Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Wat is er nodig voor het herstel van de vrede in Syrië? Vassily Nebenzya, Russisch permanent vertegenwoordiger zei het woensdag voor de VN Veiligheidsraad nog eens duidelijk: alle gebieden moeten onder gezag van de Syrische staat komen, de heropbouw moet gesteund worden en de terugkeer van de vluchtelingen vergemakkelijkt, humanitaire hulp moet in afspraak met de Syrische regering geleverd worden en mag niet gepolitiseerd worden, de economische sancties moeten opgeheven worden.

Het westen blijft het tegendeel doen. Macron wil een “politiek proces” volgens kolonialistische voorwaarden. Hij heeft echter te veel Syrisch bloed aan zijn handen om de Syriërs de les te spellen en zou overigens beter naar zijn eigen land kijken en president van het volk worden in plaats van een rijke elite te dienen tegen het volk in. Ook in de VS schijnen de neoconservatieven weer de overhand te krijgen met nieuwe impulsen voor het Amerikaans imperialisme en interventionisme. Ze steunen volop de agressie van de zionisten. Ze bereiden zich voor om in Venezuela (het “kleine Venetië!”) en alle andere landen van de Caraïben ontwrichting te brengen en de bodemrijkdommen te stelen, nu het in Syrië niet gelukt is. Ondertussen voeren ze een genadeloze strijd tegen Rusland en China. Heeft D. Trump de moed en de kracht verloren om deze mensonwaardige politiek te veranderen?

Ondanks alle “internationale” tegenwerking gaat de heropbouw van Syrië toch gestadig verder. Weer werd een massa wapens gevonden in Daraa, Damascus en Homs. Vluchtelingen blijven terugkeren uit Jordanië en Libanon. Meer dan 3000 soldaten uit W-Daraa, die in het begin van de oorlog overliepen, keerden dinsdag terug naar het Syrische leger. De banden met Rusland en Iran worden steeds nauwer, alsook met Jordanië en Irak. Steeds meer landen willen contact met Damascus. Het festival van “Made in Syria” gaat verder.

Het Wereld Economisch Forum in Davos (Zwitserland, 22-25 jan. 2019) heeft aangetoond dat er iets schort aan de solidariteit en gelijke verdeling van de lasten. Met 1.500 privéjets kwamen de miljardairs naar daar gevlogen om tijdens deze hoogmis de gewone mensen te vertellen hoe ze zich nog beter kunnen inzetten voor het paradijs (van de elite). De verrassend kritische interventie van de Nederlandse historicus Rutger Bregman ging de wereld rond. Inderdaad, wanneer 1% van de wereldbevolking meer rijkdom bezit dan de 99% overigen (volgens de Argentijnse professor Atilio A. Boron) wordt het tijd dat er een anti-imperialistische wereldbeweging komt. De mogelijke ineenstorting van het Amerikaanse-Israëlische-Britse imperium zou dit proces kunnen bespoedigen. Hopelijk brengt dit ondertussen niet te veel ellende mee. We beleven in ieder geval het einde van een tijdperk en de geboorte van een nieuw tijdperk. Of gaan we echt naar het einde van het einde der tijden?

Je krijgt een verslag van een hartverwarmende oecumenische ontmoeting, enkele commentaren op reacties en zeer uitgebreide info en video’s over Syrië en de geopolitiek. Voor het hoofdgedeelte heb ik me zelf uitgenodigd voor een ingebeelde dialoog met de nu overleden Etienne Vermeersch, die blijkbaar beschouwd wordt als de kerkvader van vrijzinnig België.

