Goede Vrienden,

In de vorige twee overwegingen voor Kerstmis, genoten we van de grote Engelse essayist G. K. Chesterton en zijn boek over “de Eeuwige Mens” (1925). Hij wijst op de unieke plaats van de mens en vervolgens toont hij de onovertroffen grootheid aan van Jezus Christus en zijn Evangelie. We bieden nu nog een derde overweging aan, nl. over het al even wonderbaarlijk verschijnsel van de Kerk van Jezus Christus.

Een algemene overtuiging in zijn tijd, die ook nu nog sterk leeft, beweert dat “de Jezus van het Nieuwe Testament weliswaar een barmhartig en medelijdend rechter is, maar dat de Kerk deze humane persoonlijkheid omzwachteld heeft met weerzinwekkende dogma’s en kerkelijke schrikbeelden, totdat er niets dan een onmenselijke persoonlijkheid te onderscheiden is”. Dat is, zo schrijft hij, “juist het tegendeel van de waarheid”. Dat de ideeën die Jezus voorhield zouden passen bij zijn tijd en niet meer bij onze tijd is onzin. Het feit dat Jezus het bewust ongehuwd leven omwille van het Rijk Gods aanprijst, was een gruwel zowel voor joden als voor heidenen. Ook met zijn uitspraken over het huwelijk houdt Jezus geen rekening met de situatie van Palestina in zijn tijd. Toch was Hij de grootste profeet ooit en zijn parabels behoren tot de prachtigste meesterwerken uit de wereldliteratuur. De dialogen van Socrates, Boeddha of Confucius zijn in vergelijking hiermee slechts episoden van “een langgerekte  picknick zonder begin en zonder einde”. Zijn leer was zeker ook niet afhankelijk van het Romeinse Rijk. “Hij houdt rekening met niets…”. “De verpletterende kracht van de ongekunstelde Evangeliewoorden is als het malen van een molensteen…”. De leer van Christus is geen “moraal van een andere tijd, misschien is ze echter wel van een andere wereld”. Welnu, voor Chesterton horen deze Jezus en zijn Kerk onafscheidelijk samen: “het Evangelie is het raadsel en de Kerk is de oplossing”.  

In de Kerk staat het Kruis altijd centraal, zoals in het leven van Jezus. Bij zijn geboorte waren alle machten en wijsheden van de aarde symbolisch aanwezig. Bij zijn dood zullen ze allemaal met Hem sterven en begraven worden: Pilatus wast zijn handen en is niet in staat zijn verantwoordelijkheid te nemen. De soldaten volgen hem en de volksmassa volgde blind de blinde hogepriesters en schriftgeleerden. De wereld bleek zichzelf niet te kunnen redden. Zoals God echter na de zondeval van de mens in de koelte van de avond in de tuin wandelde, zo wandelde de verrezen Jezus in het licht van de dageraad op de eerste dag van de nieuwe schepping.

De Kerk was een “énig verschijnsel” en zelfs “een bovennatuurlijk verschijnsel”. Ze leek in geen enkel opzicht op de andere godsdiensten. In  iedere omwenteling werd de Kerk innerlijk uitgehold of uiterlijk afgebroken en is ze mee gestorven, maar in elke eeuw treedt ze “de wereld tegemoet als een nieuwe, en niet als een oude godsdienst”.

De eerste drie eeuwen kende de Kerk bloedige vervolgingen en leefde in catacomben. Vanaf begin IVe eeuw groeide ze samen met het Romeinse Rijk in grote praal. Gnosticisme, manicheïsme en arianisme hadden hun dodelijk gif al verspreid. En toen het Romeinse Rijk instortte, stierf ook de Kerk met al haar pracht, maar het Kruis bleef overeind. In het westen stond de Kerk niet in een wereld “waar de dingen te oud waren om te sterven” maar waar “ze altijd jong genoeg was om gedood te worden”. Ze is overigens ook dikwijls “een natuurlijke schijndood gestorven van uitputting en ouderdom” .Volgens Chesterton is de Kerk vele malen gestorven. De Kerk werd naar alle schijn minstens vijfmaal plechtig ten grave gedragen, nl. door de Arianen, de Albigenzen (of Katharen = de reinen), de humanisten, Voltaire en Darwin. In deze gevallen waren het echter de Arianen zelf, de Albigenzen, de humanisten, Voltaire en Darwin die zelf ten grave daalden terwijl de Kerk, zoals Jezus, de weg kende om uit het graf op te staan.

