“Deep states”
De Turkse “deep state” was de discrete maar altijd aanwezige staat-in-de-staat die achter het schouwtoneel van de officiële politiek de échte hefbomen van de macht in handen had. In Turkije steunde die “deep state” op de westers georiënteerde, ontwikkelde midden-klasse en op het leger, dat met argusogen waakte over het seculiere karakter van de Turkse staat. Tot 2003 heeft die “deep state” kunnen beletten dat de fundamentalistische barbaren de macht overnamen. Dat was één van de zeldzame gevallen waarin zo’n “deep state” een positieve rol speelde. De negatieve voorbeelden zijn veel talrijker. Dat de socialisten nog steeds aan de macht zijn in Venezuela, hoewel de oppositie er een tweederdemeerderheid behaalde in het parlement, is te wijten aan het feit dat zij in de vijftien jaar dat zij over Venezuela regeerden, een socialistische “deep state” hebben uitgebouwd, die zich van het parlement niets meer hoeft aan te trekken. Met hulp van Cubaanse “adviseurs” controleren de socialisten het leger, de politiediensten, heel het justitie-apparaat en vrijwel alle media.
Typisch voor Latijns-Amerika, met zijn lange geschiedenis van staatsgrepen en militaire dictaturen? Nee, niet echt. Het lijkt akelig veel op wat er nu gebeurt in de VS, een land dat ooit, samen met Groot-Brittannië, één van de meest vrije landen ter wereld was, met één van de stabielste en best functionerende democratieën. Maar sinds de verkiezings-overwinning van president Trump zakt het land op een angstwekkende manier weg in geweld, chaos en tweespalt. De huidige golf van vernielingen van historische monumenten in de VS lijkt akelig veel op de eerste fase van Mao’s Culturele Revolutie, waarbij evenveel cultureel erfgoed werd vernield als tijdens de invallen van Dzjenghis Khan. Er is een pre-revolutionair klimaat ontstaan. Sommigen houden ernstig rekening met een tweede Amerikaanse burgeroorlog. De verantwoordelijkheid daarvoor ligt, net zoals in Venezuela, uitsluitend bij de linkse “deep state”, die weigert de verkiezingsresultaten te aanvaarden.
Nu ontdekken de rechtse blanke Amerikanen tot hun afgrijzen dat zij gedurende decennia blind geweest zijn voor het ontstaan van een marxistische “deep state” in hun eigen land. Die was er al vóór Obama en ze heeft aanzienlijk bijgedragen tot zijn verkiezing-soverwinning. Maar in de acht jaar Obama-bewind heeft de macht van die “deep state” door benoemingen op alle niveaus, vooral bij justitie, een destructieve kritische massa bereikt.
Het enige hoopgevende verschil met Venezuela is, dat de strijdkrachten niet in handen zijn van die “deep state”. Maar vele andere maatschappelijke actoren staan wel onder controle van die “deep state”. In de meeste Amerikaanse universiteiten wordt even efficiënt geïndoctrineerd met marxistisch totalitarisme als in Noord-Korea, met daar bovenop nog een extra laag hersenspoeling in feministische mannenhaat en pro-islamitische waanideeën, afgewerkt met een sausje antiblank racisme.
De Republikeinse Partij van de president heeft nochtans een meerderheid in het Huis van Afgevaardigden én in de Senaat. Vele presidenten moesten met veel zwakkere politieke kaarten spelen… Maar dat democratische feit is nu irrelevant geworden. Links lapt de democratie openlijk aan zijn laarzen. Net zoals in Venezuela is de greep van de “deep state” op het gerechtelijk apparaat zo sterk, dat rechters zelfs tegen de Grondwet in beslissingen van de president kunnen saboteren. De “deep state” controleert een groot deel de “gewone” media en ze heeft zich verzekerd van de collaboratie van internetgiganten als Twitter, Youtube en Google, wat natuurlijk niet alleen de vrijheid van meningsuiting in de VS ondermijnt, maar in heel de wereld. Want in wezen is dit artikel natuurlijk niet bedoeld als een “wake up call” voor rechts Amerika, maar voor ons. Ook in West-Europa wordt de democratie steeds vaker buitenspel gezet door linkse “deep states”, zowel op nationaal als op Europees niveau. De centrale vraag wordt steeds minder “Hoe winnen we de verkiezingen?” en steeds meer “Hoe kunnen we afrekenen met die linkse ‘deep states’”?
Marc Joris
Publ. Rebel, okt. ’17