P. Daniel

Vrijdag 1 februari 2019

Ware oecumene


Voor de oorlog kwamen de priesters van de omgeving, katholieken en orthodoxen, regelmatig samen. De jonge Syrisch-katholieke priester van de parochie van Mar Moussa in Anabek, abouna Said, heeft deze regelmatige ontmoetingen zelf niet gekend, maar koesterde het verlangen om deze terug op te starten. Zo waren we vorige zaterdag met een 15-tal in zijn pastorie aanwezig. Ongeveer de helft van de aanwezige clerus is gehuwd, wat hier mogelijk is. Hij gaf ons een afbeelding van de barmhartige Samaritaan met daarop het gebed voor de eenheid van alle christenen, dat we samen baden. Om het delen met elkaar in te zetten, sprak abouna Said een vurig welkom uit in deze zin. Vijf maanden heb ik nagedacht over het belang van dit samenzijn. Verschillende priesters en vele gelovigen zijn wegens de oorlog gevlucht. Vele jongeren willen een diploma en een goed werk en verlangen in het buitenland op zoek te gaan. Wij zijn gebleven. Er zijn mogelijk nog slechts 250.000 christenen in Syrië. Wij, Syrisch katholieken, Syrisch orthodoxen, Grieks-melchitische katholieken, Grieks orthodoxen… we hebben allemaal dezelfde problemen en wij zijn moe. We hebben bemoediging nodig en wij willen volhouden. Er is nood aan goede en vurige priesters, die elkaar steunen.

Hierna werd gedeeld. De vraag kwam of er geen gezamenlijke christelijke tv-zender kan opgezet worden. Er is in dit overwegend moslimland wel een welwillendheid tegenover christenen. Met Kerstmis en Pasen geven de officiële zenders uitgebreide uitzendingen over de vieringen (in tegenstelling tot ons “christelijk”’ westen waar de officiële uitzendingen over feestelijke Kerst- of Pasenvieringen bijzonder kort zijn of één aspect zo sterk benadrukken dat het kritiek kan uitlokken!) Toch zijn christelijke jongeren zo door een moslimwereld opgeslorpt dat ze maar weinig kans hebben voor een goede opvoeding in de rijkdom van het christelijk geloof en leven. Hiervoor moeten vooral de universitairen benaderd worden. Er zijn moeilijkheden met protestanten die orthodoxen en katholieken opzoeken en opnieuw dopen. Grote moeilijkheden zijn er met bepaalde sluwe sekteleiders, die sinds drie decennia vanuit het buitenland geld krijgt om de kerken hier te ondermijnen. Zij hebben van alle kerken al gelovigen weten te winnen en zelfs ook enkele priesters.
Allen waren het er over eens om voortaan Pasen samen trachten te vieren op de oosterse datum en niet op de westerse. Op verschillende plaatsen is dit al gebeurd. Er zijn ook katholieke bisschoppen die samen met orthodoxen zo Pasen vierden. Het verloopt echter overal niet even vlot. Er werd een brief opgesteld die eensgezind werd ondertekend om zo Pasen samen te vieren.
Abouna Said toonde zich een goede en hartelijke gastheer. Hij bood ons een eenvoudig maar lekker middagmaal aan. Terug in de ontvangstzaal werd voor overvloedig fruit gezorgd. De volgende ontmoeting volgende maand zal ook op een zaterdag plaats vinden en dan zullen wij met de gemeenschap Mar Yakub gastheer zijn. De concrete datum zal later afgesproken worden. Deze ontmoeting gaf alvast een waardige en bemoedigende oecumenische impuls.

Gemiste dialoog met een geëerd vrijzinnig filosoof

Op 18 januari 2019 is Etienne Vermeersch (°1935) uit onze samenleving gestapt. Samen met Leo Apostel en Jaap Kruithof was hij het gezicht en het gezag van vrijzinnig intellectueel Vlaanderen. Hij was klassiek filoloog, filosoof, ethicus, scepticus, polemist, hoogleraar en ere-vicerector van de Universiteit van Gent. Tot zijn 25e jaar was hij vroom katholiek en begon zelfs zijn noviciaat bij de paters Jezuïeten in Drongen. Daarna brak hij met het geloof en werd vanaf de jaren  ’60 een heftige atheist en materialist. Zijn belangstgelling ging vlug over van de filosofie naar maatschappelijke problemen. Hij werd voorzitter van het raadgevend comité voor bio-ethiek en was de voornaamste promotor van abortus en  euthanasie. De overbevolking en de zorg voor het milieu waren voor hem  de  grootste problemen  en zelf bleef hij ook gewild kinderloos. Na de gedwongen uitwijzing van  de Nigeriaanse azielzoekster Samira Adamu in 1998, die hierbij de dood vond, heeft hij zich sterk ingezet voor een menselijke uitwijzing. Hij kloeg over het “Lourdes-effekt” of de wonderlijke genezingen met vage foto’s en feiten die niet kunnen gecontroleerrd worden.  Hij bleek een onwankelbaar geloof te hebben in het niet bestaan van God, dat hij met grote passie verkondigde.  