De Kerk werkt telkens aan de bekering van de wereld. Terwijl de wereld zich bezig houdt met de vraag of de rivier sneller of trager moet stromen, zag ze plots op de rivier “een reusachtig vaartuig dat stroomopwaarts dreef”. Welnu, dode voorwerpen drijven met de stroom mee, maar alleen een levend wezen kan er tegenin gaan. “En menige wereldbeschouwing geleek verrassend veel op een papieren boot, die men maar even behoeft aan te raken om ze ineen te slaan tot een natte papierprop”. “De bloedrode waterval” van “de onvervalste purperen wijn ” is slechts in de Kerk te vinden. De donkere tijd van de “tweede gisting” was al lang voorbij “toen de wijn van het katholicisme verzuurde tot de azijn van het calvinisme”. De Kerk is niet alleen dikwijls gestorven maar ook dikwijls ontaard en vervallen, doch ze heeft haar “eigen zwakheid en eigen nederlaag overleefd”. De Kerk is een ”beweging die nog in beweging is”.Na 2000 jaar blijft de Kerk nog even nieuw als ze oud is. Telkens wanneer  we vaststellen dat het christelijk geloof verslapt is, zien we slechts wat gedurende de eerste eeuwen al werd waargenomen.

Het is best mogelijk dat de Kerk ook nu zal sterven, samen met de totalitaire, zelfvernietigende maatschappij waarmee ze zich grotendeels verenigd heeft, en plechtig ten grave gedragen worden, mede door haar eigen herders, uitgehold door een “synodaal proces” en omgevormd tot een moderne NGO, aangepast aan onze tijd, met als woordvoerster een keurig uitgedoste mevrouw met perfecte coiffure, die niet meer van het TV-scherm weg te slagen is. Nu zijn er immers verwoede pogingen om de Kerk te “moderniseren” en aan te passen aan de globalistische ideologieën van de Nieuwe Wereldorde, door het hoogste gezag in de Kerk en de machtigste wereldheersers en -organisaties buiten de Kerk gepromoot.

De pauselijke raden (dicasteries) zijn op enkele jaren tijd grondig omgevormd en opgevuld met kerkleiders die er alles aan doen om het Evangelie en de kerkelijke leer aan te passen aan de perverse stromingen van onze tijd. Ook deze pogingen met al hun morele platitudes zullen uiteindelijk op niets uitlopen. De Kerk zal macht, praal en aanzien verliezen maar herleven met gewone gelovigen, priesters en bisschoppen, herders van eigen streek en wijzen vanuit verre landen. Zij zullen trachten hun leven in overeenstemming te brengen met het Evangelie van Jezus Christus en niet met de heersende modeverschijnselen. Zij zullen zonder discussie, radicaal tegen de openbare opinie in, de waardigheid aanvaarden van ieder mens vanaf de conceptie tot de natuurlijke dood, het huwelijk erkennen als een blijvend verbond van man en vrouw, ze zullen de rijkdom van twee geslachten erkennen, ze zullen waardig de Eucharistie en sacramenten vieren in de traditionele of nieuwe vorm, bidden en zich verenigen met de Drie-ene God in hen en zich creatief inzetten voor de enorme nood van hun medemensen, materieel en geestelijk. Het zal een jonge Kerk zijn, vooral Aziatisch, bruin of zwart. (Zie in die zin ook de beschrijving van de priester Dwight Longenecker, die eveneens geïnspireerd werd door het genoemde boek van Chesterton: https://dwightlongenecker.com/the-waning-of-the-west-and-the-future-of-the-church/; Nederlands: https://vitaminexp.blogspot.com/2022/12/de-teloorgang-van-het-westen-en-de.html). (Volgende week nog een afsluitende overweging).    

