog in Syrië Toch blijven de monsterleugens van het begin nog ruimschoots leven, over een  “ongewapende volksopstand”, “bloedig onderdrukt” door een “verschrikkelijke dictator”, waaruit een “burgeroorlog” ontstond… nl. de westerse oorlogspropaganda die zo in  de openbare opinie een permanente oorlog wil rechtvaardigen. Al die valse meningen kwamen we terloops weer tegen, ook in eigen midden. Sommigen menen echt dat het hier de godsdiensten zijn die onderling oorlog tegen elkaar voeren en ze beweren dat het beter is alle godsdiensten aan banden te leggen. En onze kranten schreven weer over Idlib precies zoals ze het deden over Aleppo, nl. dat het Syrische leger en de Russen scholen en ziekenhuizen bombarderen en zo onder de bevolking de zoveelste humanitaire crisis veroorzaken. Dat de “internationale gemeenschap” (VS, zionisten, NAVO, golfstaten) op alle mogelijke manieren terroristen steunt om in Syrië gruwelen te  blijven plegen om te beletten dat het leger heel het land zou bevrijden, blijft krampachtig verborgen. Een Vlaamse vriend, gehuwd met een Syrische, vroeg een van onze  topjournalisten of hij stilaan klaar was om Assad in ere te herstellen… maar zijn inzicht bleek nog lang zo ver niet te zijn. De “internationale gemeenschap” is nog steeds ongevoelig voor haar eigen misdaden in de  wereld.

Het westen blijft zich voorlopig wentelen in zijn eigen vooroordelen en  de illusie van de Angelsaksische wereldoverheersing, het wilde neokapitalistische kolonialisme en een niet meer bestaande unipolaire wereldorde… Zo ging alle aandacht van de media op 5 juni naar de verjaardag van de D-Day in de Britse havenstad Portsmouth. Trump en de Europese leiders van de NAVO vierden zichzelf als de helden van de vrede, de vrijheid en de democratie. Rusland, die  veruit de hoogste prijs betaalde voor deze bevrijding werd niet uitgenodigd. Vooral wilden de westerse leiders hun bereidheid manifesteren om deze waarden te verdedigen  tegen de zogenaamde huidige dreigingen (natuurlijk Rusland, China, Iran, Syrië, Venezuela, Noord-Korea). Volgens het politiek correcte denken moeten deze landen  bestreden en geïsoleerd worden.

Op dezelfde dag van deze potsierlijke zelfverheerlijking kwamen echter Vladimir Poetin en Xi Jinping in Moskou samen om nieuwe gezamenlijke projecten te tekenen voor een 30 miljard  dollar, terwijl ze vorig jaar dit al gedaan hadden voor een 100 miljard dollar. Het gaat over energie, communicatie, spitstechnologie, treinverbindingen, wegen, havens… En vooral, ze engageren zich  om eens hun betalingen helemaal in de nationale munten te kunnen verrichten: de roebel en de yan.

Zo werken China en Rusland onverstoord enerzijds aan een gigantische nieuwe Zijderoute (gelanceerd sinds 2013), anderzijds aan een groots Euro-Aziatische economische unie en samen aan een oersterk Euro-Aziatisch partnerschap. Rusland en China delen dezelfde visie inzake strategische veiligheid in de wereld en deze staat haaks op de houding van de VS en de  NAVO. Voor deze ontmoeting hadden onze media geen enkele aandacht. Zij waren te gefascineerd door de geweldige outfit die Melania Trump gekozen had. Terwijl de unipolaire wereld van het Amerikaans imperium instort, verkeert het westen nog in zijn winterslaap.


In het Licht van het Kruis

Lijden, kruis en sterven horen bij ons menselijk bestaan. Ieder lijden is  “menselijk” en een leven zonder  lijden kan zelfs niet menselijk genoemd worden. “Onmenselijk lijden” bestaat dus eigenlijk niet. Er zijn wel onmenselijke handelingen waardoor anderen onrechtvaardig  lijden, maar dit lijden zelf is  niet onmenselijk. Tenslotte horen geboorte en dood bij het leven zoals de twee oevers van dezelfde stroom. We moeten uiteraard wel alles doen wat mogelijk is om het lijden voor anderen te verzachten, weg te nemen en te vermijden. Wie meent dat lijden en sterven helemaal uit het menselijk leven kunnen en moeten weggenomen worden, maakt een gevaarlijke vergissing. De goede houding is deze: al het mogelijke doen om het lijden te  verzachten of weg te nemen en wat overblijft met zoveel zorg als mogelijk is te omringen. Door ons lijden en sterven samen met Christus worden we  omgevormd tot de “nieuwe mens” en het Leven van de Verrezen Heer.

Een jong gezin uit onze vriendenkring heeft een baby met het syndroom van Down, trisomie, een chromosomale afwijking, gewoonlijk mongooltje genoemd. Herhaaldelijk, ook in christelijke middens en door gelovige medische diensten werd hen gesproken over de zogenaamde oplossing die  nu voor een dergelijke zwangerschap bestaat: het kindje “wegnemen”. De jonge ouders hebben echter bewust gekozen voor dit kindje en willen het behouden. Op alle mogelijk wijzen tonen zij aan het kindje zelf en aan de  omgeving dat het geliefd is, zodat het nu al de vreugde van het hele gezin is. Dergelijke kinderen hebben dikwijls ook andere beperkingen (horen, zien…). Verdere onderzoeken wijzen echter uit dat de resultaten eerder goed zijn. Welnu, je hoeft geen profeet te zijn om te beseffen dat een kindje,  op die wijze ontvangen en bemind, een grote zegen is voor deze ouders en voor heel het gezin.

Prof. Jérôme Lejeune –  de ontdekker van dit syndroom – sloot een van zijn voordrachten ooit af met dit waar gebeurde verhaal, zoals we het zelf hoorden. Op een nacht werden in Oostenrijk twee kinderen geboren die toen nog door de huisdokter ter wereld werden gebracht. De ene baby  was een meisje met het Down syndroom, de andere  baby was een kerngezonde jongen. De moeder van het meisje werd erg ziek en zorgbehoevend. Het minder valide dochtertje verzorgde haar moeder zo goed zij kon. Moeder is gestorven terwijl deze dochter met al haar beperktheden haar nog een mooie levensavond heeft bezorgd.  De dokter die de twee kinderen ’s nachts ter wereld had gebracht, was de naam van de  baby met het syndroom van Down vergeten. De naam van de kerngezonde jongen had hij echter onthouden: Adolf Hitler.

Besluit: het is een zware vergissing te denken dat we de wereld beter  maken door mensen met een beperking (op onmenselijke wijze) uit te roeien. Ze kunnen een grote zegen zijn. Immers, zoals de hemel verheven is boven de  aarde (cf. Jesaja 55, 9),  zo zijn Gods gedachten, plannen en mogelijkheden verheven boven de onze. Zo  zijn er nog ouders die  hun kindje met trisomie vol liefde ontvangen: https://www.lesalonbeige.fr/des-parents-accueillent-avec-joie-des-jumeaux-dont-lun-est-atteint-de-trisomie/

En dit nog

P. Daniel