Ursula von der Leyen hoort tot de machtsstructuur der elite, die slechts node afstand doet van haar voorrechten. Zij werd in een traditierijke familie geboren, die sinds het begin van de19de eeuw politici, ondernemers en leidende ambtenaren voortbracht en die zelfs een eigen wapenschild heeft.

Haar vader, Ernst Albrecht, was gedurende 14 jaar ministerpresident van Niedersachsen. Zo groeide Ursula op in een invloedrijke en gefortuneerde familie en dat merk je ook aan haar zusters/broers. Van de vijf nog in leven zijnde kinderen van Ernst Albrecht zijn er twee in de directiekamers van de economie beland. En Ursula is in de hoogste kringen van de politieke macht opgestegen. Zo zie je maar dat het levenslicht zien met het gouden lepeltje in de mond wel degelijk zijn voordelen heeft.

Als haar levensloop bekijkt, dan merkt men dat ze initieel niet op deze carrière uit was. Ze studeerde eerst archeologie, dan economie, vervolgens geneeskunde, een studie die ze in 1987 afsloot. Als studente trouwde ze reeds – zoals het hoort volgens haar stand – met Heiko von der Leyen, eveneens een telg van een traditierijke en gefortuneerde familie die al in de 18de eeuw tot een vermogen kwam.

Ze specialiseerde niet verder in de geneeskunde; ze kreeg immers snel kinderen en trok met haar echtgenoot voor enkele jaren naar de VSA, waar hij bij de Stanford Universiteit een positie aangeboden kreeg. Van 1998 tot 2002 was Ursula wetenschappelijke medewerkster aan de medische hogeschool van Hannover.

Howel ze sinds 1990 lid van de CDU was, trad ze pas vanaf 2001 in de politieke schijnwerpers. Vanaf toen ging het razendsnel – een snelheid die wellicht via de connecties van haar vader gestuurd werd. Vanaf 2001 maakte ze deel uit van het gemeentebestuur van een kleine stad en twee jaar later, in 2003, werd ze voorwaar uit het niets in het Nedersaksische parlement verkozen… en werd prompt een ministerportefeuille aangeboden.

Een ministerportefeuille paste sowieso in haar c.v. – ze was o.a. ministerin voor het gezin en gezondheid, iets wat men met haar achtergrond als arts en moeder van zeven kinderen kon verantwoorden. Ook voor sociale zaken werd zij gevraagd en werd met die bevoegdheid berucht omdat ze b.v. het blindengeld afschafte. Haar opvolgster herstelde de fout, zij het in verminderde mate.

Een vrouw die nooit iets anders dan de salons der “von und zu”-elite gekend heeft op sociale zaken? Haar achtergrond liet geen empathie toe; zij kan zich niet verplaatsen in de situatie van zwakkere, benadeelde mensen. In Nedersaksen werd opgelucht geademd toen zij na twee jaar een tree hoger op de carrièreladder klom en naar Berlijn trok om daar – in het zog van Merkel – federale familieministerin te worden.

Haar carrière toonde slechts één richting: naar boven, naar de top. En overal waar ze even stil hield in afwachting van nog hogere regionen liet ze een “succesrijke ramp” achter.

Toen ze naar de EU-top geloodst werd ontkurkte men ettelijke flessen Sekt op defensie. De zgn. Berateraffaire is in Duitsland bij vriend en vijand bekend, nu nog; Ze moest er nooit rekenschap voor afleggen. Integendeel: ze werd weg-gepromoveerd. Het ging om onderhandse vriendjespolitiek, die zonder vergelijkende marktstudie, uitgereikt werd. (eu-commissievoorzitter-von-der-leyen-op-het-matje-vanwege-berateraffaire).

„Der Bundesrechnungshof konstatierte, dass unter ihr und Staatssekretärin Katrin Suder immer wieder Beraterverträge über Millionen Euro rechtswidrig vergeben wurden – und dass dies offenbar durch enge persönliche Verbindungen möglich wurde. Von der Leyen hatte Suder einst von der Unternehmensberatung McKinsey ins Verteidigungsministerium geholt.“

Haar zoon David heeft er een goedbetaalde job aan te danken. Zo gaat het met de machtigen der aarde. Ons kent ons. Ons beschermt ons. Stinkende potjes worden verzegeld. En het ene plezier is het andere waard.

