Het is een oorlog die met een ruime keuze bijvoeglijke naamwoorden kan beschreven worden. Het is een politieke, een ideologische, een strategische, een economische, een geologische en vooral een emotionele oorlog, die steeds weer aangewakkerd wordt… door de resp. sussende, betuttelende, agressieve, verwijtende tussenkomsten in de VN Veiligheidsraad, die in werkelijkheid ophitsende en autoritaire doeleinden nastreven. Het laatste voorstel van resolutie, ingediend door de vazallen van de VSA, Koeweit, Duitsland en het land b (kort: KDB), is daar het laffe bewijs van.

Er wordt daarbij vlotjes gelogen en bedrogen, geïntrigeerd en gemanipuleerd: een propagandaslag, die onze bevolking in een voortdurende fictiewereld voorliegt, die met de realiteit ter plekke niets te maken heeft.

Op 19 september vond de 8623ste zitting van de VN-Veiligheidsraad plaats. Met ter discussie twee voorstellen voor resoluties. In het ene, geleid door Duitsland, voorgestelde resolutie-ontwerp worden: “alle partijen aangemaand een verdere verslechtering van de humanitaire toestand in het gouvernement Idlib te vermijden, alle vijandigheden op 21 september, 12 uur, zonder uitstel te staken”.

Volgens dit eenvoudig recept worden regelmatig ontwerpen voor Syrië-resoluties in de VN-Veiligheidsraad ingediend. Het recept is samen te vatten als “We moeten toch de arme mensen daar helpen…”

De initiatiefnemers van dergelijke voorstellen – voor zover zij als zodanig kunnen genoemd worden… critici beschouwen hen eerder als inzetbare pionnen… weten perfect dat het niet om bekommernis met de burgerbevolking gaat. Slechts hierom: een emotionele chantage, de opwekking van schuldgevoelens, die ertoe moet leiden dat geweld tegen soevereine staten goedgekeurd wordt. Onverbiddelijk worden de empathische sensoren der mensen misbruikt. In het geval Syrië worden zonder schaamte feiten gewist, genegeerd, verdraaid en tegen de sterren op gelogen opdat de leugen uiteindelijk – na een oneindige rij herhalingen – uiteindelijk geloofd wordt en de waarheid op het schavot der leugens onthoofd wordt.

Waarom wordt er nooit een resolutie door de westerse staten ingediend die de onmiddellijk ontwapening der islamitische terroristen eist – van hen die de Syrische bevolking in Idlib onderdrukken? Immers – en dat blijven we herhalen – Idlib wordt bezet, bestuurd, geterroriseerd door djihadisten, door terroristische groeperingen, die zowel door de VSA, van Turkije en talrijke andere landen, als zodanig erkend worden.

Twee jaar geleden kon men bij de BBC nog vernemen dat HTS “de laatste incarnatie van al-Qaeda in Syrië” is.
Sinds 18 jaar worden zowel in het Nabije en Midden-Oosten als in Afrika oorlogen door westerse landen gevoerd of georkestreerd om – naar verluidt – de incarnatie, de heropstanding, van het internationaal terrorisme – en dat is al-Qaeda, verantwoordelijk voor de 9/11 aanslagen – wereldwijd te verslaan.

En juist zij – islamitische terroristen met al-Qaeda-banden – delen de lakens uit in Idlib volgens de sharia-wetten, die zij ongegeneerd propaganderen. En zij kunnen dat omdat zij rijkelijk gezegend worden. Gezegend door hun westerse beschermheren en hun Arabische “partners” met militaire en niet-militaire uitrusting, met logistiek, strategische, politieke informatie en bijstand, en vooral met propaganda.

Het Syrische leger doet bijgevolg dàt, waartoe de westerse staten op een onbeschaamde wijze oproepen: het Syrische leger strijdt tegen het terrorisme en juist deze strijd wordt door de westerse staten en hun vazallen in de VN-Veiligheidsraad gesaboteerd.

