Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Een vermoeiend verhaal en een lied met telkens dezelfde strofen. In bijna heel het land tracht het volk zijn leven geleidelijk te hernemen. Het leger blijft meer en meer gebied beveiligen. Ze vinden telkens weer opslagplaatsen van gevluchte terroristen vol met wapens. Woensdag was het in de omgeving van Damascus. Donderdag vindt het leger in Darrayya een werkelijk grote tunnel van 600 m.

Vrijdag heeft de door de VS geleide coalitie nog maar eens bombardementen uitgevoerd, nu in al-Baghouz Foqani (ZO Deir Ezzor) met nog maar eens tientallen burgerslachtoffers, waaronder kinderen. Ook de zionistische terreurstaat blijft raketten afschieten op Syrië, al werden de meesten neergehaald. Officiële protesten hiertegen vanwege Syrië, Rusland en Iran aan de UNO en UNO Veiligheidsraad krijgen zelfs geen antwoord. De mooie principes van het internationaal recht, handhaven van de vrede en herstel van de rechtvaardigheid moeten wijken voor het willekeurig staatsterrorisme van VS en Israël met de mooiste voorwendsels van “nationale veiligheid”. Hieruit blijkt hoe in het hart van deze hoogste organisaties zelf willekeur en onrecht voorrang krijgen.

Na nieuws uit het leven van onze gemeenschap geven we beschouwingen over een van de huidige geliefde modetrends (“bespreekbaar” maken en “outen”), enige reacties op vorig bericht en weer een overvloed aan toegezonden info en video’s.

P. Daniel X

Vrijdag 25 januari 2019

Uit het leven van Mar Yakub (https://www.maryakub.net/)

Werken aan humanitaire hulp

Maandagmorgen arriveren vijf jongeren (3 jongens, 2 meisjes) van S.O.S. Chrétiens d’Orient, samen met hun chauffeur uit Homs om ons een dag te komen helpen. Het is altijd een aangename ontmoeting van deze jongeren met de gemeenschap, ook met de kinderen. Nu was het de goede gelegenheid om de grote bidon met shampoo in flesjes te doen. Aangenaam bandwerk, maar een zeer plakkerig gedoe. Na deze lange voormiddag  was  de bidon  half  leeg en stonden er 720 flesjes shampoo klaar om bezorgd te worden aan gezinnen die voorlopig nog van alles verstoken zijn.

Woensdagavond werd na de vespers het stil gebed met een half uur ingekort om samen  verder te werken aan het inpakken van warme mutsen en hals bedekking voor kinderen, waarmee we vorige week al begonnen waren.  Ongeveer de helft moest nog gedaan worden. Deze nacht wordt na 1.00 u een jonge Fransman verwacht. Omdat hiervoor toch iemand moet wakker blijven, besloten verschillenden om dan samen  verder te blijven werken aan het inpakwerk. En zo werd het voor sommigen 3.00 u in de morgen en daarmee waren weer  vele honderden mutsen ingepakt. Donderdag werd hieraan verder gewerkt gans de dag, totdat het gedaan was. De avondeucharistie moest daarvoor een half uur verlaat worden. Daarna begonnen we onze  wekelijkse nachtaanbidding.  Ondertussen  stonden de zakken klaar met warme mutsen en  hals bedekking voor 8000 kinderen.