Deze  man heb ik nooit ontmoet en heb ook nooit iets van hem gelezen. Na zijn dood zag en hoorde ik het interview  dat anderhalf jaar eerder was opgenomen en las ik enkele commentaren, die hem beschouwen als zowat de kerkvader van het vrijzinnig genootschap van ons land. Hij komt mij over als een enorm gedreven man, altijd op zoek naar nieuwe onderwerpen om uit te werken, met een bepaalde mate van eerlijkheid, menselijkheid en relativering van zichzelf. Eerlijk gezegd, er is toch maar weinig dat mij aantrekt in de persoon en het denken van deze  filosoof. Dat ligt natuurlijk aan mij. Ook wat de pers ons meegeeft als zijn laatste raadgevingen omtrent het geheim voor “een goed en  lang leven” (“bega geen stommiteiten”) kan mij niet bekoren. Missen is zo menselijk. Ons leven is soms een aaneenschakeling van kleine en  minder kleine vergissingen. Als we te zeer geobsedeerd zijn  door het vermijden van iedere verkeerde beslissing of daad, zo meen ik, zouden we wel eens het gevaar kunnen lopen dat heel ons leven één stommiteit wordt. Natuurlijk moeten we trachten flaters te vermijden, maar als we er toch een begaan is dit niet het einde van de wereld. Een persoonlijke  katastroof  kan  in ons krachten opwekken waarvan we vooraf niet eens wisten dat we ze hadden.  Hoevele mensen hebben na een door eigen schuld veroorzaakte dramatische periode, een nieuwe levenskracht ervaren zoals ze voorheen nooit gekend hebben? Onze filosoof denkt wellicht aan stommiteiten  die een leven vernietigen. Ik denk aan de wijze waarop we hiermee omgaan, aan het enorme potentieel van onze wil en de bijna onbeperkte creativiteit van het leven. Overigens, gaat ons diepste verlangen niet eerder uit naar een gelukkig leven dan naar een lang en goed leven?

Toch zijn er dingen die mij in hem wel hebben aangesproken. Enerzijds de sterke Godservaring die hij tijdens zijn noviaat bij de paters jezuïeten gehad heeft en anderzijds de zo sterke zekerheid waarmee hij al de waarden en werkelijkheden van het christelijk geloof daarna van tafel veegt. Welnu, daarover had ik  graag met hem willen dialogeren. Ik herinner mij vaag dat hij in een uitzending van lang geleden daarover handelde en verder misprijzend  sprak  over een  bepaalde passage uit het Nieuwe Testament als zijnde  wat fantasie. En dan wist hij “met zekerheid” te vertellen dat er geen God bestaat, geen verrijzenis, geen hemel enz… Zijn uitleg zal zeker ook door sommige gelovigen en zelfs ‘bijbelkenners’ welwillend worden onthaald. Sommigen trekken graag de authenticitiet van de Evangelies in twijfel en niet de authenticiteit van een koran die enkele honderde jaren na de feiten  is gefabriceerd. Welnu, er bestaat in heel de oudheid niet één biografie van een keizer die ook maar in de verte vanuit historische betrouwbaarheid te vergelijken is met de biografie die de vier evangelies ons van Jezus geven. En de keizers wilden doorgaans zichzelf verheerlijkt zien en hadden daarvoor een legertje schrijvers klaar, terwijl Jesus toch maar gold als een door de Romeinen gekruisigde slaaf. Merkwaardig niet? Er zijn  verschillen omdat de evangelisten voor verschillend publiek schreven, voor joodse gelovigen of voor gelovigen uit de volken.  Matteus en Johannes zijn ooggetuigen; Marcus en Lucas nauwkeurige schrijvers van wat ooggetuigen hen meedeelden. En hun verschillen zijn uiteindelijk eerder aanvullingen van elkaar. Bovendien zijn  de verschillen in de evangelies een bewijs dat er nooit een poging ondernomen is om er één geforceerde standaardvoorstelling van te maken. In de 18e eeuw onstonden in sommige protestantse kringen beweringen die stelden  dat de Evangelies eigenlijk samenraapsels waren uit onbekende bron en deze leven nu  nog voort. In feite zijn er vanaf de eerste eeuw vele en duidelijke getuigenissen die aantonen dat het Evangelie van Matteus door Matteus geschreven is, dat van Marcus door Marcus, dat van Lukas door Lukas en dat van Johannes door Johannes. Werkelijk, de evangelisten bedoelden te schrijven wat ze schreven en ze wisten waarover ze het hadden.