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 6.1.23

Flitsen

Op vrijdag mochten de twee grootste kinderen het gezag van vader en moeder over deze gemeenschap overnemen om het feest van de “onschuldige kinderen” te vieren. Ze hadden de dagorde vastgelegd met morgengebed, Eucharistie, middagmaal te beginnen op de middag. Daarna organiseerden zij een spel voor heel de namiddag in de refter. De gemeenschap samen met het conciërgegezin en hun kinderen werd in twee groepen verdeeld die tegen elkaar moesten spelen. Ludiek en creatief. We eindigden tegen de avond met een korte geïmproviseerde vespers ter plaatse.

De laatste dag van het jaar hielden we een “woestijndag” , vastendag met arbeid in stilte. Ieder die wilde kon ‘s middags in de refter iets komen eten. Na de vespers volgde de plechtige Eucharistie van Maria, Moeder Gods in de Latijnse ritus. Hierop volgde  voor de resterende tijd van het jaar aanbidding met het uitgestelde Sacrament. Daarna trokken we naar de refter om te eten en om elkaar ’n gelukkig nieuwjaar te wensen.

Op zondag 1 januari vierden we ’s middag het octaaf van Kerstmis en de besnijdenis van Jezus volgens de liturgie van de heilige Basilius (en niet zoals gewoonlijk volgens de heilige Johannes Chrysostomus), wiens feestdag vandaag ook gevierd wordt. Het epistel verwijst naar onze geestelijke besnijdenis, ons doopsel in Jezus dood en verrijzenis (Colossenzen 2, 8-12).

Woensdag kwamen hier weer enkele priesters samen om te overleggen hoe ze vanuit het bisdom met onze gemeenschap kunnen samenwerken voor een goede evangelisatie én een goede hulpverlening aan de bevolking. Uiteindelijk kwam ook de bisschop nog. De voorgestelde plannen werden hem voorgelegd en hij gaf zijn akkoord. Het doet deugd te zien hoe deze priesters nog trouw willen blijven aan het Woord Gods en de authentieke leer van de Kerk. Ze zijn ook niet te spreken over de huidige ontwikkelingen in het synodale proces.

Op donderdag vierden we de ‘paramonie’ of vigilie van Epifanie met de uitgebreide vespers en vele lezingen voorafgaand aan de Eucharistie van de heilige Basilius, waarna nog processie en zegening van brood en wijn en tot slot zegening met gewijde olie waarbij ieder een stuk brood neemt en in het glas met wijn dompelt. Vandaag vierden we dan het grote feest van Epifanie of Openbaring, waardoor eigenlijk de menswording van God herdacht wordt in de verschillende “Godsopenbaringen”: zijn geboorte, zijn openbaring aan de herders, aan de Wijzen, zijn doop in de woestijn, zij openbaring bij de bruiloft van Cana. Na de Eucharistie volgde de erg mooie en lange dienst van de zegening van het water (24 emmers) dat voor heel het jaar als wijwater zal dienen. Daarna dronk ieder een slok wijwater en vereerde het Kruis.

Verschillende dagen hadden we weer nauwelijks 2 op 24  uur stroom. Als er dan geen flinke zon is, valt er veel uit. Aanpassen geblazen! Gedurende deze dagen komen ook verschillende vrienden uit binnen- en buitenland en organisaties, die ons hun beste wensen willen overbrengen. Dikwijls wordt meteen van gedachten gewisseld over  de manier waarop we nog meer kunnen samenwerken op gebied van de humanitaire hulpverlening voor een bevolking die steeds armer wordt.

De paus die de toekomst van de Kerk voorzag

In de morgen van de laatste dag van 2022 is Jozef Ratzinger, Benedictus  XVI op 95 jarige leeftijd gestorven. Samen met zijn broer Georg en zus Maria groeide hij op in het destijds erg katholieke Beieren, Zuid Duitsland, waar hun vader een taaie tegenstander was van het nazi-regime.  De media hebben uitvoerig zijn levensloop beschreven van deserteur bij de verplichte Hitler-Jugend, priester, begaafde professor, opmerkelijke secretaris van kardinaal Frings tijdens Vaticanum II, bisschop, kardinaal,  prefect van de Congregatie van het Geloof en rechterhand van Johannes-Paulus II paus, emeritus.