Feest van eenheid

Samen met de internationale week voor de eenheid van de christenen, hielden we tegelijk een noveen voor Frankrijk, Syrië en Libanon, waarbij ieder persoonlijk nog zijn eigen land kon vernoemen. Om het gebed voor de eenheid te besluiten, zijn we deze morgen met heel de gemeenschap naar het eenvoudige maar zeer hartelijke christelijke dorp Sadad gereden om daar met de Syrisch orthodoxe gemeenschap een uitgebreide eucharistie te vieren onder leiding van de jonge priester Michaiel, die werkelijk op buitengewone wijze voor zijn parochianen zorg draagt. Ook de enige Syrisch katholieke priester vierde mee. Daarna reden we naar het huisje van Mdellal, een heel klein oud vrouwtje, moederziel alleen op aarde,  die als levende martelares van het dorp wordt geëerd. Inderdaad, ze werd door terroristen verschrikkelijk geslagen die haar daarna in  haar bloed voor dood achterlieten. Ze herstelde en is nu springlevend.   Wij hebben de financiële middelen  kunnen  geven, waarmee de parochianen  haar  “schuur” tot een woonplaats konden  verbouwen. En nu wilde ze dat ik met abouna Michaiel en de parochianen haar huisje van twee kamers zou inzegenen. Wat een  feest!  Gebeden, wierook en overvloedig wijwater. Er was  gebak en frisdrank  voor iedereen. Vermits er geen meubilair is, konden we op de vloer zitten, opgepakt naast elkaar. Dan werd er gezongen. De ene na de andere zette een lied in  dat vlug door allen ritmisch werd meegezongen. Daarna volgden nog liederen in andere talen, vanwege de  zusters. Na ruim twee uur namen we afscheid.

De  pastoor wilde ons nog twee andere arme gezinnen tonen die met een kleine bijdrage hun huisje willen herstellen. Vervolgens gingen we bidden bij een  zieke moeder. De laatste ontmoeting vond plaats in het eenvoudig centrum van de S.O.S. Chrétiens d’Orient. Daar waren een twintigtal doofstommen  bijeen die ons op de meest hartelijke wijze hebben onthaald. En met wat een vreugde! Een vrouw “bad” voor ons het Onze Vader in gebaren Toen wij wilden applaudisseren leerden ze ons dat we de handen  in de hoogte moeten steken  en er mee draaien. Op korte tijd leerden we allerlei nuttige uitdrukkingen in gebarentaal: dank u wel, tot ziens… Toen we door bemiddeling van  een  tolk vroegen  welke hun  grootste moeilijkheden zijn, kregen we als antwoord dat ze geen moeilijkheden hadden, omdat iedereen hen  kent en voor hen  zorgt. Inderdaad, bij de armen en eenvoudigen is de meeste, spontane vreugde te rapen. Wat een onvergetelijk feest van  eenheid voor eenvoudige gelovigen. Terug thuis hebben we  de avond gevuld met luisteren naar elkaars uiteenzetting. Iedereen heeft namelijk één bepaalde oude kerk voorgesteld. Al waren  het nog maar enkele puzzelstukjes van een heel groot en ingewikkeld geheel, het was toch boeiend.

 “Bespreekbaarheid” en “outing” genezen de wonden zelf nog niet

In onze tijd wordt veel belang gehecht aan het praten over problemen. Alles moet “bespreekbaar” zijn. Ieder wordt aangemoedigd zich te uiten zoals hij is of zoals hij zou willen zijn. Toegegeven, onze “beroepsluisteraars”, psychiaters, psychologen en andere -peuten en -logen kunnen een zekere rust en inzicht geven aan mensen met ernstige problemen. Het is  al waardevol wanneer men door een gesprek wat tot rust gekomen is en men een beetje eigen problemen begrijpt, al is het met het inzicht van de psychiater. Dit kan genoeg moed geven om verder te gaan. Daarmee  zijn de problemen echter nog niet opgelost en de wonden niet genezen. De zin van een therapie begrijpen is nog niet gelijk aan het terugvinden van de zin van zijn leven. Viktor Frankl (+ 1997) begon met “logotherapie” opdat patiënten niet de zin van de therapie (van de psychiater) zouden leren,  maar een therapie van de zin van hun eigen leven. Hij kon heel velen helpen om het positieve in hun leven te zien en zo de zin van  eigen leven te begrijpen, te aanvaarden en te beleven (Dr. Viktor E. Frankl, Découvrir un sens à sa vie avec la logothérapie, Eng. uitgave 1959, les éditions de l’homme, Québec, 2006. Eerst beschrijft hij boeiend hoe hij zelf de concentratiekampen overleefde om dan met vele voorbeelden en  humoristisch de logotherapie uit te leggen).