Wat ik verder graag met hem gedeeld zou hebben, is het bestaan van een werkelijkheid die niet materieel, fysisch, positivistisch  waarneembaar is. Vrijzinnigen leggen sterk de nadruk op het enkel aanvaarden van wat materieel waarneembaar is, waarvoor positivistisch voldoende bewijzen  bestaan. We geven graag toe dat hier een deel van de  grootheid van de  wetenschap ligt. Wie in een laboratorium, waar ter wereld, een uitvinding doet, kan deze over heel de wereld delen, los van alle geloof, etnische afkomst, kleur, overtuiging…De waarheid van deze ontdekking is universeel. We mogen echter niet vergeten dat er ook religieuze ervaringen zijn waarvoor geen enkel materieel bewijs mogelijk is en die toch even werkelijk zijn. Iemand kan door een adembenemend natuurzicht in de  bergen overweldigd worden, of door het lijden en sterven van een geliefde zo diep getroffen zijn dat hierdoor diens verdere leven zonder meer bepaald wordt. In geen enkel laboratorium kunnen deze geestelijke ervaringen vastgelegd worden. En toch zijn ze een zeer belangrijke werkelijkheid. Hoevele mensen hebben hun verdere levensinzet niet te danken aan een niet materieel waarneembare geestelijke ervaring?

Onze filosoof is van vroom katholiek een vurige atheist en materialist geworden. Laazt me enkele voorbeelden geven die me zelf getroffen hebben en die het bestaan van een religieuze werkelijkheid en een religieuze ervaring illustreren.

Het leven van de  beroemde Franse arts Alexis Carrel (+ 1944) lijkt even op dat van onze vrijzinnige filosoof. Hij groeit op in een vroom katholiek gezin en krijgt zijn opvoeding bij de Jezuïeten. Aan de universiteit wordt Alexis echter volkomen agnost. Wat  hem  vooral ergert in deze wetenschappelijke tijd is het gebed en geloof in Lourdes. Hij gaat helemaal op in de geneeskunde en zal er  ook zijn succesvolle carrière van maken. In 1912 krijgt hij zelfs de Nobelprijs voor geneeskunde. Hij gaat als arts mee met een ziekenbedevaart naar Lourdes. Het is voor hem een kans om daarna eens grondig af te rekenen met het voor hem  zinloze fenomeen van Lourdes. Bij de zieken is Marie Balley, een van zijn patienten. Ze is ongeneeslijk en in haar laatste fase. Het was haar laatste wens om nog eens naar de grot gedragen te worden. Wanneer ze daar is, zegt ze: “ik ben genezen”. Op de terugweg moet dr. Carrel vaststellen dat de ziekte inderdaad aan het genezen is.  Uiteindelijk zal Marie Balley helemaal herstellen zonder dat dr. Alexis Carrel daarvoor ook maar de minste  wetenschappelijke verklaring  kan vinden. Dit bewerkt een totale ommekeer van zijn  leven. Hij ontdekt een werkelijkheid die hij verworpen heeft. Het hele verhaal schrijft hij nauwkeurig uit in een reisverslag naar Lourdes. Tevens schrijft hij een korte verhandeling over het gebed, dat gelezen kan worden als een uitgebreide bijsluiter bij een medicament: wat is het, hoe werkt het, hoe gebruiken…? Daarin schrijft hij dat de overgrote meerderheid van de Fransen niet in staat is  echt te leven omdat ze niet kan  geloven noch liefhebben. En hij besluit: authentiek gebed vermag alles. Uiteindelijk schrijft hij “De onbekende mens” dat een bestseller wordt. Omwille van zijn  totale en spectaculaire ommekeer moet hij Frankrijk verlaten, maar hij wordt met open armen ontvangen in het Rockefeller Instituut voor geneeskunde in New York. (video)

