Weeklagers of moirologisten zouden naar verluidt al meer dan 2000 jaar op de arbeidsmarkt actief zijn om bij het overlijden professioneel-overtuigend te wenen, huilen, klagen, snikken. Ze zouden sinds wereldreizigers zich van hot naar het verplaatsen nu quasi overal te vinden zijn.

Chinese weeklagers zijn sinds de tijd van Keizer Wu van de Handynastie (156 – 87 v.C.) een gegeven bij het heengaan van een geliefde. Tijdens de Culturele Revolutie verboden, krijgen ze nu eerherstel. In het oude Egypte werden “bleitende vrouwen” betaald om de traanklieren voluit te laten overlopen en zich wanhopig aan het dode lichaam vast te klampen.

Ook bij ons, in het Westen, hadden we betaalde weeklagers, zoals in het oude Rome, waar de komedie soms zelfs tot het uittrekken van het haar opgevoerd werd. Het aantal aanwezigen van de rouwstoet bepaalde de belangrijkheid, de macht, van de overledene. Na de val het het Romeinse Rijk ging de stiel mee ten onder. In het Victoriaanse Engeland had men het over “begrafeniskameraden”.

In Brexitland stak “Rent a Mourner” de kop op maar het moest de boeken sluiten. Het is immers geen voltijdse baan en dan hebben we ook nog de afstand die moet afgelegd worden tussen verschillende opdrachten zodat de rouwprijs door het vervoer opgedreven wordt. Gezien de ecologische voetafdruk en de huidige coronacrisis, waarbij uitbundig huilen en contacten verboden zijn, werd het initiatief stopgezet. Wie rouwt erom? (…)