Er is een organisatie in ons land die zich heeft kunnen opdringen als “Vlaams expertisecentrum voor seksuele gezondheid”. Deze organisatie pleit voor steeds vrijere beleving van seksualiteit, ruimere abortus, gay-evenementen enz. Waarom kinderen niet van kleins af met seksspelletjes vertrouwd maken? Is dat niet leuk? Ons antwoord is: kinderen in het hart van een kerncentrale vrij met lichtjes en knopjes laten spelen,  vinden ze zeker ook erg leuk, maar het resultaat kan dodelijk zijn. Seksualiteit is een geweldige kracht die leven geeft maar bij onverantwoord gebruikt kan ze ook dodelijk zijn. Genoemde organisatie kan kinderen en volwassenen wel vluchtig plezier leren met spelletjes, maar ze is onbekwaam om mensen op te voeden tot de beleving van ware liefde en zeker tot de ervaring van diep geluk. Integendeel, zo worden verslavingen gekweekt die mensen steeds meer afhankelijk en ongelukkig maken. Het is alsof stukjes van een bloem worden aangeboden terwijl mensen de hele bloementuil verdienen. Dit is onverantwoorde, bewuste misvorming. Een excellente vorming daarentegen vinden  we in het seksueel-pedagogisch preventieproject van dr. med. Elisabeth Raith-Paula, dat in  steeds meer landen door honderden medewerkers voorgesteld wordt in scholen, vormingscentra, parochiecentra en consultatiebureaus, helaas nog niet in Vlaanderen.  De handleiding is in een schitterende Nederlandse uitgave te bekomen: Wat gebeurt er in mijn lichaam? Alles over cyclus, menstruatie, vruchtbaarheid, volledig herwerkte uitgave, Betsaida, ’s-Hertogenbosch, 2017. Dit gaat niet over  oppervlakkig praten en opdringerig bespreekbaar maken, maar over verantwoord alomvattend inzicht en waardering voor de wonderlijke schoonheid van Gods schepping. Een boek bedoeld vooral voor tienermeisjes maar ook voor jongens, ouders en opvoeders van onze tijd, juist in de moeilijkste periode van hun leven wanneer kinderen van jongen tot man worden  en van meisje tot vrouw.

Onze hoger genoemde misvorm(en)de  organisatie legt ook veel nadruk op praten. Zo vinden ze dat er bijvoorbeeld over abortus meer moet gepraat worden, opdat vrouwen vlotter hiertoe zouden beslissen. Vooral vindt die organisatie het erg dat zovele vrouwen nog een schuldgevoel hebben bij abortus. Volgens hen kan dit “vooroordeel” verdwijnen door er meer over te praten  als iets gewoons.  Het schuldgevoel komt echter niet voort uit het feit dat er niet genoeg over gepraat wordt,  maar uit het feit zelf. Het gaat hier niet over een “vooroordeel” maar over het vermoorden van  een beginnend, onschuldig en weerloos mensenleven. Zolang mensen nog een greintje geweten hebben, zullen ze hierover ook een gezond schuldgevoel meedragen. Hiervoor is het nodig dat het erkend wordt als groot kwaad. Er zijn vrouwen die na een abortus door het sacrament van de verzoening vergeving ontvingen en vurige verdedigsters werden van het leven en anderen  helpen om niet te kiezen voor abortus, maar voor het leven. Dat is een juiste manier om er mee om te gaan. De  verblinding omtrent  abortus in het westen is nog zeer groot. Toch zijn er tekenen van hoop. De pro vita houding van Donald Trump  is zowat de enige verkiezingsbelofte waaraan hij consequent trouw is gebleven. Aan de tienduizenden  deelnemers van de March for Life in Washington op 19 januari 2019 gaf hij een duidelijke videoboodschap en herhaalde dat hij alle subsidies voor abortus zal blokkeren. En de Amerikaanse vice-president Mike Pence kwam met zijn vrouw zelf de manifestanten aanmoedigen. De volgende dag hielden 50.000 manifestanten in Parijs de 13e Marche pour la vie. Het feit dat hiervoor niet minder dan 1000 jongeren zich aanboden  om   als vrijwilliger dienst te doen is een sterk teken. Het gaat om de verdediging van een alomvattende cultuur van het leven.

