Economen en politici goochelen graag met cijfers waardoor je al snel door de bomen het bos niet meer ziet.
Economie is niet altijd even simpel, maar ik heb gemerkt dat je alles bevattelijk kan maken met een eiland van 100 mensen.
Laten we dit eiland “Thunder” noemen.
Van de 100 inwoners zijn er 28 aan het werk in de privé-sector. Zij gaan vissen, bouwen huizen, kano’s, …
Van de overige 72 inwoners, werken er 40 voor de overheid. Zij zorgen voor het onderwijs, veiligheid en justitie. Maar ze stellen ook regels op voor de werkenden. Ze bepalen importquota voor het vissen, zorgen dat iedereen belastingen betaalt en bedenken nieuwe regels waaraan iedereen zich moet houden.
Er zijn ook nog 15 mensen die geen werk hebben. Zij ontvangen een werkloosheidsvergoeding.
De resterende 17 inwoners zijn kinderen, gepensioneerden en langdurig zieken. Zij ontvangen respectievelijk kindergeld, pensioen en een ziekte-uitkering.
Samengevat ziet het er zo uit:
Aangezien de mensen die werken in de privé-sector op Thunder de enigen zijn die effectief iets produceren, moeten de anderen betaald worden met de belastingen die zij betalen. Je kan hooguit zeggen dat mensen die voor de overheid werken de productie ondersteunen, maar in de praktijk gebeurt vaak het tegenovergestelde.
Door allerhande regeltjes en wetten, moeten de werkenden steeds meer tijd besteden aan het naleven van deze regels waardoor de productie achterblijft.
Je hoeft natuurlijk geen genie te zijn om te beseffen dat een land zoals “Thunder” in realiteit niet kan overleven.
Het is onmogelijk om een maatschappij goed te laten functioneren wanneer maar iets meer dan één vierde van de bevolking zorgt voor de totale welvaart.
Nochtans is er een “land” in de wereld die het voor mekaar krijgt.
En dat “land” is … Wallonië!
Van de 3,56 miljoen inwoners zijn er amper 1 miljoen aan de slag in de privé-sector. Dat komt overéén met 28% van de totale bevolking. (Of 28 mensen op een eiland van 100 inwoners.)
De rest werkt voor de overheid (40%), is werkloos (15%) of is te jong, te oud of te ziek om te werken (17%).
Waarom slaagt Wallonië hierin als enige “land” van de wereld?
Omdat ze kunnen rekenen op de solidariteit van de Vlamingen.
Aangezien in Vlaanderen maar liefst 2,25 miljoen mensen werken in de privé, creëert heel deze regio behoorlijk wat welvaart.
De regering heeft echter beslist dat werkenden in Vlaanderen een (steeds groter) deel van die welvaart moeten afstaan aan Wallonië. Uit solidariteit.
Deze solidariteit lijkt echter met iedere nieuwe regering toe te nemen.
De KU Leuven becijferde deze transfers onlangs op 16 miljard euro op jaarbasis.
http://trends.knack.be/economie/nieuws/beleid/vlaams-waalse-transfers-exploderen-naar-16-miljard-euro/article-4000191184166.htm
Dat is 16 miljard euro die jaarlijks verhuist van Vlaanderen naar Wallonië.
Maar dergelijke cijfers zeggen je natuurlijk niet veel.
Laten we het opnieuw bevattelijk maken.
Ik heb je net verteld dat er in Vlaanderen 2,25 miljoen mensen werken in de privé en dat zij met hun productie betalen voor degenen die niet produceren.
16.000.000.000 euro gedeeld door 2.250.000 “werkenden in de privé” = 7.111 euro
Iedereen met een job in de privé betaalt jaarlijks 7.111 euro belastingen die rechtstreeks naar Wallonië gaan. Dat is net geen 600 euro per maand!
En het stopt daar niet.
Want deze noeste arbeider betaalt natuurlijk niet alleen voor de Walen. Hij betaalt ook voor de eigen overheid en solidariteit met andere Vlamingen.
Wat is de kostprijs hiervan voor een inwoner van België?
Wel, alle overheden samen gaven vorig jaar 208,5 miljard euro uit.
http://www.nbb.be/belgostat/PublicatieSelectieLinker?LinkID=592000082|910000082&Lang=N
Dat is hetgeen de overheid jaarlijks kost. En dat bedrag stijgt jaar na jaar overigens. Tien jaar geleden bedroegen de uitgaven bijvoorbeeld “maar” 143 miljard euro.