Dieu existe, je L'ai rencontré

Nog twee voorbeelden van de omgekeerde weg: van materialistisch naar vurig katholiek. André Frossard (+ 1995), de  zoon van Louis-Oscar Frossard, stichter van de communistische partij in Frankrijk, krijgt een volmaakt agnostische opvoeding. De vraag naar het bestaan van God werd zelfs niet eens gesteld. Hij wordt journalist. Hij is 20 jaar en rijdt met zijn vriend André Willemin rond in het Quartier Latin in Parijs. Zijn vriend wil even iemand bezoeken en André Frossard wacht in zijn  auto totdat hij van ongeduld op zoek gaat. Hij gaat ergens een open deur binnen en komt per toeval in een kapel terecht waar zusters aanbidding houden bij het Uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Enkele minuten later stapt hij buiten en ziet ook zijn  vriend. Hij zegt: ik ben gelovig, ik ben katholiek! En dat is zo gebleven voor de rest van zijn  leven. Hij schrijft zijn  verhaal uit in een boek, dat een bestseller werd: “God bestaat, ik heb Hem ontmoet”. Pas meer  dan drie decennia later publiceert hij dit verhaal omdat hij zijn  vader en de communistische partij niet wilde benadelen. In zijn  boek toont hij ook aan dat hij in zijn  jeugd nooit met enige parktijk of leer van het christelijk geloof in contact kwam. Hij schreef later nog vele getuigenissen, o.a. over paus Johannes Paulus II. (video)

Tatiana Goricheva (° 1947 Leningrad) was een van de ontembare jeugdleidsters van de  Sovjetunie, radicaal atheist en materialist. Toen verschillenden van haar vrienden zich van het leven benamen, begon ze te twijfelen aan de zin van haar inzet. Het ontdekken en bidden van het “Onze Vader” veranderde haar leven grondig. Ze werd vurig katholiek. Herhaaldelijk belandde ze hierdoor in de gevangenis totdat ze voor de definitieve keuze gesteld werd: ofwel een enkele reis naar Siberië ofwel een definitieve verbanning naar het buitenland. Zij koos het laatste. Meteen had zij al contact met de neghatieve krachten in  de Kerk zelf. In Duitsland hoorde ze voor het eerst op tv in het openbaar over het christelijk geloof spreken door een “deskundige christen”. Ze  schreef: wat deze man in tien minuten kon afbreken, kunnen onze sovjet partijfunctionarissen niet eens in jaren gedaan krijgen! (video)

Ziedaar drie levenservaringen  niet uit een mythische oudheid maar uit onze tijd, die ieder  uitvoerig kan  onderzoeken en die het bestaan aantonen van een religieuze werkelijkheid en de  verrassende  doorbraak van het christelijk geloof. Fr. Nietzsche kondigde triomfantelijk de “dood van God” af, wat gretig  door velen werd overgenomen, maar God blijft leven en Nietzsche is dood. (Hierbij nog een video die ik zojuist ontving, het getuigenis van Natalie Saracco, ervaring van de  dood: “Ik heb Jezus gezien in tranen”, Frans, 50’.

