Nadat er in drie Bundesländer Landtagswahlen gehouden werden, trad het partijbestuur van de Grüne partij terug. Neen, niet de ministers, niet de parlementsleden, niet de verkozenen in gemeente- en stadsbesturen. Stel je voor! Zo gek zijn ze niet.

Echter: “ze nemen hun verantwoordelijkheid” door het zinkende groene schip te verlaten en de volgende verkiezingsnederlaag aan anderen over te laten.

Onze mening over de bejubelde Ricarda Lang kon blijkbaar eindelijk op instemming in enkele gewesten rekenen. Als je met Duitsers over politiek praat, moet je verdomd op je woorden passen. Ze lijken steeds over hun schouder te kijken of ze niet bespioneerd worden als ze het durven met je eens te zijn. U weet wel, wegens de erfzonde. Hoeveel eeuwen willen ze nog de nazi-verdoemenis met zich meesleuren?

Zelfs DIE ZEIT, nochtans een links-getinte krant (… zijn er nog andere?) durfde te schrijven:

“Lang werd als “groot talent” geprezen. Of de 30-jarige politica aan de leiding van de partij wel op de juiste plaats stond, dat vroegen steeds meer mensen zich af. Dat zij, die zich (… zogezegd…) steeds voor de sociale problematiek inzet, echter bij Markus Lanz (TV) niet wist hoe hoog het gemiddelde pensioen is in Duitsland, vonden velen zeer opmerkelijk (sic.) . En bovendien leidde ze de partij dikwijls in cultuurgevechten: “Ricarda (Lang) dwingt ons steeds meer in debatten over bodyshaming (… zij heeft enkele maatjes méér…) en feminisme. We komen er niet meer toe over inhoud te spreken.” Reeds tijdens de kanselierskandidatuur van Baerbock moest men noodgedwongen aanvaarden dat identiteitspolitieke thema’s de mensen niet automatisch naar het verkiezingshokje brengen, ook al vinden sommige Grünen dit zeer belangrijk. Dit erkennen bereikte nu ook de linker vleugel.”

Klopt als een bus. Ricarda Lang had slechts Ricarda Lang als aandachtspunt: haar (over)gewicht en seksualiteit. Dat de economie de nek omgedraaid werd was in haar Grün wereldje niet aan de orde.