… met een blik in een Augias-stal

De Bundesrepublik Deutschland blijft tot in de eeuwigheid der dagen een “historische verantwoordelijkheid” met zich meesleuren. Allemaal goed en wel, maar moet deze door subsidies voor de bouw van drie onderzeeërs afbetaald worden?

Inderdaad, Israël wil in de volgende tien jaar drie nieuwe, niet traceerbare, onderzeeërs bij TKMS, Kiel, kopen. De Duitse regering klopte zich drie maal op de borst, begeleid door een geprevelde “mea culpa”, en steunt deze aankoop voor een totaal van 540 miljoen euro aan subsidies. De subsidies werden al in de huidige begroting opgenomen. (MDR)

“Historische schuld”… Wanneer houdt die op? Of tot hoever in het verleden grijpt de erfzonde naar de keel? Mag Salvini dan ook op een cheque voor de Slag bij het Teutoburgerwoud rekenen?

Het verkoopcontract krijgt een staartje. Een corruptiestaartje. Klinkt ons bekend in de oren. Bij Defensie gaat het niet om kleine bedragen. De verleiding is groot.. Agusta…

Blijkbaar is niet iedereen mee in de aflatenuitleg, die gegeven werd aan het onderzeeërscontract met de Israëlische marine. De procureur van Bochum heeft een onderzoek ingeleid, dat eigenlijk door Israël zelf uitgelokt werd toen Israël op zoek ging naar rechtshulp bij de onderzoek-collega’s in Duitsland.

N.a.v. corruptiebeschuldigingen heeft de Israëlische politie immers twee jaar lang onderzoek gedaan, waarna zes personen – uit de directe omgeving van Netanyahu – aangeklaagd werden. Ook als de grote baas buiten schot blijft, dan nog blijft er wel iets hangen. “Geen rook zonder vuur”. Er zouden bewijzen van bedrog, corruptie en geldwasserij gevonden zijn. Onder de verdachten hogere ex-officieren, zoals David Schimron, neef en persoonlijke advocaat van Netanyahu. Hij wordt van meerdere straffeiten beschuldigd. Zo zou hij bij het onderzeeërscontract smeergeld op zijn eigen rekening omgeleid hebben, wordt hij verdacht van geldwasserij, zou hij zijn “status en enge relatie met de premier” bij de omgang met hoge ambtenaren en politici als visitekaartje tegen betaling misbruikt hebben.

Schimron ontkent in alle toonaarden. Al heeft hij het hiermee wel moeilijk vermits een klokkenluider, Mikki Ganor, in ruil voor strafvermindering, zich aangemeld heeft. Hij is dé kroongetuige, zat middenin de voorgaande onderhandelingen, enerzijds als lokale raadgever van Thyssen-Krupp, anderzijds als vertrouweling van Schimron. Ganor wist dus perfect waar de klepel hing. Schimron zou ondertussen ook zijn medewerking in een andere zaak aan der openbare aanklager toegezegd hebben.. En om de verwarring compleet te maken heeft Ganor intussen zijn medewerking terug ingetrokken.

Thyssen-Krupp hanteert de Pontius Pilatus-tactiek: hun eigen raadgever werd door de Israëli’s geweigerd. Ganor moest en zou bij de onderhandelingen “helpen”.

Dat Netanyahu persoonlijk erbij betrokken is, kan het onderzoek niet hard maken; hij staat niet op de lijst der verdachten. Zijn naam is Haas. In elk geval zou de zaak nog minstens een half jaar aanslepen, waarmee heel de affaire over de verkiezingen getild wordt. Wat niet wil zeggen dat er geen str. aan de knikker was/is.

Bij de nieuwe beschuldigingen staat het bedrijf Sea Drift centraal (intussen opgeslorpt door Graftech). Op de klantenlijst vindt men Thyssen-Krupp, via dochterbedrijf TKMS, bouwheer van de onderzeeërs, die door de Netanyahu-regering besteld werden. Toen Netanyahu nog oppositieleider was had hij aandelen van Sea Drift gekocht en ongeveer een jaar na zijn herverkiezing als premier in 2009 voor ca. 4 miljoen euro weer verkocht. De Israëlische onderzoekers gaan nu na of hier geen belangenconflict voorligt. Er wordt gezocht naar de reden waarom Netanyahu zijn aandelen voor de viervoudige waarde kon ten gelde maken, terwijl Sea Drift, dat eigendom was van zijn neef, slechte resultaten neerzette. Netanyahu ontkent, ziet hierin slechts maneuvers om hem politiek te beschadigen.

Nochtans is het Sea Drift-dossier niet het enige dat hem verdacht maakt. Zo zou hij tegen de wil en het advies van zijn eigen defensieministerie het onderzeeërscontract doorgedrukt hebben.

TKMS maakt deel uit van Thyssen-Krupp; het dochterbedrijf is niet voor het eerst verdacht van corruptiepraktijken. Zo zouden ook contracten met Zuid-Afrika en Turkije met smeergelden geolied geworden zijn. TKMS vindt daar zelf – in hun eigen boekhouding – geen spoor van terug. Ook niet – vooral niet – bij het contract met Israël. Mochten de Israëlische speurneuzen toch sporen vinden, dan ziet het er voor TKMS niet goed uit. Want Israël wil immers nog meer onderzeeërs kopen – goed voor een slordige 2 miljard euro. En als onomstotelijk bewezen werd dat TKMS smeergeld betaalde, dat de Duitse staatskas 540 miljoen lichter gemaakt werd voor een aflaat, die slechts andere zonden opstapelt, dan is de kans eerder klein dat de Bundesregering nog eens zijn fiat geeft voor de export van dergelijk militair materiaal aan Israël.

Ondanks de talrijke opmerkelijke feiten zagen de onderzoekers in Duitsland lange tijd geen reden om een eigen onderzoek – vanuit Duitsland dan – uit te voeren. En dat neemt nu een andere loop: pas toen hun collega’s vanuit Israël rechtshulp gevraagd had, schoten ze wakker. Merkels regering zal het moeten uitleggen: 1/3 van de bouwkosten laten betalen door de Duitse belastingbetaler omwille van een “historische schuld”… terwijl er in achterkamertjes misschien wel smeergelden uitgereikt werden?

De Agusta-kruik barstte ten langen leste ook bij ons. (…)