27 januari 2019

Verkiezingsstrijd en de werkelijke inzet

In de voorbije periode werd mijn principiële strijd tegen de koers van de N-VA duidelijk uitgedrukt.  Deze vertrekt niet van een persoonlijke rancune tegen wie ook, zelfs niet tegen “den Grooten Leider”.

Door de inzet bij de volgende verkiezingen  is een waarde-oordeel over N-VA een echt dilemma.  Nochtans wil ik de zuivere lijn van een wijlen Mark Grammens, wijlen Clem de Ridder en wijlen Lieven van Gerven doortrekken.

De werkelijke inzet voor de volgende verkiezingen situeert zich op een veel langere termijn.  Zoals ik voorspeld had, MOETEN de Groenen, vanwege het establishment, aan het bewind komen.  De vrijmetselaar Luc van der Kelen heeft uit zijn werkplaats geklapt en gezegd dat er een blauw-groene as kan besturen samen met de Waalse partij(en).  Bij de Groenen, de Vrijmetselaars en de belgicisten van de VLD beleeft men momenten van gelukzalige opwinding.  Dankzij de kinderkruistocht van de spijbelaars omtrent Anuna De Wever, wordt het plaatje (voorrang voor de milieu-eisen) perfect ingevuld!  Men zal een aantal dure milieumaatregelen, onder druk van de straat en de verkiezingsuitslag, kunnen doorvoeren.  Het kostenplaatje zal gigantisch hoog zijn, cruciale sectoren treffen, en geheel ten laste gelegd worden van de laagste inkomen- en de lage middenklasse.

Aan de winst van de Groene Kerk zit nog een hele staart andere gevolgen aan vast; en één van de belangrijkste is het radicaal terugschroeven van de verworvenheden van honderd jaar Vlaamse Beweging.  Concreet vormen Groen en Ecolo al terug één (Belgische) fractie en ook bij de VLD krijgt men de bloeddruk omhoog van de belgicistische opwinding.  Bij gunstige verkiezingsresultaten zullen ze samenspannen en het terug unitair maken van regionale bevoegdheden op de agenda zetten (dank aan PS en andere Waalse steun).

Moeten we dan toch gaan schuilen achter de brede rug van de N-VA ?  Zij stellen terug hun strijd voor confederalisme voor; m.i. een goede poging om stemmen van Vlaamsgezinden te recupereren.  Maar in alle scherpte kan ik zeggen dat slechts de volgende stappen van hen geloofwaardigheid verlenen :

1. Een officiële partij-verklaring, waarin ze betreuren aan een regering te hebben deelgenomen, waarbij heel de Vlaamse strijd in de diepvries werd gestoken;
2. Het bevestigen dat personen en figuren uit de niet-politieke Vlaamse Beweging terug respectvol behandeld worden en samen met hen naar een oplossing uit het cordon wordt gezocht.

Tijdens recente persoonlijke gesprekken, ben ik tot de bevinding gekomen, dat de N-VA niet slechts een “cordon” tegen het Vlaams Belang voert; maar dat Vlaamse strijd-organisaties op de meest onheuse manier werden bejegend.  Zo is er bvb. het schofferen van bestuursleden van de IJzerwake, waarbij geen enkele nuance betoond wordt.  Tweedens hebben ze wetens en willens de V.V.B. tot een krachteloze organisatie gemaakt, met steeds op de achtergrond hun dreiging geen fundamentele kritiek te aanvaarden t.o.v. hun beleid.

De hamvraag is of in de N-VA  echte Vlaams-nationalisten een koerswijziging kunnen afdwingen??   Het Nationalistisch Verbond heeft immers 25 jaren lang – meest achter de schermen – geijverd om de Vlaams-nationalisten terug te verenigen.  Steeds stuitten ze op het meest categorieke njet!  Na de verscheidene recente karpersprongen, zeg ik hier dan ook nadrukkelijk : het enige waar we wel zeker van zijn bij N-VA is dat het neo-liberalen zijn.

Tijdens een recent interview in GvA (30.12.18) heeft de eerlijke econoom Pascal Paepen trouwens gezegd : “Studenten, kom in opstand tegen het slechte pensioenbeleid!”.  Inderdaad, de werkelijke redenen waarom studenten op straat zouden moeten komen, liggen op het vlak van de overheidsschuld, de aanleg van een vermogenskadaster en het drastisch inperken van elke privacy.

De voornaamste uitdaging voor de verkiezingen in mei, is het terugdringen van de “Groene Kerk”.  We stevenen af op het invoeren van beperking van meningsvrijheid en een lawine van vrijheids-beperkende maatregelen, als de Groenen met hun vazallen VLD en CD-V aan de macht komen.  Maar de N-VA kan slechts geloofwaardig worden, als ze niet confederalisme, maar wel volledige zelfstandigheid en nauwere samenwerking met Nederland op de agenda zetten.

Aan het echte verzet uit de Vlaamse Beweging : zoek een doctrine uit of een strategisch middel om deze “spijbel-revolutie” een halt toe te roepen!  Mijn steun is gegarandeerd!

Jos Wouters – Boom