Een professor gaf aan dat in zijn klassen nog nooit een student gezakt was. Slechts één keer ging het mis en faalde heel de klas. Die klas was er van overtuigd dat socialisme werkte en de klas was daarom bereid om alles gelijk te delen. Heel de klas zou dus het gemiddelde cijfer ontvangen.

Bij de eerste test bleek dat het fantastisch begon. Het ge- middelde cijfer was een acht. Toch waren de meningen over het succes van dit experiment nu al sterk verdeeld. Alle studenten die hoger gescoord hadden, waren er toch niet zo over te spreken, maar vooral de studenten die een onvoldoende hadden waren zeer in hun nopjes. Voor hen was dit het bewijs dat het experiment werkte.

Bij de tweede test bleek de klas gemiddeld slechts op een mager zesje uit te komen. Niemand haalde nog een tien. De bollebozen van de klas hadden namelijk ingezien dat al hun studiewerk toch niet beloond werd en besloten het rustiger aan te doen.

De studenten die al eerder een onvoldoende haalden, maar beloond werden met de acht, deden geen stap meer dan de vorige keer en behaalden individueel wederom een on- voldoende, maar kregen vanwege de afspraak binnen de klas toch een zes min.
Bij de derde test was het een dikke onvoldoende. Slechts een vier gemiddeld en hoger dan dat scoorde de klas dat jaar nooit meer, (er is zoals nu in dit onland geen groei meer). Er ontstonden enorme ruzies en uiteindelijk is heel de klas gezakt.

Wat was nu de reden dat het experiment mislukte? Puur het feit dat je met socialisme individuele inspanning niet naar de juiste waarde beloond. In feite beloon je slecht werk en haal je iedereen neer die het bovengemiddeld doet. Daarmee is aangetoond dat kapita- lisme wél het antwoord is. Het heeft een succesfactor in zich die het socialisme mist, namelijk de persoonlijke drive om te presteren en daarvoor de beloning te ontvangen!
Daar komt bij dat het systeem niet werd opgedrongen, zoals het ons dagelijks door de strot werd/wordt geduwd…

Als U in deze tekst hierboven het woordje ‘klas’ vervangt door bijvoorbeeld: de NMBS – de ministeries – de ziekteverzekering – de pensioenkassen, het land enz, wordt het verhaal nog veel schrijnender. Want in al die gevallen worden de slechte cijfers niet BETAALD door de slechte leerlingen, maar door de brave hardwerkende belastingbetaler die alleen kan toekijken hoe het land vergaat.