In de rand: op de vraag wat von der Leyen bij de Bilderberg-samenkomst wel deed, werd geen antwoord gegeven door defensie:

“Old habits die hard.”, zegt men in het Engels. In de EU liet ze een zelfde spoor achter. De elite meent zich almachtig, kijkt meewarig neer op het klootjesvolk. In juli 2019 gaf ze opdracht tot een onderzoek die de toenmalige toestand moest analyseren i.v.m. milieupolitieke en sociale factoren in het bestuurskader der EU-bankensector. Zij ontving negen offertes en gaf de opdracht in maart 2020 aan de Blackrock Investment Management, de enige grote investeringsonderneming onder de kandidaten.

Blackrock, één der belangrijkste investeringsinstellingen ter wereld, die ook sterk aanwezig is in milieubeschadigende industrieën en meerderheidspakketten van talrijke bankaandelen in portefeuille heeft, moest dus erachter zien komen hoe de EU-bankensector zich meer voor sociale en ecologische problemen kon inzetten. Dat komt ongeveer overeen met AB-Inbev een alcoholontradingscampagne te laten uittekenen.

Zoals de EU-ombudsvrouw duidelijk stelde had de EU-Commissie acht offertes van adviesbureaus ontvangen die geen investeringsondernemingen waren en die bijgevolg niet de toekomstige regels voor de eigen branche hadden kunnen schrijven.

Ursula en haar Commissie zagen echter geen graten in de aanstelling van Blackrock. Geen tegenstrijdige belangen. Want, zo verdedigden zij hun beslissing, Blackrock was met 280.000 euro de goedkoopste – een uiterst zeldzame redenering bij de EU. Zelfs een niet heel wakkere burger zou kunnen stellen dat Blackrock de opdracht zelfs gratis had willen doen… zo’n éénmalige kans om de EU-regels te ontwerpen, waardoor Blackrock de rode loper kreeg – ze mochten hem zelf uitrollen – om in de toekomst gigantische winst te kunnen maken, krijg je niet alle dagen.

Critici verwijten de EU dat de lobbyisten de lakens uitdelen. Tja, men kan het moeilijk ontkennen als men stropers aanstelt voor de vacatures van boswachter. Elke normale mens zou een neutrale adviseur onder de arm nemen. Niet de EU. Niet de von der Leyens van deze wereld. Ons kent ons. De ene hand wast de andere.

Ursula von der Leyen heeft nog een aantal kinderen die een duwtje in de rug kunnen gebruiken.

Een voorbeeld voor de macht der lobbyisten, of duidelijker: de corruptie bij de EU-cenakels, is de voormalige EU-commissaris Oettinger, die na 10 jaar lucratieve loopbaan als EU-commissaris, er sowieso “lonende” contacten aan over gehouden heeft. Als regel telt dat een ex-commissaris twee jaar moet wachten eer hij “in de privé” een functie mag uitoefenen die verband houdt met zijn voormalige EU-bevoegdheid. Oettinger heeft intussen – binnen een periode van één jaar na zijn afscheid als EU-commissaris – niet minder dan 13 consultingopdrachten bij lobbyisten binnengerijfd. Ursula keek opzij en liet betijen. Ons kent ons. En bovendien heeft Oettinger niet bepaald geschitterd in zijn “commissariaat”. Eerder integendeel. Waarmee het vermoeden gestaafd wordt dat hij niet gevraagd werd voor zijn vakkennis maar eerder voor zijn contactenboekje.

Komen we terug bij Ursula. Die zal niet wakker gelegen hebben van de kritiek der ombudsvrouw. Ze kent het klappen van de zweep van haar doortocht in Berlijn. De recepten die Blackrock als “raadgever” verzameld heeft, moeten nu omgezet en toepast worden in de EU-keuken. Of duidelijker uitgedrukt: in de zgn.”Green Deal”, met een prijskaartje van één biljoen euro. Die moet naar de juiste ontvangers vloeien.

En dan hebben we nog de contracten met de farma-industrie. De bestelbons voor vaccins zonder een leverdatum, zonder een verantwoordelijkheidsclausule voor mogelijke schade, ziekte, overlijden… maar wel met een gegarandeerde betaling van miljarden euro.

Mogen we een heel klein beetje wantrouwig zijn?