Over het twijfelachtige voorstel van het “dynamische duo” Merkel-Macron om de Europese Unie na de pandemie uit het economische moeras te trekken:

Is dit de volgende fundamentele bocht van de kanselierster? Maandag ll. verkondigen Merkel en Macron een initiatief “ter economische redding van Europa na de coronacrisis” (… zij bedoelen de Europese Unie en misbruiken bewust “Europa”). Beide protagonisten stellen concreet voor dat de EU en de financiële markten 500 miljard euro voorzien om daarmee een fonds te spijzen ten voordele van de sterkst getroffen sectoren en regio’s.

Dikke adder onder het gras: in tegenstelling tot de huidige maatregelen voor noodlijdende staatshuishoudens in de EU en in de Euro-zone moeten deze financiële middelen niet als krediet uitgereikt worden, maar wel als een niet terug te betalen subsidiecheque. En zo wordt de corona-pandemie als een economische natuurramp behandeld, waarbij de getroffen nationale economieën ‘zonder eigen schuld’ in nood geraakt zijn. Inderdaad dringen opnieuw bepaalde landen op een “EUropese oplossing” aan… bepaalde landen, die sinds jaren hun financies niet in toom konden, resp. wilden, houden, die niet als een goede huisvader “de tering naar de nering zetten” en bij elke passende gelegenheid (… hun fantasie kent zoals hun schuldenput hierbij geen grenzen) op “gemeenschappelijke schulden” aandringen, kwestie van solidair mee te gaan in het “kan-niet-op”-verhaal.

Tot de dag dat het Merkel-Macron-duo uit een ander vaatje tapte, had de Duitse kanselierster Merkel de boot voor alle hiervoor uitgetekende voorstellen – in huidige jargon “coronabonds” – ver van de Duitse kust gehouden. Merkel kon deze ogenschijnlijk harde koers aanhouden daar de resp. landen door het staatsleningen-opkoopprogramma van de ECB nog altijd aan het nodige geld konden geraken. Echter, na het vonnis van het Duitse Grondwettelijk Hof, dat ging dwars liggen bij de uitvoering van het ECB-plan, is deze financieringsmogelijkheid in troebel water geraakt. Of de Merkel-Macron démarche ermee samenhangt? Het is niet onwaarschijnlijk. En dan drukken we ons nog voorzichtig uit.
Of het Duitse Grondwettelijk Hof hierin dan geen graten zal zien? In elk geval is het in strijd met de EU-akkoorden waarbij een lidstaat niet kan verantwoordelijk gehouden worden voor de schulden van een andere lidstaat… In het land b is dit echter sinds jaar en dag schering en inslag voor de inter-gewestelijke solidariteit.

Union-partner, CSU, blies koud en warm tegelijk: een gekende tjeventruk: “hou me tegen of…”

Moest het fonds inderdaad tot leven gewekt worden, dan weegt die véél zwaarder dan de “coronabonds” ooit zouden gedaan hebben. Die hadden ten minste nog de hypothetische kans dat het geleende geld ooit zou terugbetaald moeten, resp. kunnen worden. Maar als de 500 miljard euro zomaar – als gift – overhandigd worden, wie van de EU-lidstaten ziet zich dan nog verplicht zich aan de financiële discipline (max. tekort op lidstaat-balans) te houden? Logisch dat Oostenrijk, Nederland, Zweden en Denemarken er ronduit tégen zijn. Die zijn voor leningen en niet voor geschenken.

Wie of wat bezielt Merkel tot deze zeer merkwaardige bocht met niet te overziene gevolgen? Bij Macron stellen we ons die vraag niet, bij Merkel echter… Duitsland zit tenslotte aan de betalende kant. En eender hoeveel er als fonds, als bonds, als giften, als leningen… uitgereikt wordt… het zal nooit genoeg zijn. Vlaanderen als grootste netto betaler, waar geen Waalse haan of EUrofiel naar kraait of bezwaar tegen uit, heeft daar ervaring mee. Dat zowel Michel als Reynders de hoogste EU-ambten mochten bekleden, dat we een blauw franstalig konijn als première voorgeschoteld kregen, is geen toeval.