We mogen hem, meen ik,  beschouwen als een kerkleraar voor onze tijd. Nagenoeg iedereen is het er over eens dat het een briljante geest was, een groot theoloog. Hij dacht goed na vooraleer hij zijn mening gaf. En zijn mening was duidelijk en genuanceerd. Ook zijn antwoorden in een gewoon interview waren, bij manier van spreken, persklaar. De media besteedden veel aandacht aan de seksuele schandalen in de Kerk en de wijze waarop de kerkelijke leiding daaraan niet voldoende en krachtdadig heeft gereageerd. Dat ook paus Benedictus XVI daarin mogelijk te kort geschoten is, is best mogelijk. Hij werd in de media vervolgens “een matig leider” genoemd. Ook dat willen we graag aanvaarden. Zelf willen we een aspect toelichten dat naar onze mening te weinig of helemaal niet vermeld wordt.

Dat hij als prefect van de Congregatie van het geloof, na Johannes Paulus II, zowat de machtigste man was in de Kerk, wordt algemeen als de vervulling van zijn ambitie gezien en dat hij na diens dood zelf als paus werd verkozen wordt voorgesteld als de realisatie van zijn diepste droom. Dit is precies het tegendeel van de waarheid. Toen Johannes Paulus II hem vroeg naar Rome te komen en prefect te worden van de Congregatie van de geloofsleer heeft hij een jaar bedenktijd gevraagd. Na de aanslag op het leven van de paus op het Sint Pietersplein (13 mei 1981) heeft Johannes Paulus II zelf de knoop doorgehakt en hij heeft Jozef Ratzinger laten weten dat zijn bedenktijd voorbij was en dat hij naar Rome moest komen om zijn taak op te nemen.

En Jozef vertrok naar Rome. Hij heeft gedurende die tijd driemaal zijn ontslag willen aanbieden maar is op post gebleven uit gehoorzaamheid. Dat hij de begrafenis van Johannes  Paulus II zo toegewijd en stijlvol geleid heeft om zich als kandidaat voor de volgende paus te profileren is ook precies het tegendeel van de waarheid. Wanneer hij blijkbaar erg vlug en met een vrij grote eensgezindheid tot paus verkozen werd, was dit wellicht een van zijn grootste ontgoochelingen. Hij had al voorzien om samen met zijn broer Georg in Beieren een huis te betrekken om daar in alle rust te kunnen lezen, schrijven, studeren en bidden. Wij geloven dat hij bij de pauskeuze een grote zucht gelaten heeft in de zin van: “ook dat nog”!

Wij menen dat Jozef Ratzinger als een intelligente maar erg zachte en bescheiden man, in het diepst van zijn hart niets anders wilde dan zijn bijdrage leveren aan de gedachtewisseling over de mens, de schepping, de Kerk, de huidige maatschappij, Jezus Christus en God. Dat hij daarbij als “pantserkardinaal” een starre houding aannam,  wars van alle redelijke discussie, is evenmin waar. Als prefect kon hij inderdaad met grote vriendelijkheid in sommige gevallen een vernietigend rapport afleveren. Indien de tegenpartij echter met nieuwe argumenten kwam, was hij een en al aandacht.

Het ging hem niet om succes of persoonlijke glorie, maar om het zoeken naar de waarheid en de waardigheid en daarvoor stond hij altijd open. Als secretaris van kardinaal Frings heeft hij samen met anderen aan Vaticanum II een nieuwe impuls gegeven en bracht de verantwoordelijkheid voor de trouw aan het Evangelie en de authentieke leer van de Kerk terug bij de bisschoppen, “de lerende Kerk”. 

Het zijn niet de secretarissen van de curie die de kerkelijke leer moeten bepalen maar de bisschoppen samen met de paus. Hierbij moeten ze putten uit het Woord Gods en de traditie. Vandaar pleitte hij voor een terugkeer naar de authentieke wortels van de Kerk. Hij bleef ook de onontbeerlijke bijdrage van de kerkvaders onderlijnen en heeft menige kerkvader weer tot leven gebracht in zijn onderrichtingen.

