In Duitsland daarentegen volharden de regeringspartijen in de boosheid. Het zijn tenslotte geen ezels.

“Als dus zovele kiezers het (huidige, Duitse) migratiebeleid afwijzen, zou de regering op het idee kunnen komen er iets aan te veranderen. Ze zou bijvoorbeeld tijdelijk grenscontroles kunnen toestaan, ook als hierdoor de werking van Schengen wordt gemaakt – en daarmee trouwens ook de migranten helpen, want door allerlei illegale grensovergangen verkeren ze soms in levensgevaar. De regering zou ook bepaalde uitzettingsoffensieven voor afgewezen asielzoekers, die in bilaterale verdragen werden overeengekomen, eindelijk kunnen activeren en uitvoeren of ervoor zorgen dat asielzoekers vanaf de eerste dag werken, en op die manier in hun eigen levensonderhoud bijdragen.

Dat zijn allemaal kleine voorbeelden, die minstens de indruk geven dat men de controle niet helemaal verloren heeft en dat de burgers dus best wel vertrouwen kunnen hebben (…).

In de plaats daarvan echter weigert de regering echter het migratiebeleid ook maar iets te veranderen. En in het licht daarvan kan men zich slechts verwonderen over één iets: dat het beleid verbaasd, ja, ontzet is over de groei van de AfD”,

… aldus Stefan Locke, correspondent voor Saksen en Thüringen voor de Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung, op 2 september in de FAZ.