We spenderen nu dus 65 miljard euro per jaar meer dan 10 jaar geleden!
Maar goed, we hadden het over de kostprijs van de overheid.
208,5 miljard euro aan uitgaven.
Dat moeten we weer delen door het aantal werkenden in de privé-sector. In Vlaanderen, Wallonië en Brussel samen gaat dat over 3,57 miljoen personen.
Dat geeft … 58.305 euro per jaar.
Neem je rekenmachientje er gerust even bij om de cijfers te controleren. Ik heb het ook een aantal keren moeten becijferen om deze getallen te geloven.
58.305 euro per jaar … dat is 4.858 euro per maand.
Iedere werkende in de privé-sector moet dus 4.858 euro per maand aan belastingen opbrengen om de overheidsuitgaven te financieren.
En als je de pech hebt om in Vlaanderen te wonen, dan wordt het zelfs nog meer. Die 4.858 euro is namelijk een gemiddelde en zoals je weet, draagt de Vlaming maandelijks nog eens 600 euro bij aan Wallonië.
Om de overheid te financieren, zijn er uiteraard steeds meer belastingen nodig.
Het overheidsbeslag bedraagt inmiddels 55%.
Dat wil zeggen dat van iedere euro die er in België verdiend wordt, er 55 cent naar de overheid gaat.
Meer geld voor de overheid, betekent echter ook minder geld voor de bevolking.
Minder geld om te investeren en te consumeren.
In een land waarin de burgers steeds minder geld hebben, heeft de economie het uiteraard moeilijk.
Ok, we kennen sinds 2008 een crisis en dat is een handig excuus om te verklaren waarom er geen groei meer is in België.
We vergeten dan gemakshalve dat de economie in de periode ervoor (2000-2006) ook amper groeide. De groei in deze periode bedroeg een schamele 1,6% op jaarbasis.
Als we het over een bredere periode bekijken, worden de cijfers alleen maar triester. De Belgische economie kende tussen 2000 en 2014 een groei van amper 1,3% op jaarbasis.
De groeiende overheid verstikt de economie.
Vlamingen beseffen dat echter maar al te goed. De Vlaamse partijen die een grote overheid genegen zijn (SPA en GROEN), halen in een recente peiling slechts 24,8% van de stemmen.
In Wallonië gebeurt echter precies het omgekeerde.
De Waalse partijen die streven naar een grote overheid (PS, PTB, Ecolo en CDH), halen daar samen 62,9% van de stemmen.
Een logische evolutie aangezien deze taalgroep een rechtstreeks belang heeft bij een grote overheid.
Bijna 3/4de van de bevolking heeft die overheid namelijk nodig voor zijn of haar inkomen. Je kan moeilijk vanuit die hoek enthousiasme verwachten voor een kleinere overheid.
De Vlaming wil dat wel, maar ziet zijn stem altijd verdampen in een linkse regering.
Je kan gewoon in Wallonië niet om de PS heen, waardoor de socialisten automatisch de basis vormen voor een federale regering.
En met de socialisten in de regering krijg je automatisch een links beleid met steeds meer overheid.
De conclusie, voor mij althans, is dat Wallonië en Vlaanderen twee gebieden zijn met een totaal verschillend idee over de rol van de overheid.
Als de éne kant “wit” zegt, hoor je aan de andere kant “zwart”.
Ik heb het dan niet alleen over economische dossiers. Ook inzake migratie en justitie is er heel wat onenigheid.
Je hebt hier twee landsdelen die het zelden met mekaar ééns zijn. Is het dan zo gek om te streven naar een model waarin iedere partij in zijn deel van het land de eigen visie kan realiseren?
Voor de zelfde kiezen en willen dat het tij zal keren is een illusie
Want dat lijkt me de enige manier waarop België op lange termijn kan blijven functioneren. Wie dat negeert, werkt het einde van dit land zelf in de hand.
groeten,
Maarten Verheyen
Oei! Maarten Verheyen, is dat de man die al jaren goud loopt aan te prijzen als topbelegging, terwijl het zwaar overgewaardeerd was aan $1800/ons? Met als resultaat dat wie kocht nu met een verlies van 25% zit opgezadeld? Van die boer geen eieren voor mij.