Hij zag hoe ook in de wereld van de wetenschap de menselijke waardigheid steeds meer ondergeschikt gemaakt werd aan commerciële belangen en reageerde met een schitterend document “Donum vitae” over de waardigheid van de mens vanaf de conceptie (instructie van de Congregatie  van de geloofsleer, 1987). Vele westerse wetenschappers, ook katholieken, steigerden maar hadden geen zinvol weerwoord.  Zijn grote bekommernis was de toekomst van de Kerk in een wereld zonder God. Hij zag de gevaren van een voortschrijdende secularisatie en een moreel relativisme.

Reeds in de jaren ’60 van vorige eeuw voorspelde hij dat de Kerk veel van haar uiterlijke macht, status en sociaal aanzien zou verliezen en dat het een kleine kerk zou worden van oprechte God-zoekers. Het is deze kleine kern die de moderne ontredderde mensen zal aantrekken en de weg zal wijzen naar  Jezus Christus en zijn Evangelie als de enige redding. Hij zag de moderne maatschappij én Kerk in een geestelijke woestijn en zelfs in verval en heeft gedaan wat hij kon doen door klaar en duidelijk zijn stem te verheffen. De begrippen rechts of links, conservatief of progressief hadden voor hem geen wezenlijke inhoud. Met een heldere verantwoording verwierp hij de invloedrijke maar vluchtige liberale, existentialistische en marxistische interpretaties van de Bijbel. Deze verdwenen ook weer zoals ze gekomen waren. Hij was echter, menen we, niet opgewassen tegen de georganiseerde afbraak van de Kerk om hem heen. Als paus emeritus kreeg hij de ene dolksteek na de andere in zijn rug: het priesterschap voor vrouwen werd weer ter sprake gesteld, hoewel Jezus zelf deze kwestie al opgelost had en Johannes Paulus II hiervan een duidelijke en definitieve verantwoording gegeven heeft; vervolgens werd er een ware vervolging ontketend tegen hen die de traditionele misviering in ere hielden, terwijl Benedictus XVI de viering van de traditionele Eucharistieviering had aangeboden en meesterlijk de liturgische vrede had hersteld. Tenslotte moest hij lijdzaam toezien hoe seksuele perversie steeds meer aanvaard werd of zelfs toegejuicht door de hoogste kerkelijke hiërarchie. Tegenover het wereldwijde bedrieglijke coronabeleid en de valse coronavaccins bood de kerkelijke hiërarchie evenmin enige weerstand, integendeel. Ze werd de gewillige dienares van een mensonterend totalitarisme op wereldvlak. En waar bleven de kritische stemmen vanuit onze katholieke universiteiten, grote ordes en congregaties? In plaats van de waarheid van het Evangelie en de gezonde kerkelijke leer te verdedigen, werden ze meestal de propagandisten van een goddeloze en vernietigende nieuwe wereldorde.

Terwijl de heilige Paulus de komst van de antichrist aankondigt, schrijft hij: “Het geheim van de goddeloosheid doet zijn werking al gevoelen, alleen moet degene die hem nu tegenhoudt nog van het toneel verdwijnen. Dan zal de goddeloze zich openbaren en de Heer Jezus zal hem doden met de adem van zijn mond en hem vernietigen door de luister van zijn aankomst” (2 Thessalonicenzen 2, 7 v). Was het kerkelijk leergezag tot voor kort de rotsvaste verdediger van de waarheid van het Evangelie waardoor de explosie van kwaad nog tegengehouden kon worden? Is met de dood van Benedictus XVI dit obstakel verdwenen zodat de antichrist vrij spel heeft?