Nog altijd zijn ca. 60.000 tot op hun tanden bewapende extremisten – voor een groot gedeelte buitenlanders – in Idlib aanwezig. Het “humanitair volkerenrecht”, een Orwelliaans, manipuleerbaar begrip, dat men graag in de mond neemt om de met een “tot onze spijt”-kaartje uitgevoerde geweldmaatregelen, lees: oorlogen, te rechtvaardigen is voor de djihadisten even indrukwekkend als een mug op een olifant. In tegendeel: zij concentreren hun uitvals- en commandobases, hun wapen-en munitie-arsenalen, bewust in de buurt van burgerinfrastructuur. Zij misbruiken de burgerbevolking als beschermend schild en slechts om die reden werd Idlib nog niet van het gespuis bevrijd. Het resolutie-ontwerp van KDB houdt daar rekening mee (!): “Er wordt geëist dat de lidstaten (VN) ervoor zorgen dat alle maatregelen ter bestrijding van het terrorisme in overeenstemming zijn met het volkerenrecht en (…) dat (militaire) operaties de partijen, betrokken bij bewapende conflicten, niet van hun humanitaire-volkerenrechtelijke verplichtingen ontbonden worden.”

Het Orwelliaans begrip “humanitair volkerenrecht” heeft tot doel het VN-Charta-volkerenrecht door een nieuwe bovenlaag-volkerenrecht te overstijgen. Het zou zo kunnen omschreven worden:
“Bijzondere omstandigheden eisen bijzondere maatregelen en als wij – de Goeden – de mening toegedaan zijn dat bijzondere omstandigheden van tel zijn, dan moeten wij ook bijzondere maatregelen nemen. Immers humanitair volkerenrecht overstijgt elk ander volkerenrecht.”

Dit uithollen van het algemeen bindend volkerenrecht wordt sinds twee eeuwen ononderbroken toegepast en daarin zijn ook de concepten en het principe van “Responsible to protect”, of kortweg R2P (verantwoordelijkheid om te beschermen) ingebed. Daartoe horen ook de florerende nieuwe internationale rechtbanken, die zich geroepen voelen naar goeddunken ongeliefde, lees ongewenste, staatsleiders op de beklaagdenbank te slepen (… in afwachting op het politieke en media-schavot). Dit mag blijken uit het KDB-resolutie-ontwerp waarin:
“nadrukkelijk geëist wordt de grondbeginselen van onderscheid en verhouding aan te wenden en alle mogelijke maatregelen te treffen om schade aan burgers en burgerobjecten te vermijden en minimaliseren. Bovendien moet de secretaris-generaal inbreuken tegen het humanitaire volkerenrecht onmiddellijk te melden.”

Dat zou men eens de inwoners van het Iraakse Mosoel moeten laten weten, die hebben het mogen ondervinden. De VSA hebben I.S. in Mosoel bestreden met als “humanitaire” prijs tienduizenden burgerslachtoffers (40.000?). Maar deze slachtoffers zijn natuurlijk niet als inbreuk op het “humanitaire volkerenrecht” in de VN-boekhouding opgenomen. VSA-toppolitici hielden het op “een niet te vermijden fenomeen in deze speciale situatie”. Wie brengt dit eindelijk voor de VN-Veiligheidsraad?
Het “humanitaire volkerenrecht” is een strijdbegrip, een boosaardige tactiek om mensen emotioneel, dus geestelijk voor oorlogen rijp te maken. Het heeft een planmatig doel: een verzwakking, een uitholling van het volkerenrecht.

Twee maten, twee gewichten…

Wat in het KDB-resolutie-ontwerp volledig ontbreekt is de effectiefste manier om de mensen in Syrië te helpen. Zonder de aanwakkering van buitenuit zou een volgende resolutie, met als basis het fictieve “humanitaire volkerenrecht”, overbodig zijn. Zou het militaire conflict snel beëindigd zijn. En juist dat proberen westerse machten ten allen prijze te verhinderen.
De oorlog in Syrië – en niet uitsluitend deze – is o.a. nodig om een “nieuw volkerenrecht” op de sporen te zetten. Het sterven op de slagvelden in het Nabije Oosten en Afrika is de voorwaarde, de geënsceneerde geschiedenis voor een neo-globaal politiek systeem onder de beschermende paraplu van zelfverklaarde Goeden (… Gutmenschen) binnen de westerse elites.

