“Je staat in een rij. Het is als een pelgrimstocht. Ergens aan de horizon bevindt zich de Amerikaanse Droom. De rij is tot stilstand gekomen. Er zit al een tijdje geen beweging in. Je staat al een tijd geduldig te wachten met een zekere hoopvolle verwachting. Voor je zie je met name andere blanken, vooral mannen, wat ouder, veelal christenen. Sommigen hebben geleerd, anderen niet. Allemaal hebben ze altijd hard gewerkt en hun best gedaan, net als jij. Dan zie je opeens mensen die voordringen. Het zijn zwarten die dankzij programma’s voor positieve discriminatie voorrang krijgen bij huisvesting of onderwijs. Het zijn vrouwen die ineens baantjes toebedeeld krijgen die voorheen altijd naar mannen gingen. Het zijn immigranten en vluchtelingen, die helemaal niet in de Verenigde Staten zijn geboren, maar ook al een speciale behandeling krijgen. Er wordt om begrip gevraagd. Ach, je ziet jezelf als een goed mens met een goed hart, dus enig begrip voel je wel. Maar toch klopt er iets niet.”

“En dan zie je de president, Barack Hussein Obama. Hij zwaait vrolijk naar al die mensen die zijn voorgedrongen. En ineens besef je: verrek, dát is de vent die al die anderen laat voorgaan! Trouwens, is hij zelf niet ook voorgedrongen? Hoe kon die Obama eigenlijk op Harvard studeren, als zoon van een alleenstaande moeder? En wacht eens even: de rij staat helemaal niet stíl, je wordt terúggedrongen! Hij geeft zelfs voorrang aan bedreigde diersoorten, want zelfs díe vindt hij belangrijker dan jou. Dit is niet langer jouw president. Dit is niet de overheid die jouw steun verdient.”

“Of het nu vreemd voorkomt of niet, zij voelen zich in de steek gelaten, terwijl anderen worden geholpen. Laten we niet vergeten dat veel blanke arbeiders een grimmig economisch vooruitzicht hebben. Steeds meer banen worden geautomatiseerd of verplaatst naar overzeese gebieden. Hun lonen zijn al heel lang niet meer gestegen en de uitkeringen zijn lager geworden. Vorig jaar zijn de inkomens in Amerika gestegen, vooral aan de onderkant van de samenleving. De stijgingen waren het meest pregnant voor zwarten, Latino’s en immigranten, maar het minst voor Amerikanen buiten de stedelijke gebieden.”

“Het zegt ons dat links erg in zichzelf gekeerd is. Ze praten alleen met zichzelf. Blanke arbeiders verlaten de Democratische Partij in groten getale, en de partij doet niet haar best hun tegemoet te komen, ook al betreft het hier haar traditionele achterban. Datzelfde is overigens aan de gang in Europa. Het lijkt wel alsof linkse leiders dit simpele feit niet willen erkennen. Ik denk dat dit een grote vergissing is.”

Socioloog Arlie Hochschild verliet haar linkse, kosmopolitische ‘bubbel’ en trok vijf jaar op met haar rechtse, conservatieve landgenoten in het arme Louisiana. Ze begrijpt hen niet alleen beter, maar heeft onverwachts zelfs sympathie gekregen voor de aanhangers van Donald Trump.  Lees het artikel bij Vrij Nederland.

Dank aan Werner B voor de tip.