Dankzij het wegvallen van de 3% clausule (minimum % stemmen bij de Europese verkiezingen in Duitsland) veroverden 7 Duitse mini partijtjes een zetel in het EU-Parlement.  Zoals o.a. de Piraten, de Familiepartij, de Dierenbeschermingspartij en een partij die zichzelf “Die Partei” (De Partij) noemt, een ideetje van de vroegere hoofdredacteur van het satirisch blad ‘Titanic’, Martin Sonneborn.

Die beloofde zijn kiezers dat ‘zijn Partij’  “de EU zou melken zoals een klein Zuid-Europees land”.  Hij en zijn Partijgenoten zouden “hun tijd vooral besteden aan de organisatie van hun ontslag  en hun verrijking” (lees: zorgen voor een goedbetaald prepensioen).  Zij zouden d.m.v. een rotatiesysteem elke maand een ander partijlid naar het EU-parlement sturen zodat zoveel mogelijk leden zouden kunnen gebruik maken van de riante vergoedingen, onkosten- en andere niet te versmaden bronnen van inkomsten.

184.525 kiezers gaven voor dit programma hun zegen in het stemhokje. Lees zelf hoe het ze het formuleren:

“Der Bundesvorstand hat beschlossen, daß die Vertreter der PARTEI monatlich zurücktreten, so daß immerhin 60 Leute einen mit rund 33.000 Euro dotierten Monat in Brüssel und Straßburg verbringen können.”

Anderen namen aanstoot aan dit onorthodoxe verkiezingsprogramma.  Niet omdat het zo ongewoon is, want tenslotte zitten de meeste EU-parlementairen daar niet om hun volk te vertegenwoordigen, maar wel om via de gegeerde zetel  hun eigen zakken te vullen.  Het verschil zit ‘m daarin dat ‘Die Partei’ er onomwonden voor uitkomt.

Sven Giegold, een Grüne, vindt het niet kunnen.  Hij vroeg om een onderzoek om ‘de verspilling van belastinggeld te verhinderen’.  De man beweert niets tegen een grapje te hebben maar een grap op kosten van de belastingbetaler gaat hem iets te ver.  En neen, hij had het niet over zijn eigen zetel of – bij uitbreiding – over al de andere EU-zetels.  En hij eiste ook niet dat het EU-parlement zou ontbonden worden.  Dat EU-parlement is immers slechts een schaamdoekje zonder macht.  Een visitekaartje met een postbusadres, waar, achter de blinde muren, de EU-Commissie en de EU-Raad de ware gezagdragers zijn. Het parlement mag noch wetten voorstellen, noch beslissen waar het zitting wil houden.

Het “Spaßparlament” noemt ‘Die Partei’ deze bijeenkomst.  Een duur grapje, waar niet mee te lachen valt.  Maar de affiches van ‘Die Partei’  vinden we  tegelijkertijd actueel en hilarisch.

FT