 “Durf zelfstandig denken” is een terechte aanmoediging om eigen vrije wil en  eigen verstand te gebruiken. Bij de interpretatie hiervan lijken onze vrijzinnige broeders en zusters ook weer een belangrijke werkelijkheid te negeren. Inderdaad ligt de waardigheid van ons menselijk handelen in  het feit dat wij zelf vrij beslissen en de  verantwoordelijkheid dragen voor ons doen.  Wie hierbij de moed heeft om ze zeggen: “kijk, voor die stommiteit ben ik  verantwoordelijk”, die persoon kan  ook zeggen: “dat mooi werk heb ik gedaan”. We moeten dus heel voorzichtig zijn met iemand “ontoerekeningsvatbaar” te verklaren. Daarmee nemen we  de waardigheid van zijn menselijk handelen weg. Iedereen blijft, denk ik,  hoe geestelijk ontwricht hij/zij ook moge  zijn, bijna altijd ergens diep in zich de vrijheid blijft bewaren om te kiezen voor het goede of het kwade. Toch rust  op de vrijheid van ieder  van ons een  grote beperktheid. We zijn  in onze tijd terecht heel gevoelig voor medezeggingschap en inspraak, maar heb je je al eens  goed gerealiseerd dat je voor het allerbelangrijkste van  je eigen  leven niet de minste inspraak gehad  hebt? Je hebt het leven gekregen zonder er om te vragen, in een bepaald gezin en een bepaalde tijd, die je niet gekozen hebt,  met bepaalde lichamelijke, geestelijke, intellectuele kwaliteiten en gebreken,  waarin je niet de minste medezeggingschap had… Vanaf het moment van je  conceptie was alles klaar, de kleur van je haar en ogen, lichamelijke en geestelijke eigenschappen… Wanneer iemand in alles wat er in de maatschappij gebeurt absoluut  zijn/haar zeg wil hebben, zal zo iemand niet gek worden wanneer deze persoon zich realiseert  hier op aarde gekomen te zijn met 0,0 % inspraak over alles wat eigen  leven  en persoon betreft? Inderdaad zijn  sommige grote filosofen op die weg ook terecht gekomen, zoals Friedrich Nietzsche en Jean-Paul Sartre. We hoeven echter niet volslagen gek te worden, er is een andere mogelijkheid om hiermee om te gaan. We kunnen nederig de werkelijkheid erkennen en aanvaarden dat we schepsel zijn. We kunnen ons leven dankbaar als kostbare gave ontvangen zoals het gegeven is door de  Schepper en proberen met ons verstand en onze wil er het beste van te maken vanuit een goed ontwikkeld geweten.

Tenslotte meen ik dat vele vrijzinnigen nog vastzitten in een onverantwoorde verering van de “Verlichting”, die steunt op een krampachtige tegenstelling tussen geloof en rede. Ze noemen de middeleeuwen  duister (omwille van het heersende geloof) in  tegenstelling tot de periode  daarna, de Verlichting (omwille van de rede). Die Verlichting is een mythe. Vele en goede historici tonen in onze tijd op verpletterende wijze aan dat de werkelijkheid eerder omgekeerd is. De universiteiten zijn  in de Middeleeuwen ontstaan uit de katholieke Kerk en omwille van het christelijk geloof, dat de onafhankelijkheid van de aardse waarden erkent.  De Europese  landbouw en de economie  hebben we vooral te danken aan het monnikenwerk. Kunst,  cultuur en zo vele andere aspecten komen eveneens voor de overgrote meerderheid uit het katholiek geloof.  De Engelse historicus Thomas E. Woods werkte dit meesterlijk uit in zijn  studie over de bouwmeesters van Europa en de  geboorte van een beschaving uit de katholieke Kerk. De Franse Revolutie wilde Kerk en geloof vernietigen maar besefte niet dat ze een nieuwe en slechte vorm van kerk en geloof invoerde: de aanbidding  van de “godin” van de rede! Clerus en  dogma’s moesten verdwijnen en werden vervangen door de terreur van de republikijnse  functionarissen en hun ultimatums. De echte evangelische waarden werden afgeschaft en vervangen door een surrogaat van “vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid”, waardoor massa’s onschuldigen in gevangenissen werden omgebracht en  miljoenen de dood vonden, onder meer door een  gruwelijk gelijk makende  guillotine! We schreven  dit eerder al uit (De dikke mist van de “Verlichting”, XIII/41  vrijdag 12 oktober 2018; Geschiedenisvervalsing. Reacties, XIII/42  vrijdag 19 oktober 2018; Het laatste bolwerk: een antikatholiek syndroom, XIV/3, vrijdag 18 januari 2019).

