“De Vlaamse Feestdag” 11 juli : dat is die dag,waarop getrouwe Vlaamsgezinden een plaatselijke of overkoepelende 11 viering bijwonen; om zich er eens flink de oren te laten wassen.
Zo een ideale spreker is de heer Patrick Dewael, als overtuigde belg toch ooit minister-president. Mogelijk is de heer Patrick niet meer zo fier ooit eerste burger van Vlaanderen te zijn geweest; waar hij wel fier op is dat hij een soort aartsengel Michael is, die met bravoure extreem-flamingantisch Vlaanderen zal gaan temmen.
In 2014 bracht Remi Vermeiren het boek uit : “België, een onmogelijke opdracht”. Hij kwam daarmee extra uit de kast als moedig voorstander van een ver doorgedreven Vlaamse onafhankelijkheid. Als gewezen topman bij de bank KBC plaatste hij zich daardoor ook in een soort quarantaine. Hij schreef: (blz. 101) : “Bij vorige staatshervormingen, zoals bij het Vlinderakkoord, hebben de Vlamingen zich in de hoek laten drukken….. Vlaanderen trekt steeds aan het kortste eind…” Op blz. 156: “”zo zijn de Vlamingen tot op vandaag eerder volgzaam ingesteld……Vlaamse politici: stelden zich meestal ontstellend onderdanig op tegenover de Franse cultuur”.
In 2019 staan we op de splitsing van wegen, waar bewust Vlaanderen verregaande autonomie zou kunnen (willen) doordrukken. Maar er wordt permanent chantage gepleegd – vooral via de regimepers – opdat de Vlamingen door hun politieke mandatarissen hun eisenbundels of zelfstandige initiatieven zouden opbergen. Bij het uitroepen van autonomie zullen middels de pers de economische verbonden, de ministers van (vergane) staat, de culturele bobo’s, dreigen dat Vlaanderen economisch volledig zal instorten doordat deze staat geïsoleerd zal worden.
Zoals Johan Vanslambrouck in de 11-juli verklaring van IJzerwake zegt: we moeten nu het scenario van Tsjechië en Slovakije uitvoeren. We bezaten voormannen, die duidelijk van geen kleintje vervaard waren, zoals Clem de Ridder en Lieven van Gerven. De commissie, die in 1991 (28 jaren geleden) de uitroeping van de onafhankelijkheid-koers leidde bij de VVB bestond uit : Jan Arnou, Peter de Roover, (+) Jos de Roover, Guido de Schuyteneer, (+) Leo van Egeraat, Jan Jambon, Dirk Laeremans, Antoon Mertens, Jaak Peeters, Francis Stroobants, Willy van den Bruele en (+) Jaak van Waeg.
De uitslag van der verkiezingen op 26 mei was bemoedigend. Voornamelijk omdat grote groepen Vlamingen geen taboes of uitsluitingen – vooral van ideeën – meer aanvaarden. In niet geringe mate waren het de volksmensen die ervoor gekozen hebben dat Vlaanderen zijn eigen weg zou inslaan.
Aan alle coalitie-onderhandelaars – met of zonder hoop – bereid met uw manoeuvres niet uw toekomstige nederlaag voor! Gedenk dat heden de Vlaamse feestdag slechts feestelijk kan zijn dank zij de onverzettelijkheid en de trouw van die vele Vlaamse “caractériels”.
Een oproep aan diegenen die de motivatie zien wegebben: herlees en overdenk het Journaal van onze grootse voorman Mark Grammens. De essentiële sleutel om mee de loop van de geschiedenis om te buigen heet: ZELFRESPECT.
Jos Wouters – Boom