En nu krijgen we weer een pleidooi voor meer “outing” en  “bespreekbaarheid”, vanwege een trans/mr/mevr  (https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2019/01/21/er-zijn-spijtig-genoeg-nog-altijd-vooroordelen-over-transgenders/).   Er waren in 2018 niet minder dan 727 geslachtswijzigingen, een forse stijging tegenover de 110 van 2017, omwille van de versoepeling van de  wetgeving. Deze trans/mr/mevr klaagt dat er nog altijd vooroordelen zijn over transgenders. Zij onderlijnt dat zulks nooit “lichtzinnig” gebeurt, maar blijkt niet te beseffen dat zulks de aard van de zaak zelf niet verandert. Of iemand op goed doordachte wijze vermoord wordt of lichtzinnig, maakt voor het slachtoffer geen verschil. Alleen kan de schuld van de dader in het tweede geval zwaarder zijn. De trans/mr/mevr geeft vervolgens zelf aan hoe uitzonderlijk zwaar de zaak is omdat betrokkenen “met die beslissing hun leven op z’n kop zetten”! Wanneer iemand beslist voortaan op zijn kop te lopen, is dat dan verantwoord omdat hij de beslissing niet lichtzinnig maar doordacht nam? En worden zijn problemen dan opgelost doordat er meer over gepraat wordt terwijl hij/zij op zijn/haar kop blijft lopen? Ziedaar tot welke absurditeit het “maatschappelijk correcte” ons leidt.

Als er een innerlijke weerstand is tegen bepaalde daden is het beter de moed te hebben de daad  zelf te  beoordelen dan meteen de innerlijke weerstand te willen wegwerken. Wie een kuikenkwekerij heeft en plots gaat het alarm af, doet er beter aan te zoeken naar de oorzaak dan alleen maar het alarm uit te schakelen. Zo niet, zouden al zijn kuikens wel eens dood kunnen zijn bij gebrek aan water.

Enkele reacties op vorig bericht

  • Over Dom Marcellijn Theeuwes, afkomstig uit Gilze-Rijen bij Breda, de 71e opvolger van de hl. Bruno, als overste van de kartuizers (1997-2012), krijg ik bericht dat hij op 2 januari 2019 op 82 jarige leeftijd  overleden is in Montrieux.
  • Mijn schrijven over de “barbaarsheid” van de 16e -eeuwse veroveringen van de Spanjaarden en Portugezen (in de inleiding) moet volgens een vriend aangevuld worden met het enorme positieve werk van zovele missionarissen die het evangelie  brachten. Zeer juist. Volgens hem zijn ook met deze geschiedenis vele “antikatholieke mythen” verweven. Ik wil dat bij gelegenheid graag verder onderzoeken.
  • Op “een antikatholiek  syndroom” kreeg ik verschillende positieve reacties en…
  • Eén erg negatieve reactie van bijtende spot, maar zonder enig argument. Mijn antwoord: “Hartelijk dank voor uw sterke  bevestiging van mijn schrijven. Inderdaad, een waar en goed woord over de katholieke Kerk en het christelijk geloof, schijnen nog steeds te werken als een rode lap op een stier”.

En dit nog

P. Daniel