De absolute tegenstelling tussen geloof en rede, die  vrijzinnigen graag aanhouden,  is een krampachtige poging om de voor ons onbeperkte werkelijkheid te reduceren tot  het materialistische waarneembare. Onze filosoof beweert met de grootste stelligheid dat wij uit sterrenstof ontstaan zijn en terugkeren naar dit sterrenstof waarbij ook ons bewustzijn zomaar zou verdwijnen. Dit is pure fantasie, zonder werkelijke grond, wat hij juist verwijt aan hen die in de verrijzenis geloven. Inderdaad heeft niemand de verrijzenis van Jezus zelf kunnen waarnemen. Heeft iemand het ontstaan van het heelal wel waargenomen? En moet je daarom zeggen dat je niet in het bestaan van schepping en de natuur kunt geloven? We hebben lang de Big Bang theorie aangenomen, die maar een veronderstelling is. Ondertussen beweert een Braziliaanse geleerde dat er nooit een Big Bang bestaan heeft. Het uitdeinend heelal bewijst voor hem dat er een inkrimpend heelal aan vooraf ging. Laten we verder gaan met fantastische ontdekkingen te doen maar zonder  naïef te zijn. Wij zijn niet de scheppers ervan. De schepping van het heelal  overstijgt ons, maar laten we er wel dankbaar van  leven. Het zelfde voor de verrijzenis, die ons overstijgt maar waar we wel van leven. Onze filosoof reduceert dit geloof graag tot het gedachtengoed  van Zarathustra, een Perzische profeet waarover onze vrijzinnige  filosoof gepassioneerd spreekt, hoewel we op eeuwen na niet eens weten wanneer hij geleefd heeft (13e eeuw of 6e eeuw vóór Christus?). Het ontstaan van het wereldwijde geloof in Jezus’ verrijzenis daarentegen is  duidelijk vast te stellen,  kort na Jezus’ aardse leven. Was dit het werk van de apostelen die tijdens  Jezus leven zelf niet eens geloofden? Waren zij een soort oppermachtige en schatrijke Bilderberggroep? Helemaal niet. Zij waren hoofdzakelijk simpele vissers van Galilea.  Voor het ontstaan van het wereldwijde geloof in Jezus verrijzenis houdt geen enkele verklaring stand, behalve die welke Jezus zelf gaf, nl. dat Hij hen zijn  Geest zou zenden die hen in  staat zal stellen over heel de wereld van Hem te getuigen. De waarneembare bewijzen hiervoor kunnen we sindsdien door de eeuwen heen tot nu toe nauwkeurig vaststellen. Alles wijst er op dat Jezus werkelijk gelijk heeft wanneer Hij zegt dat alles zal vergaan en dat alleen zijn Woord zal blijven. Terecht zei Jezus ook: Zalig zij die aan Mij geen aanstoot nemen.

Het grote verlangen van onze vrijzinnige filosoof is zoveel mogelijk mensen tot            afval te brengen. Welnu, onze passie is het tegenovergestelde. Ondanks de fouten van mensen van de Kerk en van gewone  gelovigen,  willen we de schoonheid tonen van het gelaat van de ware Kerk en  de enorme levenskracht van het geloof in Jezus Christus, gestorven en verrezen. Laten we niet worden als een kleine jongen die eindelijk de knopen van zijn  jasje zelf kan dichtdoen en zich dan  gaat gedragen als de keizer van Japan of de schepper van het heelal. Durf denken, gebruik uw verstand en uw vrije wil. Aanvaard uw grootheid maar ook uw beperktheid. Het boek Genesis leert ons dat wij, mensen geschapen zijn naar Gods Beeld. Het is de enige onuitwisbare waardigheid van ieder mens. We zijn geschapen om te delen in het onuitputtelijke leven en de oneindige liefde van de  Schepper. Dat kun je al zien in de ogen van een klein kind als je er vriendelijk naar kijkt. Als aardse mensen zijn we een onbenullig stipje op een derderangs planeet in een zesderangs Melkweg. Hoewel we helemaal  aards zijn en alle chemische processen in ons ook te vinden zijn  in de rest van het heelal, is er nergens buiten ons het minste teken van een bewustzijn waar te nemen. Laten we het leven dankbaar aanvaarden zoals we het gekregen hebben in plaats van  het krampachtig langs alle kanten te blijven bestrijden en verknoeien. Abortus en euthanasie zijn mens en maatschappij onwaardig. Zijn wij zulk een primitieve samenleving dat we voor moeder en kind geen zorg kunnen dragen? Overigens wordt  de kwaliteit van een echte beschaving gemeten aan de zorg voor de zwaksten. In  wat voor  barbarendom leven wij wanneer er wereldwijd (volgens Worldometers) in 2018 zo’n 50 miljoen abortussen werden gepleegd? En zijn wij zo geprogrammeerd dat we de creativiteit missen om iedereen op zijn tijd, zijn  ritme  en zijn wijze zo goed mogelijk te helpen om het leven terug te geven, zoals we het gekregen hebben? De verering van de mythe van de  Verlichting is nog hardnekkig, tegen de historische evidentie in. “Verlichtingsfundamentalisme” bestaat wel degelijk en is géén vierkante cirkel.  “Homohuwelijk” daarentegen is wél een vierkante cirkel evenals abortus als “mensenrecht” en “het waardig sterven” door euthanasie. Een oude rakker uit de 5e eeuw vóór onze tijdrekening, de Griekse arts Hippocrates van Kos wist al dat ieder mensenleven ook in de moederschoot heilig is, terwijl sommige artsen in onze tijd met al hun kennis van de embryologie dit niet  schijnen te weten. . Weetjes en vaardigheden kun je opstapelen, wijsheid niet. De wijsheid van Hippocrates werd in de geneeskunde  gedurende alle nakomende eeuwen  erkend en  gewaardeerd tot  in de vorige eeuw. Toen namen weetjes de overhand. (Eed van Hippocrates)