Raymond,
Geen paniek. Deze prijsdaling is het gevolg van de goudprijsmanipulaties door de FED en de “bullionsbanks” via de drukking van de prijs van het papier-goud. Men moet een onderscheid maken tussen het echte goud en het “papier-goud”. Als gevolg van deze kunstmatige drukking, is er een enorme verplaatsing van fysiek goud van het Westen naar het Oosten, meer bepaald naar China. En zoals men zegt = waar het goud gaat, gaat de macht. De bedoeling van deze kunstmatige, of zelfs criminele prijs drukking, is de indruk te geven dat het “fiat-money” in het westen nog iets waard zou zijn. De prijs van het goud ten opzichte van andere munten is immers een “koortsthermometer”. Nu rekening gehouden met de toestand van het internationale financiële systeem, gepaard gaande met onuitspreekbare schuldbergen en het eindeloos bijdrukken van geld, zitten we volop in een “Ponzi-systeem” waar het wachten is op de ineenstorting ervan. Goud en zilver zijn dan veilige beleggingen.
In de huidige toestand moet men er alleen maar voor zorgen dat men fysiek goud bezit buiten het bancair systeem.
Meer deskundiger en dagelijks nieuws hierover kan men vinden op de webstek van King World News Blog(=engels) en op deze van Hartgeld.com(=duits).
Bij wijze van afsluiter : Alan Greenspan van de FED verklaarde indertijd dat hij wakker lag van mensen die goud bezitten. Deze laatsten zitten immers buiten het systeem en zijn beschermd tegen inflatie, financiële repressies, bail-ins en bail-outs enz….Dit was de reden waarom in het kader van het “New Deal” programma van Roosevelt, het bezit van het goud in de USA werd verboden!!!.(en dit tot in de jaren zeventig).
Dus Raymond laat U niet bang maken…het is immers nu de laatste kans om bij te kopen.
Worden spaarders en investeerders, weliswaar met pensioen, geacht niet meer bij te dragen tot het beschikbare kapitaal ?
Vorige week woonde ik een voorstelling bij van het boek over de Vlaamse Onafhankelijkheid van Remi Vermeiren. Hieruit bleek o.a. dat de volledige belgische staatsschuld opgebouwd werd door Wallonië. De mythe van de omgekeerde transfers in de 19de eeuw werd reeds ontkracht in het boek van prof. em. Jules Hannes.(prof. em. van de VUB!!!). Een boek dat werd doodgezwegen. In de jaren 90 bezocht in in Brugge de tentoonstelling 100 jaar Zeebrugse Haven. Hier hingen krantenknipsels waaruit bleek dat men de haven van Zeebrugge opeiste, in ruil voor de overwaardering van de kadastrale inkomens in Vlaanderen, en de onderwaardering ervan in Wallonië!! Er is dus niets nieuws onder de zon, wat de plundering van Vlaanderen betreft.
We moeten echter de moed hebben om de werkelijke verantwoordelijken hiervoor aan te duiden en dat zijn de zogezegd democratische partijen, verkozen door een meerderheid van de bevolking in Vlaanderen. De transfers van Noord naar Zuid, zijn de prijs die Vlaanderen moet betalen voor het verraad van deze zo gezegde democratische partijen. Dit verraad geeft deze partijen dan een machtspositie die ze in een onafhankelijk Vlaanderen nooit zouden kunnen bezetten.
Ondertussen bloedt Vlaanderen leeg op alle gebied, en het enige dat we er toch nog bij krijgen is een invasie van vreemdelingen met alle mogelijke problemen die deze meebrengen van over de ganse wereld.
Enkele jaren geleden sprak ik ter toeval met “Bartje..”. Ik vergeleek toen België en de verhouding tussen de Vlamingen en de Franstaligen met de relatie tussen een “pooier en zijn prostituée”. Een relatie die vanuit het standpunt van de pooier naar de prostitué gekenmerkt is door een schurftig parasitisme, gepaard gaande met een kotsende minachting voor haar. Vanuit het standpunt van de prostituée naar de pooier toe zien we een ziekelijke kruiperigheid met een tergende zelfverachting.
Bartje gaf mij gelijk er aan toevoegend: “met zoiets kan ik echter niet naar buiten komen”.
Nu als er één beschrijving is die duidelijk de verhoudingen tussen de Vlamingen en de franstaligen illustreert dan is het wel de voormelde. Deze is voor iedereen duidelijk en stelt dan ook iedereen, zonder uitzondering, voor zijn en haar verantwoordelijkheid.
Het is nu wachten op een politieker aan Vlaamse kant die deze vergelijking durft te gebruiken.