Een Koeweitse tv-presentator is blijkbaar de plezantste thuis… of niet?… Er zullen wenkbrauwen gefronst geworden zijn bij zijn bekentenis dat zijn uitzendingen gewoon  fabeltjes waren.  Nep.  En de kijkers trapten erin.  Hij blijft zich verbazen over de goedgelovigheid van het kijkerspubliek..

Jaafar Mohammad vertelt na een bezoek aan Syrië de waarheid aan zijn kijkers.  Of hij de lachers op zijn hand gekregen heeft, of hij intussen nog gezond en wel is, kunnen wij niet nagaan.  Het was allemaal toneel, vertelt hij lachend, vooraf opgenomen.  We plaatsten “live” (rechtstreekse uitzending) op het scherm.  Alle uitzendingen van een week waren nep.  Hij speelde toneel, vertelt hij openhartig, toen hij nep-aanwezigen begroette. Zelfs de uitgenodigde gasten deden alsof.  Jullie kunnen vaststellen hoe de media zaken anders kunnen voorstellen.    Hijzelf was zelfs niet in het land.

En waarom geeft hij dit nu allemaal toe?  Na het lezen van de kranten, vernam hij in de Al-Shahed krant dat sjeik Sabah Al-Mohammad, eigenaar en eindredacteur,  voorzitter van de mediastichting, de Syrische president Bashar al-Assad ontmoet had.  Het had geheim moeten blijven, maar nu geeft de goedgeluimde Jaafar Mohammad toe dat hij deel uitmaakte van het gezelschap dat naar Syrië trok.    Maar hij “wil niet hypocriet” lijken en bevestigt dat het artikel hierover uit de pen van de b.g. sjeik Sabah een staaltje van eerste klas journalistiek was…

“Ik was in Syrië”, klinkt het meloramatisch, “ik ging in mijn lievelingszetel zitten in de tv-hoek en verwijderde al-Arabia, al-Hadath, al-Jazeera, Al-Jazeera-live, Sky News, en nog twee andere zenders, ik verwijderde hen van mijn satellietontvanger.  Waarom?  Ik bracht de meeste van mijn tienerjaren met mijn ouders en broers/zusters in Syrië door; elke zomer en bleven er een tweetal maanden.  De laatste keer, ik was al een jonge man – begonnen de gebeurtenissen.  Ik kwam dus in Syrië aan en het was tot mijn verrassing nog even mooi als vroeger.  Vroeg aan de chauffeur: “was er hier oorlog?” “Neen”.  “Was er daar oorlog” “Neen”.   Ik bracht er vier prachtige dagen door.  Mooier dan in Londen, in Parijs, Beiroet, Caïro, Dubai, Milaan.  Vier dagen met herinneringen aan mijn kindertijd… Ik zal u zeggen hoe ik Syrië zag.  Ik ging naar de al-Hamidiyyeh markt, zag hoe mensen werkten, kochten en verkochten, trok door de al-Bzourieh straat, door de al-Jazmati straat, alles was zoals vroeger.  Ging naar het restaurant van het Sheraton Hotel; bomvol, zelfs op een weekdag moet je er reserveren.  Het is er vol van leven!…”

En zo gaat hij door.  Noemt andere bekende hotels, een badhuis, het platteland, bezoek aan een schrijn.  Nergens problemen.  “Overal: welkom bezoeker!  Het was er rustig en veilig.  Ik voel me bedrogen door de media (zie bovenaan)… en ik ben een professionele mediaman!  We zijn erin geluisd.”

“Ik kwam overal in Syrië en ik had geen veiligheidsteam nodig.”

“Dit was mijn reisje van vorige week.  Het had moeten geheim blijven, we mochten er niet over praten, maar nu sjeik Sabah er een artikel over schreef dat op de titelpagina verscheen, vind ik dat ik mijn gevoelens en mijn bewondering moet delen en een gemeenschap vormen met onze broers-sjiieten.  We kunnen geld verdienen en zullen door God beloond worden (grappend).  Het was iets ongelooflijk.  We kunnen er terugkeren… ”

“Ik raad jullie aan Syrië te bezoeken en erachter te komen hoe de media werken.  Ik wil niet dat de mooie zaken die ik over Syrië gezegd heb beklad worden door de misrekening van sommige media die niet godvrezend zijn.  Ik dank u..”

Onze redactie ging na of de video wel degelijk over bestaande feiten bericht en geen “hoax”, geen vervalsing is.  En inderdaad, de b.g. krant Al-Shahed kunnen wij niet lezen (Arabisch), maar we kregen bevestiging van een eensluidend artikel in het Engels, verschenen in de Syrian Observer.

Bronnen nagaan… iets wat onze kwaliteitsmedia ook eens zouden moeten proberen. Zelfs ‘t Pallieterke dat zich bij herhaling bezondigt aan het overnemen van opiniestukken uit buitenlandse media zoals The Guardian en The Economist, die in een papegaai-reflex de regering Assad verdenken van alle snode plannen die ene Bolton uit zijn pro-Israëlische krammen slaat.   De verdachtmakingen zijn schering en inslag; ongefundeerd en politiek-geïnspireerd.  Zoals o.a. over de woningbouw in Syrië die christenen zou bevoordelen t.o.v. soennieten… zonder erbij te vermelden dat het hier om christelijke privé initiatieven gaat, die proberen hun eigen mensen zo snel mogelijk een dak boven hun hoofd te bieden.  Moet de regering soms verbieden dat christelijke naastenliefde in de praktijk omgezet wordt naar… christenen toe?  Tevens zonder de vermelding van het “reconciliation” programma, op touw gezet door Rusland, waarbij tegenstanders van de regering de kans krijgen terug te keren naar huis en naar het normale leven.