In een prachtige psalm van eeuwen voor onze tijdrekening werd aan de mensheid deze houding al gegeven: “Ik dank U voor het wonder van mijn  leven, voor alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt” (psalm  139, 14). Dit is het ware levenselixir voor ieder mens.

Reacties

  • Ons vorig bericht werd door ‘golfbrekers’ o.m. met twee video’s geïllustreerd waarvoor ik hen zeer dankbaar  ben. De eerste gaat over Viktor Frankl, de joodse psychiater, over de zin van het leven. In de tweede legt dr. E. Raith-Paula haar mooie methode van “seksuele opvoeding” uit. Al jaren steunen we de mensen, organisaties en bewegingen die de morele afbraak bestrijden en meestal vissen we achter het net omdat deze reacties komen  nadat  er weer een verdere stap naar misvorming werd gezet (nog ruimere mogelijkheden voor abortus, euthanasie, transgender, homo’s  of nog meer mogelijkheden voor verslaving…). Een bezield echtpaar of opvoeder die zo creatief zou zijn  om zich in deze  methode te verdiepen, zal  vlug andere echtparen en deskundigen ontdekken met dezelfde bezieling en een ware cultuur van het leven ook in Vlaanderen op gang kunnen  brengen als een positieve revolutie. Dan zijn we een slag voor. Vergeet niet, de grootste oorlog die wereldwijd gevoerd wordt gaat tegen de vruchtbaarheid. Uit deze oorlog komen de vele andere morele ontwrichtingen voort. Dus, willen we effectief ons verdedigen, dan moeten we ook op dit terrein  een creatief initiatief nemen. Welnu, dit is er een.
  • Verschillenden vragen dat ik mijn  mening zou geven over de zaak van de humanitaire visa, die al geruime tijd in ons land grote belangstelling krijgt. Helaas kan ik dit niet doen. Ik sta er te ver van af en heb met de situatie ter plaatse geen rechtstreeks contact. Wanneer ik al jaren wel zeer sterk kan reageren tegen de berichtgeving over Syrië door onze gerenommeerde journalisten, is het  omdat ik de harmonieuze (hoewel niet ideale) samenleving in Syrië vóór de oorlog heb gekend, omdat ik met eigen ogen  heb gezien hoe de opstanden hier door vreemden van buiten af werden georganiseerd en steeds gewelddadiger werden, omdat ik in het oog van de storm heb geleefd en uiteindelijk samen met het volk beschermd en bevrijd werd door het Syrische leger en tenslotte de Russen en omdat ik samen met de mensen om mij heen en heel het Syrische volk, nog dagelijks lijd onder de  huichelarij van het westen dat met de mooiste voorwendsels blijft trachten de heropbouw van dit land en de her opstanding van dit volk tegen te werken. Wanneer iemand een  gefundeerd oordeel ka geven over de zaak van die humanitaire visa in ons land, zal ik dit graag opnemen en plaatsen.

En dit nog

https://www.bezorgdeouders.be/2019/01/09/nieuwsbrief-cbo-januari-2019/

P. Daniel

 [