Varia

• Ons vorig bericht met 8 prachtige illustraties: 1. Duits hoorspel van “Kindeken Jezus in Vlaanderen”, 2.Nedelrandse voorstelling door Toon Tienland, 3.+ 4. Kerstmis in ons klooster in 2011! 5.Tucker Carlson, 6. Compleetdenkers, Het Spreekuur, met dr. Pascal Sacré, 7. + 8. Pastoor Elias Zahlaoui, zijn koor en zijn  leven: https://www.golfbrekers.be/een-verslag-uit-syrie-zonder-poco-bril-287/
• De ministers van landsverdediging van Turkije, Syrië en Rusland hebben elkaar vorige week woensdag in Moskou ontmoet. Blijkbaar is Turkije uiteindelijk bereid zich terug te trekken uit Syrië en zijn soevereiniteit te respecteren (?):
• https://www.rt.com/news/569231-turkey-syria-moscow-akar/
• Vorige week donderdag werden door het Syrische leger een grote hoeveelheid wapens (machinegeweren, automatische geweren…) en munitie gevonden in Yadoudeh (Daraa), aldaar achtergelaten door de terroristische groep Daesh: https://www.sana.sy/en/?p=294444 
• “…het huidige leiderschap van de Verenigde Staten is een stel totale idioten, verblind door ideologie, arrogantie en illusies over het nastreven van een “op regels gebaseerde” wereldhegemonie, een kans die al lang voorbij is, zoals onze prestaties in deze proxy-oorlog laten zien… De strijd voor een Grote Wereldwijde Reset onder een unipolaire Amerikaanse hegemonie is ook verloren… De poging om Rusland te vernietigen heeft het land aangezet tot een uitbarsting van briljante diplomatie en leiderschap door Poetin en zijn team, die stilletjes hebben vastgesteld dat de rest van de wereld de voorkeur geeft aan soevereiniteit en een multipolaire wereld”:  https://www.frontnieuws.com/de-cruciale-komende-6-maanden-in-oekraine-wat-komt-eraan/
• Goede informatie: Terugblik 2022 / 18e AZK Voorbeschouwing / Gebogen recht-verenigde plicht / Hoofdredacteuren moeten aftreden / Lied: Nieuwe wereld / Schandaal klimaatconferentie / Kinderrechten: schapenvacht van de wolf / Geheime operaties:  www.kla.tv/nl Kla.tv
• Grappige maar realistische voorstelling van wat we mogen ver(w)achten in 2023 van de huidige “uit tirannie geboren waanzin”. “De opzettelijk gecreëerde voedsel- en brandstoftekorten maken allemaal deel uit van hun meedogenloze, genocidale masterplan”. “Een stel inhalige miljardairs die niets anders zijn dan rauwe fascisten” willen de wereldbevolking verminderen en totaal controleren. “De klimaatveranderingsindustrie is een commerciële zwendel”. De covid vaccins doen veel meer kwaad dan goed.  Maar de waarheid vertellen is nu een oorlogsmisdaad. “Er is geen vrijheid of vrije meningsuiting meer”. Gelukkig worden steeds meer mensen wakker!: https://www.frontnieuws.com/dr-coleman-wat-gaat-er-gebeuren-in-2023/
• De algemene vergadering van de VN heeft een resolutie aangenomen die de bezetting en de discriminatie door Israël jegens Palestina en het Palestijnse volk als tegen het internationaal recht beschouwt. Het zal hiermee het internationaal gerechtshof inschakelen, als antwoord op de plannen van de Israëlische regering.  Het is een krachtmeting tussen Rusland en China tegen het Angelsaksische blok. De resolutie werd aanvaard met 87 stemmen (rond Rusland en China) tegen 26 stemmen (het Angelsaksische blok) en 53 onthoudingen. Sinds 1948 heeft Israël reeds ‘n 40-tal resoluties van de VN geschonden zonder gestraft te worden. De VN wereldoverheersing die willekeurig eigen wetten kon opleggen loopt stilaan ten einde: https://www.voltairenet.org/article218601.html
• Het bezoek van de Chinese president Xi aan Saudi-Arabië is een teken van de slinkende macht van de VS en EU. Het zullen Rusland en China zijn die de soevereiniteit van de volken trachten te herstellen tegen de willekeurige wereldoverheersing van de VS en hun vazallen: https://willyvandamme.wordpress.com/2022/12/08/president-xi-charmeert-arabische-wereld/#comments
• Kort, eenvoudig en nederig, geestelijk testament van Paus Benedictus XVI (geschreven in  2006!), in de stijl zoals hij ook geleefd heeft:https://fr.zenit.org/2023/01/03/benoit-xvi-mon-testament-spirituel-texte-integral-en-francais/ — https://www.radioviainternet.be/podcasts/radio-maria-podcast/2023/radio-vaticaan-homilie-begrafenis-rogitum-en-geestelijk-testament-van-paus-emeritus-benedictus-xvi