De twee maten en gewichten, gehandhaafd door de Franse justitie, zijn hemeltergend. We vervolledigen ons vorig artikel met enkele feiten uit het verleden.
De rechts-radicale Marine Le Pen werd maandag veroordeeld. Ze kreeg vier jaar cel, waarvan twee voorwaardelijk, en een verbod om de komende vijf jaar mee te doen aan verkiezingen. Le Pen, haar partij en collega’s hebben volgens de rechter voor meer dan 4 miljoen aan Europees geld illegaal naar de partijkas doorgesluisd.
Zo is er het geval Lagarde, de huidige ECB-voorzitster, die in 2016 schuldig gevonden werd aan de overdracht van 403 miljoen euro, ten laste van de Franse staat, aan een ondernemer. De rechtbank zag echter af van een straf wegens Lagardes “internationale reputatie”. Op zijn minstens kan men zich vragen stellen bij een “schuldig”-vonnis zonder dat er gevolgen aan verbonden zijn.
In 1990 kocht een Franse ondernemer de meerderheidsaandelen van Adidas en wilde deze in 1994 opnieuw verkopen. Uiteindelijk gaf hij in eerste instantie de opdracht aan een bank en verkocht de aandelen vervolgens aan de bank, die deze snel daarna met een grote winst doorverkocht. Dat beviel de ondernemer niet, voelde zich bedrogen en trok naar de rechtbank en eiste een deel van de winst op. Hij won het proces en werd 135 miljoen euro toegekend, maar een andere rechtbank vernietigde het vonnis.
De bank was eigendom van de Franse staat. Bij een scheidsrechtervonnis besliste de toenmalige Franse minister van economie in 2008 dat de ondernemer niet slechts 135 maar wel 285 miljoen euro moesten toegekend worden. Concreet werden hem ten laste van de Franse staat 403 miljoen toegekend, zijnde 285 miljoen plus intresten. Christine Lagarde, de huidige voorzitster van de ECB, was de toenmalige minister van economie.
In 2011 opende de Franse justitie een onderzoek en in 2016 werd Lagarde schuldig bevonden. We citeren de „Zeit“:
“De strafzaak tegen Christine Lagarde komt tot een einde met een “schuldig”- vonnis voor het hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De rechters van het Speciaal Hof voor huidige en voormalige zittende leden beschouwden het als bewezen dat de 60-jarige, in ambtstermijn als minister voor financiële en economische zaken, nalatig gehandeld had. De rechters zagen echter af van een straf en rechtvaardigden dit met de “persoonlijkheid” van Lagarde, haar “internationale reputatie” en het feit dat Lagarde in 2007 en 2008 moest worstelen met de internationale financiële en economische crisis.”
Dit toont aan hoe “onafhankelijk” de Franse justitie werkt en dat in Frankrijk niet iedereen gelijk is voor de wet.. Voor “actieve en voormalige ambtenaren“ bestaat er een speciale rechtbank, die in het geval van een “schuldig”-vonnis tegen politici de mogelijkheid heeft aan een straf te verzaken omdat deze een hoge internationale reputatie hebben.
In het geval van Marine Le Pen, die – of je sympathie voor haar koestert of niet – ook een internationale reputatie heeft (hoewel vooral bij hen die de EUropese machtspolitiek niet in het hart dragen), werd daarentegen wel een straf is uitgesproken.
De zaak was duidelijk politiek gemotiveerd, daar Le Pen in de Franse peilingen aan kop staat en het Franse politieke establishment bang lijkt te zijn dat ze de presidentsverkiezingen in 2027 zou kunnen winnen, omdat de situatie tegen dan nauwelijks zal verbeteren. Het lijkt erop dat men niet meer weet hoe Le Pen uit te schakelen dan door haar met een duidelijk politiek gemotiveerd vonnis uit te sluiten van de presidentsverkiezingen.
Overigens in Frankrijk zijn juridische truken om ongewenste presidentskandidaten te voorkomen geen zeldzaamheid geworden, maar de afgelopen jaren eerder de norm.
Voormalig president Nicolas Sarkozy werd in 2020 met de hulp van het Libische staatshoofd Muammad Gaddafi op de politieke vuilnisbelt gegooid wegens – naar verluidt – omkoping voor een bedrag van 50 miljoen euro. In die tijd bekritiseerde hij regelmatig de acties van Macron en bleef hij een zeer invloedrijke figuur in het Franse politieke leven. Voor Macron had hij een belangrijke concurrent kunnen geweest zijn bij de verkiezingen. Derhalve was haast geboden om Sarkozy twee jaar voor de verkiezingen uit te schakelen. Sarkozy is weliswaar vrij vrij, maar hij zit niet op de presidentiële troon..
In 2017 zag de centrumrechtse kandidaat, voormalig premier Francois Fillon, zijn kansen in rook opgaan nadat hij ervan beschuldigd werd zijn echtgenote als secretaresse van de Franse Nationale Vergadering aangeworven te hebben, wat daar heel normaal is.
Hij was de belangrijkste concurrent van Macron voor het presidentschap, maar de zaak werd zodanig opgeblazen dat Fillon in de eerste ronde pas op de derde plaats eindigde.
In 2012 faalde Dominique Strauss-Kahn, hoofd van het IMF, als Frans presidentskandidaat. Hij gold een slimme politicus, econoom en volgens peilingen de onbetwiste leider (en kansmaker) in de presidentiële koers. Hij werd – zoals men zegt – bij de start neergeschoten. Een jaar voor de verkiezingen een zwart kamermeisje in een witte schort hem van verkrachting in een New Yorks hotel.
De IMF-baas werd letterlijk uit het vliegtuig gesleept en achter de tralies gegooid, in een gevangenis met New Yorkse daklozen. Toen werd hij op borgtocht voor 1 miljoen dollar vrijgelaten… met een opgedrongen huisarrest én een elektronische enkelband. Uiteindelijk zakte heel de zaak in elkaar. Maar het kwaad was geschied. De reputatie van de politicus werd een jaar voor de verkiezingen geruïneerd en Strauss-Kahn stelde zich niet kandidaat voor het het presidentschap.
De pro-Amerikaanse Hollande werd de kleurloze president van Frankrijk. Zijn meest opvallende prestaties tijdens zijn presidentschap waren zijn geheime ritten met de scooter naar zijn vriendin. De persmuskieten betrapten hem, maar de dame meldde geen seksuele intimidatie. Dus was alles in orde.