De Aquarius dobbert rond in de Mid. Zee.  Aan boord een lading vakkrachten die “gered” werden van een verdrinkingsdood, een haaienaanval, een kwallenbeet, een zonnesteek, zeeziekte… Hun overtocht naar een EUropese haven laat nog even op zich wachten.  Tot een land uit pure Gutmenschendom over stag gaat en de kostbare lading aan wal mag komen.

De Aquarius, het 77 m rode schip van Artsen zonder Grenzen en SOS Méditerannée, is sinds kort weer op hengeltocht voor de Libische kust.  En prompt kruisen er – alsof  afgesproken – twee houten bootjes vol met potentiële drenkelingen hun koers. “Weer 141 waardevolle vakkrachten gered,” twitterde vrijdag een zelfgenoegzame bemanning.

Voordien zouden vijf andere gró-ó-te schepen alle moeite gedaan hebben om hen… te ontwijken.  Zeggen ze.  En dat is een schandaal, want, zoals intussen elk klein kind in heel EUropa weet, hebben alle gelukszoekers volgens het internationaal zeerecht recht op een redding.   Niet dat er vermoed wordt dat de zeelui hen opzettelijk over het hoofd gezien hebben.  Maar als je zo dicht bij de kust gaat spelevaren, dan is het vermoeden van maritieme vakantiegenoegens niet ver weg.

Alle gekheid op een stokje.  Kan je het de bemanning kwalijk nemen?  Zij krijgen hun instructies van hun rederij, die niet voor de lol van A naar B vaart, die hun lading binnen een afgesproken tijd, met een minimum verbruik aan brandstof, met een zo efficiënt mogelijke inzet van hun betaalde bemanning, moet vervoeren.  Hun taak is niet wereldreizigers naar de overkant van de Mid. Zee te brengen. Met het bijkomend risico nergens te kunnen binnenlopen.

En dan komt de Aquarius, als redder in nood, met het kapittelend vingertje naar de boze egoïsten die weigeren de helft van Afrika in West-Europa op te vangen.  Van “redding” kan sowieso geen sprake zijn.  Wie vrijwillig in een niet zeewaardig drijvend ding stapt, kent de risico’s.  Italië en Malta hebben de smokkelaars en de redders de wacht aangezegd. Kleinere bootjes, die slechts als tussenstation dienden tot de grote reddende engel hun lading kon overnemen, liggen in Italië en Malta aan de ketting.

Blijft de Aquarius, die niet in staat is zélf voor de redding in te staan maar rekent op de domme idioten die menen hun zielenzaligheid te verdienen door de gelukzoekers opvang te verlenen.  Met als resultaat dat de ontradende boodschap de mist ingaat en opnieuw een lading potentiële drenkelingen zich waagt aan een overtocht richting EUropa.  Hun gids, de smokkelaar, heeft immers een goede satellietverbinding met nuttige idioten, zoals de Aquarius of andere NGO-schepen.

De NGO’s willen het niet waar hebben: zij doen immers geen zaakjes met de smokkelaars.  Als echter de Aquarius (… of enig andere redder) voor de Libische kust opduikt en een zeeredding garandeert, dan zendt die evenzeer signalen aan de smokkelaars… kom maar af, we wachten…onze positie is…

De Aquarius doet dit ofschoon het perfect weet dat er geen veilige haven aangeboden kan worden.  Italië is voorlopig standvastig gebleven.  De Aquarius chanteert de goegemeente, heeft niets geleerd – en wil dit ook niet – uit de situatie in juni toen het schip dagenlang met meer dan 600 gelukzoekers in de Mid. Zee moest rondvaren eer het uiteindelijk door Spanje verlost werd van zijn kostbare lading.

De Aquarius is actief binnen of op de grens van de Libische wateren.  Deze heeft sinds juni de door het zee- en volkerenrecht gegarandeerde commando- en beslissingsmacht in de haar toekomende reddingszone.  De Aquarius (en andere schepen) moeten de Libische instructies volgen.  Dat wil de Aquarius niet, weigert haar lading in een Libische haven aan land te laten gaan.   Het is een test.  Een test om de rode lijn tussen zee- en volkerenrecht en de eigen “humanitaire” regels te verplaatsen volgens de zelf uitgeschreven wetten van het Gutmenschdom.  Een test om aan te tonen dat de aan de ketting liggende boten van andere NGO’s dringend opnieuw moeten ingezet worden om potentiële drenkelingen te redden.  En in dat kader is de bewering dat vijf andere zeeschepen vlotjes voorbij de in nood bevindende bijna-drenkelingen vaarden, hun koers zelfs wijzigden,  te plaatsen.  Een bewering die niet meer is dan dat.  Wie regelmatig de vesseltracker activeert, ziet perfect welke schepen zich waar bevinden, tenzij ze hun gps uitzetten.  Zoals de Aquarius, die is momenteel – en waarschijnlijk meestal – van het scherm verdwenen.  Kwestie van plotseling op te kunnen duiken als het SOS-signaal der smokkelaars hen bereikt.

De Aquarius, het schip zonder haven.

Margot Eskens zong er dit liedje over in 1962…