De laatste fase van de ziekte was een rampscenario, de actieve sedatie had ik mij helemaal anders voorgesteld, om het kwartier mag een extra shot morfine toegediend worden, de patiënt mag niet lijden hé mijnheer.
Mijn schat smeekte in mijn armen om er een eind aan te maken, bij oogcontact zag ik de stille schreeuw naar zuurstof want haar longen namen niets meer op, wat een schande.
Ik vroeg naar actieve euthanasie maar schijnbaar hadden we “gekozen” voor langzaam stikken, actieve sedatie, de ultieme verlossende spuit mag slechts gegeven worden als de patiënt in coma gaat.
Mijn schat en ik hadden duidelijke afspraken gemaakt voor ons levenseinde, ik heb haar belooft dat ik ging ingrijpen als ze in de toestand kwam waar ze in was, nee mijnheer ze heeft niet getekend voor actieve euthanasie werd mij nogmaals gemeld.
Nee ik was niet opstandig, ik was woest door de smekende ogen van mijn liefste te zien.
Maar het was niet nodig dat ik vocht voor haar waardig overlijden, ze heeft, uitgeput, zelf beslist om te gaan.
Helena is zaterdag om 11 uur gestorven.
Hierbij nodig ik redactie en reageerders uit voor de laatste groet.
Klik op de afbeelding om te vergroten.
Het is verschrikkelijk om iemand te verliezen.
Innige deelneming.
We voelen mee met het verlies van een geliefde.
Innige deelneming.
Ik ken je niet , heb je nooit moge ontmoeten , maar ik kan me inleven in je verdriet . Mijn oprechte deelneming !
Mijn oprechte deelneming. Veel sterkte.
Met onze oprechte gevoelens van medeleven bij het heengaan van uw geliefde.
Nicole en Walter
innige deelname..
Hou je taai en koester de vroegere schoon momenten.
mvg joos
Zij zal voortleven in de gedachten en herinneringen van allen die haar gekend, gewaardeerd en geliefd hebben.
Innige deelneming.
Willy,
Helena heeft gevochten, er in blijven geloven, zoveel moed getoond. En toch…ze heeft zich gewonnen moeten geven aan deze niets ontziende ziekte van deze tijd waar dokters zo onmachtig en onwetend in zijn.
Ik zou je willen troosten, i zou je willen helpen, ik zou weet ik wat voor je willen doen, maar weet zeer goed hoe eenzaam en verweesd je achter blijft en hoe je, hoe goed je familie en vrienden je omringen, je het alleen moet verwerken en met je leven verder moet.
Heel veel sterkte in deze ontzettend moeilijke momenten.
Gerda
Willy
Ik heb je al persoonlijk m’n medeleven betuigd, en weet niet of je die reactie op het overlijden al hebt teruggevonden in je postvak.
Vandaar dat ik je die nogmaals meedeel.
Ach Willy…
Gisteren wou ik je nog vragen hoe het nu met jullie ging, maar ik durfde niet omdat ik je niet wou storen in dit gezamenlijk gevecht tegen het onvermijdelijke…
Wat erg toch, al je dromen stuk, alles waarvoor jullie wilden gaan ligt nu in scherven aan jou voeten, want je vrouw is niet meer, haar lijden is over, en daar sta jij nu.
Het is zo’n ongelijke strijd die men voert, het is opbotsen tegen een ziekte die het leven verslindt.
Ik schrok daarnet vreselijk toen ik je droeve bericht zag, ik moest niet eens beginnen lezen, ik wíst het al dat hét voorbij was.
Ik kan je enkel nog heel veel sterkte toewensen, en hopen dat je in die moeilijke dagen die moed kan halen uit jullie herinneringen samen.
In 1998 heb ik mijn zus aan dezelfde vretende ziekte zien tenonder gaan, en ik kan mij perfect voorstellen hoe jij je nu voelt: eenzaam in je hart en moedeloos om er weer tegaan te gaan, maar je moet verder, ze zou niet gewild hebben dat je opgaf, leef voor ook háár idealen.
Nu ga je alleen met z’n beiden, ook al zie je haar niet wezenlijk, maar toch zal zij alles wat je met haar hebt gedeeld op je verdere pad volgen.
Soms zal een vrouw zien die achteraan op je eigen schat lijkt en dan komt de desillusie.
Hou je aub vast aan alles wat jullie deelden, anders is het niet leefbaar meer: dit harde leven waarin we dagelijks vechten is een ongelijke strijd.
De natuur heelt de diepe wonden die zijn geslagen, en gelukkkig maar, anders zou het niet leefbaar meer zijn.
Ik weet dat woorden slechts woorden zijn, maar we hebben die enkel om ons medeleven te betuigen.
In gedachten houd ik je hand vast in deze begeleiding naar het onvermijdelijk en voorgoed afscheid nemen, en in m’n hart leef ik mee met het gemis dat nu jouw deel is, wees daarvan overtuigd.
Veel moed, Willy, het zat er aan te komen, maar toch is het een vreselijke klap.
Kristin