Rusland en China brachten hun eigen resolutie-ontwerp ter stemming: “dat alle partijen die op 31 augustus (eenzijdig door de Syrische regering uitgeroepen) wapenstilstand respecteren om een verdere verslechtering der humanitaire situatie in Idlib te vermijden en dat het staken van de vijandigheden (ook) geldt voor niet-militaire operaties tegen individuele personen, groepen, ondernemingen en inrichtinge die een band hebben met de terroristische groeperingen, genoemd in de VN-Veiligheidsraad.”

Terroristen zijn zij, die met terreur politieke doeleinden willen bereiken. Hun alom bekend doel is nog altijd de val van de Syrische regering. Of de Syrische regering onder de leiding van al-Assad ons nu bevalt of niet, doet hierbij niet ter zake. Omdat ze wettelijk is… zoals ook de Saoedische regering, of de Turkse, of de Qataarse, die der VAE… Wij hebben niet het recht ons in de maatschappij dezer staten te bemoeien. En als we dat toch doen – doordat we de extremisten daar ondersteunen – dan ondersteunen we terroristen, dan zijn wij actief in het staatsterrorisme.

Het maakt vooral duidelijker hoe cynisch de initiatieven van westerse staten in de VN-Veiligheidsraad wel zijn. Het zijn dezelfde staten die medeverantwoordelijk voor de nood der mensen in Syrië zijn. Het zijn dezelfde staten die zich aanmatigen de Syrische regering en diens leger te betichten van “humanitaire misdrijven” tegen de eigen bevolking…

Christoph Heusgen, langjarig lid der elitaire Duitse denkfabriek “Stiftung für Wissenschaft und Politik” (SWP) was tijdens het tijdperk dat terroristen – de Syrische Moslimbroeders – door de SWP in Berlijn met alle égards ontvangen werden, een engverbonden raadgever van Merkel. Hij is met zekerheid niet neutraal en onbevooroordeeld; hij is perfect op de hoogte van de Duitse “regime change” bemoeienissen wat betreft Syrië. Hij was tenslotte – zijn SWP-lidmaatschap en raadgeversfunctie indachtig – direct of indirect betrokken. En deze man bestond het – niet voor het eerst trouwens – zich in de VN-Veiligheidsraad op te winden met: “De Raad mag niet langer zwijgen en moet handelen.”

“Handelen”, in welke zin, mijnheer Heusgen? In de zin van het “humanitair volkerenrecht”, liefst ook met “vliegverbodszones”, zoals in Libië of in Irak?

Meer duiding over de SWP:

De Syrische VN-afgevaardigde al-Jaafari noemde het KDP-resolutie-ontwerp ook daarom een “surrealistische farce” en wees op de dubbele bodem van de westerse politiek:

“De inkt van jullie pen droogt snel als het om oorlogsmisdadigers, misdrijven van een door de VSA aangevoerde coalitie of als het om de illegale buitenlandse aanwezigheid (buitenlandse troepen en geheime diensten) op het Syrische grondgebied gaat. Er wordt ook sinds decennia gezwegen over de (vanzelfsprekende) immuniteit der Israëlische bezettingsoverheid (op Syrische bodem). Terwijl ze beweren dat bij de strijd van het terrorisme ook het humanitaire volkerenrecht moet gerespecteerd worden – zgz. de zorg om de mensen uitdragend – wordt in alle talen gezwegen over de omgang met staten die het terrorisme produceren.”

Dergelijke reosluties – verpakt als zorg voor de mensen – zouden met Syrië moeten overlegd worden. En dat gebeurt niet. Nooit. In de plaats daarvan wordt over de hoofden heen (van de Syrische regering) gehandeld. Permanent wordt er geprobeerd Syrië op het diplomatische parket te ontmondigen. Al-Jaafari benadrukte – nogmaals – het recht van zijn land zich tegen terroristen te verdedigen, terroristen die hele regio’s voor vreemde belangen gegijzeld houden en hij waarschuwde de westerse diplomaten:

“Dat wat wij vandaag in Syrië moeten doormaken, is dat wat U morgen en overmorgen te wachten staat.” Hij voegde eraan toe dat Syrië het in volkerenrecht verankerde soevereine recht uitoefent om “monsters”, afkomstig uit Europa en andere landen, te bestrijden en verwijderen.